ovverdose

Tak, ja tak mam. Podejrzewam, że wiele osób tak miewa.

Ja jestem z Międzyrzecza

Cześć. Miło, że tutaj się zarejestrowałaś :)

Też nie ufam nikomu i nie mówię o swoich problemach, często płaczę i jest mi ciężko. Jest dzień co się całkowicie poddaję, a do głowy przychodzą mi głupie myśli (chyba wiadomo jakie)... Może zapoznaj osobę w internecie (chociażby na tej stronie) i pisz z nią. Wtedy będzie odrobinę łatwiej i otworzysz się bardziej by mówić o swoich problemach. Co o tym sądzisz? Odpisz. Ja mam kolegę którego znam z internetu bardzo długo, wymieniliśmy się numerami telefonu i piszemy codziennie o wszystkim. Pocieszamy się nawzajem.

Ja również w Ciebie wierzę. Nie ma rzeczy niemożliwych. Jeżeli masz ochotę pisz jak najczęściej. O radościach i o smutkach. Pozdrawiam.

Ja już chyba nawet polubiłam samotność, kwestia przyzwyczajenia.

Rozumiem Cię i doceniam, że chcesz mi pomóc, to naprawdę miłe. Ale nie wiem co mam już robić. Może znajdę rozwiązanie.

Uważam, że ludzie mają gorsze problemy. Ja sobie jakoś poradzę. Co prawda umiem pomóc wszystkim, tylko nie sobie. Z czasem powinnam uwierzyć, że nie jestem najgorsza. To jest trudne, żyć w smutku i w łzach. Ale po to żyjemy by pokonywać słabości i z całych sił krzyczeć i błagać o pomoc. Przecież życie to nie raj, tutaj nic nie jest idealne.

Nie mam blisko do szkoły więc najczęściej matka lub ojciec mnie zawozi i przywozi do domu. Zwykle nigdzie nie wychodzę, tylko szkoła i dom. I chyba nawet nie miałabym odwagi iść do psychiatry lub psychologa. Łudzę się tym, że może za jakiś czas to przejdzie i zacznę cieszyć się życiem. Jutro do szkoły, najchętniej bym nie poszła ale pewnie mama się nie zgodzi bym nie szła. Mam na Polski nauczenia się dwóch wierszy. Uczę się od wczoraj i prawie nic nie umiem, katastrofa. Nie wytrzymuję psychicznie. Tylko zaciskam pięści i płaczę. Wszystko mnie denerwuję, nawet nie potrafię się nauczyć.

Zalogowałam się tutaj tylko dlatego, że są tutaj tacy sami ludzie jak ja i potrafią mnie zrozumieć. Codziennie myślę o samobójstwie i nie mogę się pozbierać... Zapisanie się do psychiatry lub do psychologa nie wchodzi w grę.

Przeczytałam to co napisałaś od początku do końca. Ja też taka jestem i obawiam się, że trudno będzie mi się żyło z takim zachowaniem. Nie umiem się cieszyć z rzeczy którym innym przynoszą radość. Jestem obojętna i bezradna. Mogłabym spać dzień i noc. Gdy jestem w szkole, to tylko proszę by żaden nauczyciel nie wziął mnie do odpowiedzi ani nic do mnie nie mówił, nie lubię tego. Często lubię przebywać sama, w spokoju. Nie przepadam za hałasem, wręcz mnie to denerwuję. Brak chęci do życia, nic mi się nie chcę. Chyba musimy sobie odnaleźć w życiu hobby które pokochamy lub osobę której zaufamy i będziemy mogli jej opowiedzieć o swoich problemach....

Ja też nie mam za bardzo przyjaciół. Nie mam nikogo kto czuje to samo co ja i ma problemy. Też się cieszę, że znalazłam to forum bo jest łatwiej człowiekowi.

Nie przepraszaj, jesteśmy tutaj aby pomagać. Nie rób sobie na przekór, nie pij. Alkoholizm jest straszny i nie trzeba nikomu tego powtarzać. Mój brat 25 lat i pije codziennie, ma dobrą pracę, lecz często wydaję mi się, że jest smutny. Jest bardzo przystojny, zamiast gdzieś wyjść i znaleźć sobie dziewczynę, to otwiera piwo i ogląda telewizję. Mój ojciec jest alkoholikiem i nie mam z tym dobrych wspomnień. Każdy ma w sobie coś wspaniałego, nie warto tego psuć. Jeżeli uważasz, że nie wykorzystałeś życia do końca, to czemu tego nie zrobisz? Jest tyle marzeń do spełnienia, tyle pięknych piosenek których jeszcze nie przesłuchałeś, tyle dobrych ludzi... Na wszystko jest czas, nie usprawiedliwiaj się tym, że masz tyle lat i już nic nie możesz zrobić w życiu. Może to być Twój najpiękniejszy czas. Jest bardzo dużo ludzi samotnych którzy myślą tak samo jak Ty. Często też warto zawrzeć nowe znajomości, bo monotonia jest nudna. Nie wiem czy chociaż trochę dałam Ci nadziei na lepsze życie, samej jest mi trudno. Trzymaj się.

Muszę się uczyć, a jutro Witaj Szkoło...

Pokaż mi jak chcesz aby wyglądało Twoje życie.