ainoa

Tak. Mam leki, ale z jednego schodzę. Dawno temu w ostrej depresjii dostałam Lit na stabilizację, ale on wywołuje u mnie bardzo duże drżenia rąk. Niby nic takiego, ale zaręczam, że jest to bardzo upierdliwa sprawa bo nawet nie mogę złożyć podpisu pod dokumentami. Reszta leków bez zmian czyli parogen, sulpiryd, propranolol. W Gdańsku na Srebrzysku. Szpital T. Bilikiewicza. Ofertę mają trochę ubogą bo 5-6 tygodni, ale cieszę się z tego. Przy tej mojej ergofobii wyjście do grupy i pracowanie nad czymś jest dużym wysiłkiem, ale daje radość

Minął właśnie tydzień od kiedy jestem na oddziale dziennym. Równolegle mam terapię indywidualną z kobietą, która tak mnie wkurza , że chyba po oddziale zapiszę się do niej na terapię. Tak jak ona daje mi do myślenia i wywołuje różne skrajne emocje to głowa mała, ale za nim do niej się udam to planuję jeszcze iść na oddział, który zajmuje się typowo nerwicami, a na koniec już po zwolnieniu lekarskim jest plan na terapię grupową , której cykl trwa pół roku. Mam nadzieję, że w końcu doprowadzę do końca swój stan psychiczny i odczuję poprawę. Tak zmotywowana nie byłam już dawno.

Jestem ciekawa jak się potoczyły Twoje losy. Jak jest dzisiaj ?

Z lekami to jest tak, że potrzebują czasu, a być może masz za małe dawki. Najlepiej skonsultować z lekarzem co i jak. Może też warto rozważyć pobyt w szpitalu ?

a jakie miasto ?

Miałam iść na oddział dzienny. Obiecali, że będę mieć terapię indywidualną, a później grupę i terapię. Okazało się, że mogą mi tylko zaoferować 5 tygodni grupy psychoedukacyjnej, w której już kiedyś byłam bo według nich nie jestem gotowa na proces terapeutyczny. No niech im będzie, że nie pałam entuzjazmem, ale to trochę krzywdzące co powiedzieli bo chcę wyzdrowieć. Wracam do pracy pomimo ergofobii i będę starała się jak tylko mogę żeby ją utrzymać. Rozmawiałam w kierowniczką. Nie mam w ogóle się bać , że mnie zwolnią bo nie zrobią takiej rzeczy. W tym wypadku czy możecie polecić kogoś kto serio zna temat ergofobii , nałogów, lęków ? Ludziska w was MOC bo ja już nie mam cierpliwości do szukania specjalistów.

Co prawda to dopiero jutro, ale bardzo się cieszę. Lecę na oddział dzienny na 3 miesięczną terapię. A dziś kolejny dzień z tabletką na odchudzanie , jadłam na prawdę dużo mniej i w końcu nie łażę głodna.

Czy rozwiniesz ? Zaciekawiło mnie to

Czytam tutaj wątek o siostrze i ja ją rozumiem. Sama mierzę się z podobną sytuacją. Co prawda ja podejmuję pracę i pracuję średnio pół roku , a później bach zwolnienie, ale gdybym mogła i gdyby to zależało tylko ode mnie to bym została na stałe w domu. Co w tym wszystkim jest najgorsze ? Psycholodzy rozkładają ręce. Miałam terapię pół roku i pół roku był wałkowany temat o pracy, następnie miałam kilku innych psychologów ( dłużej -krócej ) i każdy w końcu się powtarza tak jakby nikt nie potrafił dociec dlaczego tak się dzieje. Nie należę do leniwych osób, jestem samodzielna, potrafię działać w urzędach, u lekarzy, robię zakupy, wychodzę na spacer, jestem odpowiedzialna w takich życiowych sprawach, a roboty nie potrafię utrzymać. No normalnie nie ogarniam rzeczywistości zawodowej.

