Anika

Witam. Czy objawy somatyczne u Was przechodza po jakims czasie ? czy utrzymuja sie caly czas ? Ja juz nie daje rady, ciagle uczucie cisnienia w glowie ( mimo , ze mam ksiazkowe 120/80 czesto ) nie pozwala mi normalnie funkcjonowac do tego ten dzwiek w uszach i w glowie , taki ciagly "pisk". Jak sie tego pozbyc ? skad sie to bierze wogole ?

essprit, - tesc niby rzuci jakies 200 zł , ale reszta zajmujemy sie my , czyli my wiekszosc dokladamy do oplat, przez caly miesiac robimy zakupy , by lodowka byla pelna , do tego nasz syn ( pampersy , mleko itp ) - wydatkow cala masa. Dlatego maz myslalam , ze bedzie nam tu lepiej , jesli tesc bedzie sie dokladal na pol wszystko to i nam bedzie finansowo lzej. Niestety i tak my musi o to zadbac, aby w domu niczego nie zabraklo , a przy okazji ja sie mecze mieszkajac tutaj , bo mieszkanie z alkoholikiem i czlowiekiem o strasznie ciezkim charakterze nie jest latwe. Inga_beta, - gdy sie przeprowadzalismy tutaj spowrotem , mowilam mezowi , ze to nasz zniszczy , ze beda klotnie o to , bo wiedzielismy dobrze jaki tesc moj jest. Moj maz wtedy powiedzial , ze on sie nie chce klocic i , ze klocic to chyba sie bede ja , skoro juz z gory mowie , ze tak bedzie. Heh.. maz ma na wszystko odpowiedz. janko, - tak rozmawialam z terapeutka o problemach w domu i o tym jak nad tym panowac. Uslyszalam , ze powinnam sobie policzyc np. do "10" i sie uspokoic , rozmawiac o tym w danej chwili lub w inny sposob - typu sport np. bieganie , aby odreagowac. I tu jest w tym problem. Nie zawsze mi sie to udaje. Czasem udaje mi sie jakos to opanowac , a czasem nie ( i to byly te 2 przypadki kiedy nie panowalam nad slowami ). A nie jest to wlasnie tak , ze jesli bede jakos panowac nad zloscia to bede ja jakos blokowac ? czy takie sposoby jak np. przez regularne rozmowy ta zlosc bedzie miala ujscie ? -- 21 sie 2014, 14:02 -- Inga_beta, - caly czas czuje zal do meza , ze nas tu przyprowadzIl spowrotem , ale on uwaza , ze nie bylo innego wyjscia i wszystkie sprzeczki o to sa z mojej winy , bo ja nie potrafie go zrozumiem. Lecz on wlasnie tego nie chce przyjac do siebie , ze ja sie tu zle bardzo czuje , ciagle chodze poirytowana. Naprawde staram sie docenic i zrozumiec to , ze chcial dla nas jak najlepiej , ale co ja poradze , ze jak patrze dziennie na tescia to mam ochote wyjsc z domu i wrocic jak juz bedzie spal , wtedy mialabym odrobine spokoju. Jak mieszkalismy osobno ( chyba juz o tym wspominalam ) , nasz zwiazek byl naprawde udany. -- 21 sie 2014, 14:06 -- Dzisiaj rozmawialam chwile z mezem przed jego praca. Powiedzialam mu , zeby postaral sie mnie zrozumiec , ze naprawde nie jest to dla mnie komfortowe , ja tez sie poswiecilam przychodzac tutaj kolejny raz , tym razem z dzieckiem naszym. Doceniam to , ze on pracuje , ale to ja siedzie 24h/dobe z dzieciem w domu , ja patrze na tescia , czuje ten smrod w domu , czuje jak az bije od tescia taka nieuprzejmoscia. On jest tak wrednym czlowiekiem , tak nam naublizal , do sasiadow chodzi i nas obgaduje , ze to o nas utrzymuje itd. Jak mozna mieszkac tutaj w takiej atmosferze...

essprit, - akurat to my robimy przysluge tesciowi , bo on nie ma za co zyc i to my utrzymujemy mieszkanie aktualnie. Jak nie mieszkalismy z nim to je zadluzyl , wiec teraz mieszkajac z nami , ma wszystko opalcone oraz pelna lodowke. No , ale to takie moje sprostowanie. Jest duzo racji w tym co piszesz i wiem , ze problemy rozwiazemy tylko przez ROZMOWE a nie przez awantury , ale nie zawsze mi to wychodzi. P.S. o mieszkanie komunalne staramy sie od slubu , czyli juz prawie 8 miesiecy , narazie nadal musimy czekac.

essprit, - czyli jak Ty to widzisz ? chetnie poslucham ocen postronnych ludzi , moze ja widze tylko siebie w tym wszystkim ... -- 20 sie 2014, 21:46 -- essprit, - ale ja wiem , ze musimy to zniesc ta sytuacje oboje . Nawet chyba wspomnialam o tym wczesniej , ze wiem gdzie jest moj problem, wiem , ze musimy to przetrwac , ale moim problemem jest agresja slowna , ktora od czasu do czasu znajduje ujscie w postaci klotni z mezem. Nie wiem jak sobie poradzic z tym. Probuje rozwiazywac problemy na biezaco , mowie mezowi co mnie boli ( tak zalecila mi psycholog ) , no , ale i tak drugi raz przegralam , bo wybuchlam.

