VaBoom

Głowa do góry! To nic takiego! :) Znam to doskonale. 1. Spowolnij swoje ruchy, działania 2. Rób jedną rzecz jednocześnie - jeśli czytasz forum, to nie słuchaj muzyki, nie oglądaj TV, nie rozmawiaj z kimś na gg 3. Staraj się myśleć o jednej sprawie w danej chwili - możesz nawet mówić sobie w myślach o tym o czym myślisz. Jak zaczynasz wątek, to kończ go zanim przejdziesz do następnego. 4. powiedz sobie i pamiętaj, że TO TYLKO NERWICA I NIE OSZALEJESZ :) Pozdrawiam.

Mi pomogło: -wiem, że nie jestem sam -wiem, że nie cierpię na chorobę psychiczną -wiem, że pewnie niepokojące objawy są normalne przy nerwicy -czuję komfort, ze zawsze mogę odpalić kompa i zapytać o coś, co mnie dręczy -poznaję osoby, które mają spore doświadczenie -napawa mnie nadzieją na wyzdrowienie Forum rządzi, forum radzi, forum nigdy Cię nie zdradzi

:/ Sporo tego. Bardzo dużo opowiadania...jeszcze nie potrafię.

Koszmarnie. Rozpier##### się mój związek :/

-czytam -zajmuję się grafiką, rysuję -robię coś dla innych -jem -słucham muzyki (nie robiąc nic innego-słucham całym sobą) Chyba tyle :)

Mam takie cuś :) Czasami i coraz częściej (w grudniu pierwszy raz odważyłem się wystąpić przed aulą z ludźmi). Było to niespodziewane, bo ktoś mnie do tego zgłosił i glupio mi było odmówić. Czasami mam wrażenie, że te takie przebłyski odwagi, to powrót do zdrowia i okazja, żeby złapać wiatr w żagle :)

Anoolka, po coaxilu płakałem i wręcz chciałem się zabić przez kilka pierwszych dni. Ale póxniej to mija i czuje się niesamowitą energię (biorąc coaxil przez 2 miesiące zrobiłem więcej niż przez ostatnie 2 lata). Mam nadzieję, że Ty też poczujesz się po nim lepiej. Życzę sukcesu :)

Faun zwrócił uwagę na coś ważnego: nerwicowiec nie zawsze nadąża za partnerem. Dla mnie lepiej było, gdy szło się z przyjaciółmi do pubu. Ale spacer już odpadał, bo bałem się, że sasłabnę, a w pobliżu nie będzie ławki. Często robiło mi się słabo-nogi z waty, oszołomienie (czasami nawet kilkanaście razy w ciągu godziny). Dlatego pewniej czułem się siedząc w pubie niż spacerując po lesie. Popytaj, co lubi, a czego nie - nerwica znienia sposób spędzania wolnego czasu. Pozdrawiam.

Tak.

Nie ma sprawy. Cieszy mnie, jeśli poczułaś się trochę lepiej. Lubię pomagać :) Właściwie pomaganie jest jednym ze sposobów walki z nerwicą. Pozdrawiam gorąco :)

Powiedz mu, że tabletki nie są czymś złym, że każdy może zachorować i każdy może wyzdrowieć. Zapewnij go, że od tabletek nie stanie się gorszym człowiekiem i że nadal będziesz go kochać. Powiedz, że chcesz z nim dzielić nie tylko dobre chwile ale tez te złe, bo nie da się ich uniknąć. Przytul go mocno i powiedz mu jak bardzo go kochasz, jak bardzo nie chcesz go stracić i jak wiele chcesz dla niego zrobić. Mi odejście nie pomogło. Czułem się gorzej, bo zraniłem partnera, zraniłem siebie, cierpiałem bardzo długo, bo nadal go kochałem, a nie mogłem(chciałem) z nim być. Straciłem jedyną podporę, zostałem sam na sam z problemem. Pojawiła się silna depresja i widmo alkoholu, zapijania tabletek i samobójstwo. Dążyłem do zniszczenia. Powiedz swojemu chłopakowi, że odchodząc tylko pogorszy swoją sytuację, bo miłość, związek, pocałunek i dotyk bliskiej osoby też leczą (widzę to teraz po swobie). pozdrawiam.

Też już nie biegam po lekarzach Tzn tylko do psychologa i psychiatry. Ale neurolog, kardilog, laryngolog....wszystko baju baj Ogłośimy międzynarodowy Dzień Wyśmiania Objawów Nerwicy?

Swój poprzedni związek zakończyłem w ten sam sposób. Nie chciałem być ciężarem dla drugiej osoby. Źle czułe się z tym, że nie mogliśmy wyjść razem do kina, pubu, teatru. A jeśli już się decydowaliśmy na wyjście, to byłem jka dziecko, którym trzeba się zaopiekować. Myślę, że Twój partner też cierpi i ma podobne obawy. Powiedz mu, ze nie jest ciężarem, że kochasz go, że chcesz się nim opiekować, jeśli zajdzie taka potrzeba, że będziesz z nim bez względu na wszystko, i że on ma prawo do przyjęcia pomocy i może pozwolić, żebyś się nim zaopiekowała (dla mnioe to był główny problem - nie chciałem, żeby ktoś się mną opiekował, bo czułem, że tracę samodzielność).

anjjjja, też znam ten szum. Ale on też z czasem zniknie :) Zdaj sobie sprawę z tego, że to dość powszechny objaw, wiele osób tak ma i żyją :) Jak tylko zakodujesz sobie, że to nic takiego, to zacznie znikać.