To, że być może uda mi się podreperować mój uszkodzony kręgosłup. Fejsbuczek ma siłę

Odważyłam się i powiedziałam jak sprawa wygląda. Ulżyło mi niesamowicie

Nie to nie jest jedyny problem. Ona jest osobą , która choruje na CHAD przez co jest bardzo niestabilna. Ma też cechy Bordera jak sama mówi przez co jest bardzo zaborcza i tylko jej racja musi być na wierzchu. Relacja pomimo, że była ciężka dawała mi jakieś poczucie bezpieczeństwa, którego tak bardzo szukam, a nie mogę znaleźć. Mam męża, córkę już dorosłą, ale całe życie szukałam przyjaciółki. Dwa razy boleśnie doświadczyłam straty przyjaciółki. Jedna z mojej winy drugą ze strony przyjaciółki i to chyba odchorowałam najbardziej bo znajomość była dla mnie odskocznią od życia jako osoby chorej. Niestety przyjaźń była jednostronna , a ja dowiadując się co o mnie myśli przyjaciółka zmieniła moje nastawienie do takich relacji na bardzo długo. Znajomość z przyjaciółką , która ma CHAD była dla mnie takim wsparciem bo razem mierzyłyśmy się z chorobą w najgorszym okresie( oby dwie przez 2 lata siedziałyśmy zamkniete w domu przez lęki ) ale później kiedy już w miarę poukładałam swoje życie ta relacja wkroczyła na inny poziom. Ona jest schizowana na punkcie, że idąc ulicą i rozmawiając nikt nie może być za nią bo zaraz jest jebnięty i podsłu/cenzura/e. W jej mniemaniu wszyscy w pracy ją obgadują i mówi o nich ścierwa. Jestem ciekawa co mówi o mnie skoro ma zdanie na temat każdego.

Jest odwrotnie. Mi często brakuje nawet na bilet żeby dojechać na spotkanie

Nie jest to pytanie typowe bo chodzi o związek przyjacielski. Nie wiem jak powiedzieć przyjaciółce , że to już koniec naszej relacji, że już jej nie chcę bo chcę się skupić na sobie. Jej zachowanie mnie męczy. Zawsze byłam przy niej, ale nie mam już na to siły. Czuję, że potrzebuję czystej karty , znajomości z kimś innym kto ma podobną sytuację do mnie. Zdrowotną i materialną ( brzmi to kiepsko, ale tak czuję ) Od bardzo dawna nie mówię jej wszystkiego, nasze rozmowy sprowadzają się wiecznie do mojego odchudzania i jej "krzyków" co powinnam a czego nie. To tak w skrócie. Nie wiem jak z tego wybrnąć, z tej relacji.

Ja miałam stwierdzoną u psychiatry. Poza tym wieloletnia obserwacja i problemy z utrzymaniem jakiejkolwiek pracy świadczą o tym

Ja w najgorszym momencie życia dostałam LIT. LIT otrzymałam na głęboką depresję i jako tako się kulam. Obecnie mam nawrót depresji, ale w mniejszym stopniu. Może warto zaproponować lekarzowi.

Moim uzależnieniem jest uzależnienie od jedzenia. Ważę ponad 140 kg i końca nie widać. Kocham jeść, ale dania szybkie nie wymagające czasochłonnego przygotowania. Kocham pizze, kebaby, wszelkiego rodzaju pączki, drożdżówki, czekolady XXL, kolorowe napoje, wody smakowe, parówki, słodkie owoce, ciasta i ciasteczka. Nie potrafię utrzymać diety, którą wykupię, a takich diet miałam już dziesiątki. Zawsze coś mi w nich nie odpowiada. Próbowałam liczyć kalorie, ale po 2-3 dniach rezygnuję bo za dużo z tym roboty. Nie mogę znaleźć aplikacji, która liczy ze zdjęcia. Nie wiem , która jest dokładna i czy w ogóle taka istnieje i nie jest to tymczasowa moda. Siedząc w domu czuję się w porządku. Nie jestem krytyczna wobec siebie i swojego wyglądu .Natomiast wychodząc już na zewnątrz do pracy czy gdzieś na rozmowę w sprawie pracy czuję się bardzo niekomfortowo. Czuję się za wielka, ogromna, nie pasująca do koleżanek i kolegów z pracy. Ciągle zmęczona, wiecznie spocona co też mi się wydaje przekłada się na zapach. Mam wrażenie, że wciąż ode mnie czuć nieprzyjemny zapach pomimo litra wylanych perfum. W tą niedzielę idę na spotkanie anonimowych jedzenioholików. Czy to coś pomoże ? Czy będę miała na tyle w sobie determinacji żeby tam chodzić. Co jeszcze mogłabym zrobić żeby zawalczyć o szczuplejszą siebie ? Zaczynam też oddział dzienny w ciągu 2-3 tygodni, ale tam będzie opracowywany problem mojej Ergofobii, więc zupełnie co innego.