Inga_beta, - mowilam mu o tym , ale on twierdzi , że tak czy owak , nie powinnam w taki sposob sie do niego odzywac. Ja tez tak uwazam, ze skoro chce sie klocic to powinnam sie klocic z jakas kultura, tym bardziej , ze z jego ust takie slowa jeszcze nigdy nie padły jak z moich... essprit, - fajnie sie mowi - idz do pracy. Mam male dziecko , syn skonczyl 3 miesiace niedawno , jak mam oddac takie dziecko male do zlobka ? moi rodzice pracuja i nie sa w stanie sie zaopiekowac nim , a na opiekunke mnie nie stac. hakuna1, - wiem , ze to szkodzi mnie. Podobne slowa powiedziala mi ostatnio pani psycholog na terapii. Ale jest jeszcze jeden problem , ktory nie daje mi spokoju... Maz sie bardzo zmienil odkad zaszlam w ciaze. Stal sie obojetny w stosunku do mnie , mimo, ze kiedys bylo inaczej. Pytalam meza czemu taki jest , co jest tego powodem, zaczynalam milion rozmow na ten temat - bez skutku. Uwaza , ze taki jest , ale to nieprawda - byl kiedys inny. I to kolejna rzecz , przez ktora ciagle czuje zlosc , jestem poirytowana , bo inne zony maja takich a takich mezow, a ja sie czuje jakym mieszkala z kolega a nie z mezem.

Vifi - tak mowilam mu to. Mowilam , ze tak wogole nie mysle , ze go bardzo kocham i nie chce go stracic , tylko czasem jestem taka wsciekla na taka sytuacje w domu , ze potem wlasnie jest tego taki skutek. Przepraszalam go za to wiele razy , ale on twierdzi , ze nadal to pamieta , bo wieloma rzeczami mu ublizylam. Ostatnio bylismy na malej imprezie ze znajomymi i maz wiadomo - tu troszke piwa, tu jakies drinki i ja zaczelam go pozniej wyzywac od alkoholikow takich samych jak jego ojciec ( jego ojciec jest alkoholikiem a my z nim mieszkamy , a wraz z nami nasz prawie 4 miesieczny syn ). Strasznie go to zabolalo moje slowa , potem pojawily sie inne " zamknij mord..." , wczesniej bylo "wypierd... " , " nie chce z Toba byc " itp. Wiem , ze go to pewnie boli , bo on tak sie do mnie jeszcze w zyciu nie odezwal . Zreszta mnie sama by to bolalo , gdyby sie tak do mnie odzywal. Odkad jestem z nim (prawie 1.5 roku ) taka sytuacja miala miejsce tylko 2 razy - 2 miesiace temu i wlasnie kilka dni temu . Nie chce sie tlumaczyc , bo wiem , ze zle robie , ale jest wiele rzeczy w moim zyciu , z ktorymi sie nie moge pogodzic : - mieszkanie z tesciem alkoholikiem, ciagly smrod w domu przez to . Mamy male dziecko , wiec mnie szlak trafia , ze dziecko musi sie wychowywac w takich warunkach , ale z drugiej strony nie stac nas na kupno mieszkania czy wynajem teraz. Tesc ma o wszystko pretensje , mnie jako kobiecie nie pozwala nic zmienic w domu itd. - jest tego wiele.No i tez fakt ten , ze maz postawil mnie przed faktem dokonanym, ze wracamy do tescia - to byl dla mnie poprostu cios. Byly wczesniej rozmowy , cos tam probowal mnie przekonywAC , ale wkoncu sam zadecydowal , mimo , ze wiedzial , ze ja sie NIE zgadzam bo wiedzialam co nas czeka.. Widze, ze nasze malzenstwo przechodzi jakis kryzys, nie wiem jak temu zaradzic. Mam ciagle wyrzuty sumienia , ze mimo przeprosin za moje zachowanie ciagle jestem zla zona i maz wkoncu mnie zostawi , bo tego dluzej nie zniesie.

