EveFly

nie uczę się.Boję sie strasznie pracy,te rozmowy kwalifikacyjne.Jak mam przekonać kogoś że się nadaję do pracy jak wiem że do niczego sie nie nadaję.Zacznę czegoś szukać i może kiedys napiszę tu że się udało.

W stycziu zaczynam terapię grupową.To bardzo ważny krok w moim życiu.Przez kilka lat wybierałam się do psychiatry ale jakoś nie mogłam tam trafić.Teraz gdy się udało, wystąpił pewien problem -K A S A.Mieszkam z rodzicami,do tej pory oni mnie utrzymywali ale ojciec stracił pracę.Nie wiem co mam robić.Nie chcę być dla nich ciężarem.Czy mam szukać pracy?Terapia odbywać się będzie 2 razy w tygodniu po 3 godziny,nie mogę więc pogodzić jednego i drugiego.Boję się,że jeżeli teraz nie zacznę się leczyć to potem minie dużo czasu zanim znów wybiorę się do lekarza. Może ktoś z Was był w takiej sytuacji,napiszcie jak sobie z tym poradziliście.

Samotny, praca jest dobrą terapią.Fajnie że bedą tam twoi kumple,dzięki temu będziesz miał mniej stresu.Osoby takie jak my często rezygnują z pracy,a jeżeli już pracują to robią coś co nie wymaga wiele myślenia.Ja sama szukam pracy ale mam bardzo małą motywacje.Nie jest fajnie wysłuchiwać ciągłych pytań ludzi -co robisz?N I C .A potem patrzą na ciebie jak na nieudacznika. Napisz jak Ci w tej pracy idzie,jak się zaadaptowałeś.Pamiętaj-ABY TYLKO ZACZĄĆ.

Nareszcie znalazłam ludzi z problemami takimi jak moje,to jest dziwne.Dla mnie wszystko jest bródne.Moje ręce to tragedia,smaruje je kremem garnier do bardzo suchej skóry ale potem i tak muszę je umyć więc to nie ma sensu.Są przesuszone,popękane,zaczerwienione.Najgorzej jest z jedzeniem.Często jest po prostu zbyt bródno żeby jeść.Tracę na wadze,boję sie że z tego wyniknie następny problem.Zamykam się w swiom pokoju od całego świata,ludzi.Dziczeję.Jestem inna i gorsza.Wiem że to chore,dlatego chodzę na terapie i biorę leki ale braknie mi nadzieji.Czeka nas wszystkich długa i wyczerpująca droga,jesteśmy naznaczeni już do końca życia.

ja swoje natrętne myśli też chciałabym z tej durnej głowy wyrzucić ale się nie da.natręctwa w postaci ciągłego mycia rąk mam od 2 lat,ale już jakieś 5-6 lat temu było coś nie tak.Przyzwyczaiłam się tak do mojej chorobyże nie wyobrażam sobie życia bez niej.To smutne i tragiczne.Leczę się(leki,terapia) i robie to trochę na siłę.

ja myję ręce i mam obsesje bródu.Czasem w trakcie jedzenia uświadamiam sobie,że czegoś nie umyłam i to wypluwam.W domu jeszcze jakoś może być ale np.w gościach?Ostatnio ciotka dała mi test ciążowy,po tym jak w trakcie jedzenia poleciałam biegiem do łazienki.Co ja bym dała żeby zobaczyć wtedy swoją minę...