Dziękuję znalazłam w moim mieście

Właśnie wczoraj zajrzałam na stronę Centrum w moim mieście. Kwalifikuję się do projektu, ale to po oddziale dziennym na , który idę. Będę walczyć o swoje zdrowie z całych sił bo mam dla kogo walczyć o siebie. Dziękuję za polecenie tego Centrum. Na pewno skorzystam Jeszcze nie pracowałam z kimś kto zajmuje się typowo zaburzeniami odżywiania, ale poszukam specjalisty. Szkoda, że nie ma grup wsparcia dla osób otyłych. Są grupy AA czy od hazardu, a uzależnienie od jedzenia jest równie niebezpieczne.

Minęło 14 lat od mojego ostatniego wpisu. Piszę tu licząc na porady jak radzić sobie z fobią przed pracą. Jak funkcjonować ? Leczę się od 2014 r, początkowo tylko z powodu psychogennych położeniowych zawrotów głowy. Później dołączyła lekooporna depresja , a końcowo cierpię na poważne zaburzenia lękowe. Próbowałam różnych form terapii w tym hipnozy i TRE, QEC i psychodynamicznej. Nic nie działa. W dodatku jestem uzależniona od jedzenia. Ważę 140 kg i nie potrafię z tego zejść. Po raz kolejny podjęłam się diety, ale wiem , że duży wpływ ma psychika. Czy macie pomysły jak się z tym uporać ?

Witam wszystkich serdecznie. Sama nie wiem od czego zacząć... na początek przeproszę was za to jak się rozpiszę. Bardzo się boję, że i mnie nie ominęła ta paskudna nerwica albo nie wiadomo co jeszcze. Wszystko zaczęło się od podstawówki. Miałam częste wymioty zwłaszcza przed pójściem do szkoły. Skierowano mnie do szpitala- byłam tam z mamą. Miałam wszystkie badania jakie mogą być łącznie z tomografem ( w tedy jechałam z Elbląga do Gdańska ) nic nie wyszło. Stwierdzili u mnie nerwice. Dostawałam przez pół roku tabletki uspakajające ziołowe ( moje przyjaciółki do dziś ) miałam spokój ze 4 lata. Mam rozwiodła się z tata, więc zamieszkałyśmy u babci. Do wymiotów ,które występowały kiedyś doszły zawroty głowy. Diagnoza jak wcześniej nerwica. Znowu dostałam tabletki uspakajające ziołowe. Przeszło na 5 lat. Przeprowadziłyśmy się z mamą do innego miasta... i tam się zaczęły moje problemy. Mama często wyjeżdżała a ja jako 15 latka siedziałam tygodniami w domu tzn imprezując. Ciągłe konflikty z mamą i znowu coś mnie dopadło kołatanie serca bóle brzucha itd. Dostałam jakieś leki ( w tedy nie bardzo przywiązywałam wagi do tego co to jest ) jakoś przeszło. Mama postanowiła, że znów się przeprowadzimy ale ja się uparłam ,że zostanę i zostałam. Miał się mną opiekować mój chłopak, ale z nim koszmar dopiero się rozpoczął ( częste awantury bicie siebie na wzajem moja chęć łykania tabletek i zapijania ich różnościami oraz cięcie się...) zaszłam w ciąże po mimo , że kazał mi usunąć ciąże ja tego nie zrobiłam byłam wręcz szczęśliwa, że jestem w ciąży moje życie się odmieniło... taka miałam nadzieję. Mój przyjaciel postanowił i wyprosił abym za niego wyszła, obiecywał że się mną i córką zaopiekuje. Nie wyszło. Bo jak w moim nędznym życiu miało być inaczej... oczywiście rozwód stres, ale jakoś dałam radę poznałąm wspaniałego mężczyznę który jest ze mna w najgorszym dla mnie momencie nerwica chyba wróciła z taką siłą, że nie mam już siły ... zawroty głowy piski i szumy w uszach kołatanie serca zimny pot duszności drętwienia nóg rąk problemy ze snem. Biore leki uspakajające , wiesiołek i coś na nerwy od hemoopaty. Robię badania ale wszedzie wszystko idealnie wychodzi teraz bede mięć EKG próbę wysiłkową echo serca i holtera... nie wiem co robić jestem wrakiem człowieka najchętniej bym leżała w łóżku staram się funkcjonować są dni lepsze i gorsze ale mam ochote czasem to wszystko zakończyć....miałam eeg tez wyszlo dobrze morfologia rownież itd itd itd..... co robić ???