Oka22 - ok , wszystko super , ale chyba tabletki nie zalatwia tego problemu do konca , musze znalezc przyczyne mojej zlosci , a nie niwelowac jej skutek. Wiem mniej wiecej dlaczego tak jest , wiem , co mnie dreczy tam w srodku , ale czasami nie umiem nad soba zapanowac jesli chodzi o ta zlosc , z tym nie umiem sobie poradzic. nie zdarza sie to czesto , ostatni raz takiej agresji slownej mialam ponad 2 miesiace temu , pamietam dokladnie poniewaz bylo to wtedy jak maz przedstawil mnie przed faktem dokonanym - ze wracamy z powrotem do tescia do domu , a ja nie umialam sie z tym pogodzic i wtedy wlasnie znowu wybuchlam . Zaczynam rozumiec , ze musze cos robic z ta zloscia w sobie , zeby znalazla gdzies ujscie - rozmowy , jakis relax ,troszke sportu , ale nie zawsze o tym pamietam , dlatego boje sie , ze mimo jakis tam staran maz powie wkoncu 'koniec' ;( -- 19 sie 2014, 22:00 -- magdalena031083, - strasznie sie boje wlasnie , ze maz wkoncu nie wytrzymie i sam bedzie chcial sie rozstac i dojdzie do rozwodu. To mnie bardzo przeraza , bo nie chce go stracic. Boje sie , ze w przyplywach zlosci jeszcze go uderze , czy szturchne , a tego maz tym bardziej nie bedzie tolerowal , bo wiem jaki jest .

Witam. Jestem po slubie ponad pol roku. Choruje na nerwice natrectw i nerwice lekowa prawie 3 lata. Wczesniej bralam leki , ale jak zaszlam w ciaze - musialam je odstawic i pracuje nad soba poprzez psychoterapie. Lecz moim problemem jest to , ze w przyplywie zlosci nie panuje nad jezykiem , obrazam mojego meza, wyzywam , mowie , ze zaluje ze z nim jestem itp , lecz mysle zupelnie inaczej ! mam meza bardzo kochanego, opiekunczego , ktory dba o mnie i naszego syna. Jednak gdy cos mi sie nie podoba i zlosc narasta to ciezko mi sie powstrzymac i mowie rzeczy ktorych pozniej BARDZO zaluje chodze na psychoterapie, wiem , ze przyczyna tego jest poprostu zlosc na wiele rzeczy. Mieszkam teraz z mezem u mojego tescia , ktory jest alkoholikiem i czlowiekiem z ktorym sie ciezko dogadac - m.in. to jest jeden w najwiekszych powodow dla ktorych ciagle sie zloszcze bo nie moge zaakceptowac tej sytuacji , ale obecnie nie mamy gdzie sie podziac, bo na wynajem lub kupno mieszkania nas nie stac. Poradzcie cos , co robic ? maz juz mi powiedzial , ze dluzej tego nie wytrzymie. On uwaza , ze powinnismy przez rozmowe rozwiazywac problemy , ale czasem trudno mi to przychodzi. Staram sie , ale wczoraj wlasnie znowu przesadzilam. Nie chce stracic mojego meza

Witam. Jestem juz prawie 2 tygodnie po porodzie, tydzien juz w domu z dzieckiem. Natrectwa i lęki nadal sa, dotycza mojego dziecka najwiecej , ze moge mu cos zrobic pod wplywem zlosci Dzisiaj w nocy strasznie poklocilam sie z mezem , bylam wsciekla na niego , bo ostatnio duzo sie sprzeczamy i zdarzylo mi sie troche poprzeklinac , co malo kiedy mi sie zdarza. I jak mojemu synowi sie ulało to tez przeklnelam wtedy, ale bardziej czulam w tym momencie zlosc na meza niz na dziecko , ze mu sie ulało. Od tamtej pory mam wyrzuty sumienia , ze tak sie zachowalam wtedy jak sie mojemu synowi ulało, wygladalo to tak , ze jestem zla na to wlasnie , ze musze go ciagle przebierac itp , ale nie czulam zlosci wtedy na dziecko , tylko bardziej na meza.. ale mimo wszystko nie daje mi to spokoju , ze zlosc wziela gore przy dziecku w momencie jak mu sie cos tam ulało ( mimo ze to byla zlosc na meza ). Od tamtej chwili natrectwa sie spotęgowaly i boje sie ze moge cos zrobic dziecku :( a tak bardzo go kocham !!! czy ja przesadzam ??? caly czas jakos mam wrazenie ze to byla zlosc na dziecko :(

Pink_hope pewnie hormony tez robia swoje , ale kobiety, ktore nie choruje na Nerwice natrectw i na nerwice lękowa to nie maja takich mysli i lękow jak ja maja obawy , ale takie naturalne raczej jak kazda przyszla matka. Ja mam ich o wiele wiecej . Maz zapewnia mnie , ze bedzie mi pomagal, duzo osob proponuje swoja pomoc - rodzina itp , a ja mam takie mysli i obawy szukam wszedzie pocieszenia, ze to , ze przyszla matka choruje na nerwic pod wieloma postaciami nie znaczy , ze bedzie zla matka. Tak mi brakuje tej terapii ! byla mi bardzo pomocna. Pani psycholog tak dokladnie wszystko mi tlumaczyla , ze wiedzialam ze to tylko NERWICA , a nie jakas zla moja strona. Nie moge zniesc tych mysli , ze moglabym zrobic cos dziecku !! czy mezowi , moim bliskim ! tlumacze sobie , ze to nerwica i jej rozne postacie jak lęki , natretne mysli itp. ,ale te dotyczace dziecka sa najgorsze !!