Przeczytałem Twoją wypowiedź i widzę, że jesteśmy w niewiarygodnie podobnej sytuacji. Jedyna różnica to to, że mój ojciec żyje. Ale nie mam z nim dobrego kontaktu - mieszkamy razem i to wszystko. Podobnie jak Ty uważam, że nie potrafię kochać. Związki trwają krótko (3 miesiące maksymalnie!), odchodzę, bo wiem, że nie czuję prawdziwej miłości. Przez to czuję wstręt do własnej osoby, bo mam wrażenie, że krzywdzę wszystkich moimi decyzjami. Że ranię kolejną osobę, której mówiłem, że nigdy jej nie skrzywdzę. Teraz jestem w związku (znamy się od grudnia) ale boję się powtórki z rozrywki i tego, że znowu coś spier####. Że nagle zniknie moje uczucie, obudzę się i stwierdzę, że to nie to. Stwierdzę zbyt łatwo i podejmę kroki, których nie będzie można cofnąć. Będzie to szczególnie bolesne, ponieważ on zaakceptował mnie w moim całokształcie. Wie o chorobie, mojej walce i cierpieniu. Jego przeszłość też jest dość mroczna, wieć może dlatego tak bardzo mnie rozumie. Mam też zmiany nastrojów. Spędziłem z nim wspaniałą noc. Nie mówię o seksie. Dał mi znacznie więcej doznań bez tego. Pokazał mi jak czule można traktować drugiego człowieka. Dał mi coś wyjątkowego. Coś, czego nie dał mi nikt inny i pokazał rzeczy, o których nie miałem bladego pojęcia. Najwspanialsze 8 godzin mojego życia! A co ja robię? Mam doła. Nie wiem czemu. Może musimy pokonać chorobę i nauczyć się kochać? Czasami czuję się upośledzony emocjonalnie. Pozdrawiam.

No dzięki za odpowiedzi :) Wczoraj znowu to się pojawiło i mówiąc sobie, że inni też tak mają i żyją, zwalczyłem to :) Pozdrawiam

Mam lepszy humor, bo jest więcej słońca. Ale zmiana czasu też mnie jakoś rozstroiła i nasiliły się objawy nerwicy. Ale pewnie wszystko zależy od przypadku i osoby :)

Nic nie zmieniłem. Od 3-4 miesięcy biorę spamilan i coaxil. Właśnie takie przeszkadzanie...tylko nie wiadomo co. Jeśli to popularne, to dzięki. Uspokajające to :)

Witajcie. Często czuję coś, co ciężko opisać :/ W głowie czuję jakby swędzenie. Nie jest to takie dosłowne swędzenie. Trochę mógłbym to porównać do silnego podniecenia seksualnego...tylko, że nie jest to przyjemne i w rzeczywistości nie czuję podniecenia. Wiem, że piszę chaotycznie ale nie potrafię tego inaczej ująć. Czy ktoś z Was miał podobne odczucia? Pozdrawiam.

Moja terapeutka mówi, że u partnera szukam tego, czego nie dostałem od ojca (potwierdzenia mojej wartości i ciepła). Nie wiem ile w tym prawdy. Napewno zainteresowała mnie jego empatyczność. Potrafił zrozumieć co czuję i przez co przechodzę. Nawet jeśli nie do końca wie czym jest nerwica, to nie naciska. Nie ponagla. Zatrzymuje się gdy ja już nie mogę dalej iść. Wyczuwa kiedy pojawia się lęk. I stara się mi pomóc jak może. Czasami mam wrażenie, że on zna te piekło.

Witaj Też czuję coś takiego. Nie codziennie, teraz nawet nieczęsto, bo biorę leki (spamilan i coaxil). Ale wiem jakie to paskudne uczucie. Mam wrażenie, że zamiast mózgu mam wielki, napięty mięsień. To całkiem normalne przy nerwicy. Pozdrawiam.

Spotkałem się ze zrozumieniem ze strony osoby zdrowej (prawei zdrowej, bo ona ma epilepsję). Owszem, nie potrafiła zrozumieć tego co się ze mną dzieje podczas napadu ale doskonale wie, jak to jest, gdy się nie zna momentu ataku. Epilepsja też jest w pewien sposób nieprzewidywalna. Przyjaciółka może nie do końca rozumie ale poczytała o mojej chorobie. Chyba dzięki temu mile mnie zaskakuje i wie, kiedy nie naciskać. Wie, że czasami nie chcę iść do ludzi. Ale chyba nie możemy mieć żalu do ludzi, że nie wiedzą co dzieje się w naszych główkach?

Też tak miłem i przez to rozpadł się mój związek (bo nie pozwoliłem, żeby kotś inny musiał się mną opiekować). Czuję jakbym przeczytał własną historię. Wiedz, że nie jesteś sama i czuj się zrozumiana. I walcz o swoje szczęście i zdrowie. Z mojej strony polecam wizytę u psychiatry (to nie boli ) i wydrukuj i często czytaj 14 rad jak walczyć z nerwicą (znajdziesz to tutaj na forum). I głowa do góry. Będzie dobrze.

Trzymam za Was kciuki :) Pamiętajcie, żeby powiedzieć lekarzowi WSZYSTKO co Was dręczy. To pomoże postawić diagnozę :) No i nie bójcie się, bo to nie boli (piszę na wypadek, gdybyście chciały uciec spod drzwi poradni ).