Pink-hope Czasem mam spokoj w ciagu dnia , jak sie czyms zajmuje , jak wychodze z domu - jak mam poprostu zajecie jakies. Ale i tak te mysli atakuja, w ktoryms momencie i burza ten spokoj . Zaraz pojawiaja sie jakies obrazy , że ze zlosci rzuce dzieckiem , uderze je itp. I ten lęk...

Terminal , tak , moja psychoterapeutka radzi, zeby ograniczyc te kontrolowanie rodziców, a glownie mojej mamy - przestac dzwonic, sprawdzac, pytac itp. Nie chodzi tu o urywanie kontaktow , ale o ograniczenie wlasnie tej kontroli. Czasem mi to wychodzi , czasem nie. No i moge powiedziec , ze jak udawalo mi sie powstrzymywac przed tym nadmiernym dzwonieniem do rodzinnego domu itd , to natrectw i lękow , ze ja moglabym cos komus zrobic ( czyli ta utrata kontroli nad soba ) - bylo mniej. Ale ciagle gdzies siedzi we mnie ten lęk przed macierzynstwem. Psycholog mowila , ze to , ze sa zle matki na swiecie to nie znaczy , ze ja tez bede zla matka. Bo mimo wszystko wiecej jest tych dobrych, ktore wspaniale wychowuje swoje dzieci. A ja nie umiem myslec pozytywnie. Im blizej terminu porodu ( zostalo 2 dni do terminu ) , to ogromny strach mnie ogarnia. Jestem czasem osoba nerwowa. Nieraz zdarzylo mi rzucic telefonem albo nakrzyczec na meza. I wlasnie to tez nastraja mnie negtywnie. Bo zaraz lęki i natrectwa znowu atakuja, ze jak moge rzucac w nerwach rzeczami w domu , to i w nerwach zrobie cos dziekcku i to jest OKROPNE

Terminal , , lęk przed utrata kontroli dotyczy tego , ze boje sie , ze cos zrobie dziecku ze ze zlosci upuszcze go , szarpne czy uderze lub bron Boze cos gorszego boje sie , ze bede zla na niego , ze placze itp i cos mu zrobie to jest okropne juz od dawna mam lęki , ze moge cos zrobic bliskim. Na terapie wlasnie chodzilam od lutego , ale musialam zrezygnowac , bo za 3 dni mam termin porodu i moja terapeutka zaproponowala , zebym dala sobie chwile spokoju i na 2 tygodnie przed terminem porodu zrezygnowalam z terapii. A nie ukrywam , ze terapia mi bardzo pomagala. Wg mojej pani psycholog lęk przed utrata kontroli jest odbiciem tego , ze nadmiernie kontrolowalam zycie moich rodzicow , gdzie moja mama naduzywala alkoholu i robila awantury - a ja wydzwanialam do domu z troski i obawy , ze stanie sie cos zlego. Stad teraz moje lęki , ze to ja utrace kontrole, ale nad soba. Przez dziecinstwo bylam bardzo nerwowa i nadal czasem jestem ,ale juz mniej niz kiedys. I boje sie wlasnie , ze przez to kiedys puszcza mi nerwy i cos zrobie dziecku -- 03 maja 2014, 11:11 -- Ostatnio widzialam reportaz o tym , że matka udusila swoje dziecko i zaraz pojawily sie lęki i natretne mysli , ze ja tez moge tak zrobic kiedys a przeciez NIE CHCE TEGO !!! A te lęki nie daja mi spokoju. Chce byc dobra matka, a te lęki nie pozwalaja mi na dobre przygotowanie sie do macierzynstwa. Ciagle boje sie czegos . Terminal , to , ze wyjde na niezdarna matke to chodzi o to , ze boje sie ze nie bede wiedziala jak zajac sie dzieckiem , a wiadomo ze polozne jak to polozne - sa rozne. Jedne pomoga , a drugie zle skomentuja. A ja bardzo przejmuje sie wszystkim tym co uslysze .

Czy są tu jakies mamy , ktore choruje na nerwice natrectw , nerwice lękowa , które przezyly poród i wychowanie dziecka ? poprostu sobie poradzily ? Za kilka dni mam termin porodu , choruje na nerwice natrectw myslowych i na nerwice lękowa i to co teraz czuje jest nie do opisania ! strach, stres , obawy, LĘKI , NATRĘCTWA boje sie wszystkiego co zwiazane z dzieckiem i moim mezem Mamy , ktore przez to przeszly ( jesli sa tu takie ) , jak sobie poradzilyscie ??? co ze strachem , ze utraci sie kontrole i zrobi sie krzywde dziecku :( ? boje sie , ze wyjde na niezdarna matke , bo cos czuje ze nie bede umiala sie zajac dzieckiem i wyjde na zla matke , bo przeciez kazda matka ponoc , po porodzie wie jak zajac sie swoim dzieckiem , bo rodzi sie wraz z nim instynkt macierzynski . Jak sobie pomoc ? Nie przejmowac sie i myslec , ze bedzie co bedzie???? to tez mi nie wychodzi...

Keji , ja mialam kiedys cos podobnego (3 lata temu ) , tylko , ze nie podeszłam do matury ze wzgledu na to , ze zle sie czulam psychicznie , ale nie wiedzialam dlaczego , dopiero potem okazalo sie , że to nerwica i jej wiele odsłon ( natrectwa, lęki itp ). Tez czulam sie z tym potwornie , ze nie podeszlam do matury przez moje zle samopoczucie. Wszyscy mnie krytykowali ostro z gory na doł , a ja wtedy zrezygnowalam z matury mimo , ze moglam smialo do niej podejsc. Do tej pory czasem zaluje tego , ze wtedy tak latwo sie poddalam , ale nerwica wtedy wziela gore . Wkoncu musialam podejsc troszke do tego na luzie , ze mature moge zdac zawsze. Moze Ty tez sprobuj do tego troche w taki sposob tak podejsc , że jak nie teraz to napewno za rok sie uda . Bo bardzo przejmujac sie tym , szkodzisz sama sobie. A te 5 miesiecy sprobuj sobie zorganizowac . Moze jakas praca tymczasowa ? lub jakies inne zajecie ? znalezienie sobie jakiegos hobby lub kontynuowanie dotychczasowego ? Nie zamartwiaj sie , bo to szkodzi Tobie tym bardziej. Ja do tej pory nie mam matury, a obiecalam sobie wtedy , że za rok NAPEWNO podejde i nadal nie podeszlam. I jakos to zaakceptowalam narazie , bo teraz tm bardziej nie moge podejsc do niej bo jestem w ciazy i akurat bede rodzic jak beda pierwsze dni matur. ( termin mam na poczatek maja czyli juz niedlugo ). Takze glowa do gory ! podejdziesz do klasy maturalnej raz jeszcze i napewno wszystko sie ulozy ! a przejmujac sie jeszcze bardziej to tylko "zywisz" natrectwa , lęki itd. -- 26 kwi 2014, 10:01 -- Keji , a moze na ten czas sprobuj tez terapii ? Masz mozliwosc skorzystania z niej gdzies w poblizu miejsca Twojego zamieszkania ? Ja po zrezygnowaniu z matury wtedy , wlasnie wtedy jak sie tak zle czulam psychicznie wybralam sie od razu do psychologa i w pewien sposob mi to pomoglo , bo nie moglam sobie z tym poradzic sama. Tylko , ze ja jeszcze wtedy nie wiedzialam , ze to natrectwa są i lęki z tym zwiazane. Bo byly to poczatki mojej choroby wtedy. Ty juz wiesz , że to nerwica wrocila , wiec moze wiesz jak sobie pomoc , ale terapia czy spotkania z psychoogiem od czasu do czasu , mysle , ze by Ci pomogly.

Ja tak nie mam , czasami tylko takie mysli mi sie przewijały , ze moze cos takiego zrobilam. Bardziej mecza mnie mysli , że moglabym cos zrobic w przyszlosci a nie, ze zrobilam kiedys. A macie tez tak , ze co uslyszycie to za kazdym razem analizujecie ? Np. uslyszycie w TV , radio itp, że ktos cos komus zrobil i zaraz lęk , ze Wy tez tak mozecie postapic ? Ostatnio uslyszalam , ze rodzice zostali oskarzeni o zaglodzenie dziecka , ktore zmarlo . I zaraz pojawily sie natrectwa , ze ja tez tak chce zrobic , lęk , ze bede zla matka i tak postapie jak oni . Czemu tak jest , że my nerwicowcy czesto w takich sytuacjach utożsamiamy takie sytuacje ze soba ? Inni sluchaja takich wiadomosci i podchodza do tego neutralnie , a w moim przypadku od razu pojawia sie analiza i lęk , ze ja tez moge kogos skrzywdzic itp . dzisiaj wogole mnie dobilo to , ze dowiedzialam sie , ze na moim osiedlu ktos wyrzucil noworodka do smietnika jestem ponad tydzien przed porodem i tak jak napisalam wyzej - od razu pojawily sie natrectwa , okropne lęki , ze ja tez tak chce zrobic ta nerwica nigdy nie da mi spokoju nawet przed porodem.

A ja mam teraz takie lęki i natręctwa , że boje sie ze zaczne rzucac swoim dzieckiem w zlosci jak sie urodzi kiedys ( czesciej ) , ale i teraz zdarzalo mi sie rzucac rzeczami jak sie zdenerwowalam, raz rzucilam moim telefonem , nie raz trzasnelam drzwiami. Zawsze zalowalam to co zrobilam , bo wiedzialam , ze znowu to byla moja slabosc , bo obiecalam sobie , ze nie bede tak reagowac a i tak czasami mi sie zdarza. Boje sie , ze w zlosci rzuce swoim dzieckiem np. o lozko itp tak samo jak tymi rzeczami , ze nie rozroznie tego , ze to MOJE DZIECKO a nie jakas rzecz jest to okropne.

Neve , , wedlug mojej pani psycholog sedno tkwi w zrozumieniu problemów, co skad sie bierze. Niedawno zaczelam rozumiec dzieki terapii czemu mam takie a nie inne natrectwa ( glownie natrectwa i lęki dotycza utraty kontroli , boje sie ze zrobie cos komus, albo ze zaczne robic te zle rzeczy tak jak kiedys , ze bede znowu agresywna itp ) . Ale jak zaczynam rozumiec swoje problemy , rozumiem juz skad mam natrectwa i lęki to jest ich mniej. Ale wtedy pojawia sie lęk , ze jak te natrectwa znikna i lęki to stane sie kims innym , bo przestane sie juz tak bac jak wczesniej i bede robic wlasnie to czego sie tak kiedys bałam. DZwine prawda ? zamiast sie cieszyc ze zaczynam stopniowo zdrowiec i rozumiec swoja nerwice i jej przyczyny , to ja sie martwie , że popadne w inna skrajnosc. Nie umiem znalezc tego srodka i zyc normalnie.

Neve , no to moze byc wlasnie to. Teraz jestes w szczesliwym zwiazku, wczesniej bylas w zupelnie innym. Tak samo jak ja. Tez bylam w zwiazku, gdzie moj byly facet liczyl sie tylko sam ze soba a co gorsza doszlo jeszcze to do tego , że olewał moja chorobe, nieraz sie z niej smial, straszyl ze jak nie przestane przesadzac z ta depresja i nerwica to mnie zostawi. Oj duzo szloby tu wymieniac przyczyn naszego rozpadu zwiazku. Teraz jestem w super zwiazku , jestem 3 miesiacr po slubie , za 2 tygodnie urodzi sie nasz syn , a ja sie boje , ze bedzie u nas tak jak w poprzednim zwiazku. Bo w poprzednim zwiazku zdarzalo mi sie miec co chwile ataki agresji slownej w stosunku do bylego, czasami z mojej strony dochodzilo do rekoczynow , ze tu dugnelam , tu szarpnelam itp. Ale wiem , ze ataki agresji wtedy byly zwiazane z tym , ze nam sie nie ukladalo , do tego problemu w domu , moj byly mnie nie rozumial itd. Neve , te ataki agresji wg mojej pani psycholog to nasze problemy , stany lękowe itp. Mnie pani psycholog powiedziala , ze ta zlosc musze zamienic w konkretne dzialanie , czyli zajecie sie czyms , rozwiazywanie problemow poprzez rozmowy, no i trzeba zrozumiec co jest zrodlem tej zlosci, ktora potem wlasnie przybiera taka postac. Podam taki przyklad ( jesli chodzi o to co napisalam , ze zlosc trzeba zamienic w konretne dzialanie ) : ostatnio byla u mnie kolezanka z dziecmi. Mialam fajnie posprzatane a dzieci jak to dzieci , brudzily , wywalały ciasteczka, kruszyły wszedzie itp. I zaraz pojawily sie we mnie lęki i natrectwa ze moglabym cos zrobic tym dzieciom.Ale nie wiedzialam czemu pojawily sie te lęki i natrectwa. Przeciez wiedzialam ze takie male dzieci 2 letnie czy roczne nie rozumieja co robia. A co bylo przyczyna tej zlosci , ktora zamienila sie w lęki i natrectwa ? bylo to , ze bylam w podswiadomosci zla na matke tych dzieci , że nie zwrocila im uwagi na to co robia. Psycholog powiedziala ze moglabym ta zlosc zamienic w konretne dzialanie , czyli np wziac ciasteczka ze stolu i schowac zeby nie kruszyly - a ja nic nie zrobilam , bo bylo mi glupio cokolwiek zrobic. I o to wlasnie chodzi z tym dzialaniem. Zeby wlasnie w takich sytuacjach znalezc zdrowe rozwiazanie. Wyjsc na dwor, zaczac cos robic , znalezc jakies zajecie , pobiegac , albo zaczac rozmawiac. Zastanawiam sie czemu komus doradzam , a sama nie potrafie wprowadzic tego w zycie .

Neve, moja psycholog twierdzi , ze takie ataki agresji ( slownej, rękoczyny i inne ) to złość wynikająca z naszych problemow. Mnie bardzo wkurzało , że moja mama nadużywa alkoholu i wyzywalam sie kiedys na moim bylym chlopaku ( z ktorym tez nie bylam do konca szczesliwa ). Ta złość to inaczej nasze problemy. Jesli ich nie zrozumiemy i się od nich nie odizolujemy to czesto mozemy tak reagowac. Do tej pory jak cos mi nie pasuje to sie "wyżywam" czasem na moim mezu odzywkami typu " nie wiem, skad mam wiedziec " , albo jak nie doslyszy czegos " gluchy jestes ? " . Potem bardzo zaluje ze tak sie czasem odzywam. Ale czesto wlasnie tak mam jak mam stany lękowe, jestem zła na moja mame ze znowu popiła itp. -- 21 kwi 2014, 19:45 -- A tak to poza tym zauwazylam ostatnio , że tez mam nieladne odzywki do mojego meza. Nie wiem czy to wina hormonow... jestem 2 tygodnie przed porodem,a natrectwa i lęki nie chca odejsc i czasem sie glupio odezwe do meza,a potem zaluje tego , bo on mimo wszystko sie nie odzywa do mnie w taki sposob. Czasami boje sie , ze moglabym reke na niego podniesc ( jak bylam w poprzednim zwiazku z byłym partnerem to zdarzalo mi sie to ) , odkad jestem z mezem, nie zdarzylo sie tak , ale strach jest mimo wszystko, ze strace kontrole nad soba. Teraz tez doszly lęki , ze bede miec depresje poporodowa , i "stara spiewka" , ze nie pokocham dziecka , ze nie bede go chciala , ze strace kontrole nad soba i cos mu zrobie czy mezowi. Jak sobie z tym poradzic ? bo ja juz nie mam pojecia . znowu ogolnie pojawily sie lęki przed utrata kontroli.

Anel92 , Tak to tez natręctwo jak najbardziej.

Dzieki Chocovanilla za slowa wsparcia ! teraz bede przez dluzszy czas bez terapii ze wzgledu na zblizajacy sie porod i opieke nad dzieckiem , wiec pewnie tu bede czesto zagladac, bo bardzo mi pomaga to. Ale wczoraj... znowu wszystko wrocilo. Ogladalam "Wiadomosci" i mowili cos o dziecku ktore zmarlo prawdopodobnie z wyglodzenia , rodzice zostali zatrzymani. I znowu lęk , ze moze ja bede tak zaniedbywac dziecko ze cos sie stanie lub , ze potem mi je odbiora , bo bede zla matka . Zaraz wykreowal mi obraz, że ja tez bede taka matka , ze moje dziecko bedzie glodne, zaniedbane itp. Nie powinnam ogladac takich programow , ale czesto jak one leca to slucham o tym i zaraz sie zastanawiam czy ja bylabym zdolna do takich zachowan. Czasami mysle ze to chyba nie jest normalne bo powinnam to przełączyc w danym momencie , a ja slucham i analizuje i wtedy znowu lęk i natręctwa. W domu rodzinnym mam trudna sytuacje , mama nadużywa alkoholu. Co chwile dzwonie do mojego ojca i pytam w jakim stanie jest mama , bo martwie sie , że znowu jest pod wplywem alkoholu a wtedy czesto jest agresywna. Moja pani psycholog powiedziala , ze trzymajac kontrole nad matka , dzwoniac, pytajac ciagle o nia , boje sie , że strace sama nad soba ta kontrole i nad swoim zyciem - ze to jest taki mechanizm . Czasem sobie tym wlasnie tlumacze - te lęki i natręctwa. I czasem jest lepiej , czasem gorzej. Teraz niestety gorzej

Chocovanilla , , wszyscy mowia , ze jak urodze synka to sie w nim zakocham od razu, ze kazda matka tak ma. Ja czuje jakby mialo byc inaczej... , boje sie tego co bedzie po porodzie, tego co bedzie w domu jak bede z nim sama . Obawiam sie tych pierwszych chwil zaraz po jego urodzeniu. Pocieszalam sie caly czas , ze bedzie dobrze, ze napewno go pokocham z calego serca , ale czemu im blizej porodu tym jest gorzej lęk przed porodem bólem, przed tym czy pokocham swoje dziecko , lęk przed utrata kontroli - ze mu cos zrobie w przyplywach zlosci, ze strace nad soba kontrole jak te inne złe matki o ktorych sie slyszy. OKROPNY STRACH!!! a do porodu niecale 3 tygodnie.

Szukam wsparcia. za 3 tygodnie mam termin porodu a im blizej tym gorzej. Coraz wiekszy stres, strach, obawa jak to bedzie. ZNowu pojawiaja sie lęki , ze nie pokocham swojego synka , że nie bede go chciala , że jak sie urodzi to nie poczuje nic , tylko obojetnosc. Tak bardzo chcialabym to zmienic boje sie , ze nie bede wiedziala jak sie nim zajmowac , ze nie poczuje instynktu, ze personel szpitala powie co ze mnie za matka , ze nie umiem sie zajac swoim dzieckiem , a czuje ze tak bedzie znowu pojawiaja sie lęki i natrectwa , że cos zrobie mojemu dziecku w przyplywach zlosci , to jest OKROPNE. Jutro mam ostatnia wizyte u terapeuty przed porodem. Boje sie , ze sobie nie poradze bez psychologa , bo zawsze moglam tam sie wyzalic itp. a teraz napewno czeka mnie dluzsza nieobecnosc na terapii . Jak to bylo z Wami, jak poradziliscie sobie z rodzicielstwem w stosunku do tak malej istotki bedac chorym na nerwice natrectw i nerwice lekowa ? Ja czuje , ze bedzie ciezko , strasznie duzo obaw i lekow a coraz mniej radosci z tego ze za 3 tygodnie bede mama

Sluchajcie , ja mam teraz inny , dodatkowy tez problem. Zawsze mialam kompleksy na temat tego , ze mam mały biust. Bylam z poprzednim partnerem to zawsze bałam sie , ze bedzie on ogladal sie za kobietami z duzym biustem no i kiedys sama zobaczylam w internecie zdjecia kobiet z duzym biustem , z tej zazdrosci az zaczelam ogladac czasami zdjecie innych ktore maja sie czym pochwalic a ja nie. No i po tamtym czasie w momencie kochania sie czy pieszczot pojawialy sie rozne wizje w glowie w zwiazku wlasnie z tamtymi kobietami i tak weszlo mi w nawyk , że mialam przyjemnosc ale wtedy jak mialam takie cos w wyobrazni. Zauwazylam , ze tak bylo wtedy jak duzo bylo stresu u mnie , wiele lęków, potem zaczela sie nerwica. Jak zaczal mi sie lepszy okres w zyciu to nie mialam takich "fantazji" w glowie , wspolzycie z partnerem ( potem juz bylam z kims innym facetem , ktory teraz jest moim mezem ) , bylo poprostu wspaniale. Ale jak pojawily sie znowu natrectwa i lęki , bo jestem w ciazy , wiec pojawily sie obawy , to znowu pojawily sie te "fantazje". Nie umialam inaczej osiagnac przyjemnosci jesli sobie tego nie wyobrazilam. Moze to byc glupie , ale tak bylo. Nie jestem homoseksualna , mam meza ktory bardzooo mi sie podoba. Chyba raczej te kompleksy na temat malego biustu do tego doprowadzily. ALe bedac juz z mezem tez tak bylo , a jak zrozumialam , ze to wina tych kompleksów to juz mniej jest tych wyobrazni podczas seksu , ale za to mam problem , zeby osiagnac przyjemnosc. Dlugo to nam zajmuje. Dodam , ze z mezem kochamy sie nawet co 2 dni , wiec moze dlatego... ale boje sie tez , ze moj organizm nauczyl sie osiagac przyjemnosc tylko wtedy kiedy mam taka wyobraznie a ja tak nie chce , bo zrozumialam , ze to wszystko zaczelo sie od kompleksów, potem jakies zdjecia kobiet z duzym biustem , ktorego bardzooo zazdroscilam i tak nauczylam sie osiagac przyjemnosc podczas zblizen z mezem. Nie jestem lesbijka absolutnie, mam meza bardzo przystojnego, moglabym codziennie z nim sie kochac , bo mam ochote na niego , ale nie umiem tak poprostu "dojsc"( ze tak doslownie napisze ). Mial ktos z Was podobny problem ? Jestem w 35 tygodniu ciazy, ale mysle ze to nie ma wplywu chyba na to , bo ja mam ochote kochac sie z mezem , ale mam problem osiagnac z tego maksymalna przyjemnosc. Czesto wtedy mimowolnie pojawiaja sie te kobiety w myslach . Teraz juz mnie to nie nakręca, wrecz przeszkadzaja mi te obrazy, bo zrozumialam wlasnie , ze to wina kompleksów byla. Jak mialam remisje w chorobie , czyli bylo wszystko super jesli chodzi o nerwice to i seks z mezem byl calkiem inny , bylo bardzooo dobrze poprostu. Wstydze sie o tym pisac nawet anonimowo , ale musialam o tym komus powiedziec , bo na terapii to dopiero mi wstyd bedzie o tym mowic -- 29 mar 2014, 16:47 -- Do tego wczoraj odwiedzila mnie kolezanka ktora ma bardzo duzy biust a jest szczupła ( zawsze jej zazdrosilam urody i figury ) i chyba znowu mnie to wpedzilo w kompleksy . Bo pojawily sie jakies mysli natretne , ze ona sie moze mojemu mezowi bardziej podobac , bo ma bardzo duzy biust i jest bardzo ladna , a ja jestem teraz w 35 tygodniu ciazy, nie wiem jak bede wygladac po ciazy, nie wiem jak bedzie wygladal moj biust ktory i tak jest mały.