*Monika*

Kubusiu i ja Cię serdecznie pozdrawiam. W Poznaniu na zlocie nie było mi dane poznać Ciebie bardziej, chociaż nie twierdzę, że Cię już bardzo dobrze znam Myślę, że takie poznawanie to etap Cieszę się, że mogłam pobyć w Twoim zacnym towarzystwie. Dziękuję za tatuaż, który mi wykonałeś. Jesteś bardzo dokladny ! Acha .. i rzeczywiście dziś jest ciemniejszy niż pierwszego dnia Codziennie kiedy na niego patrzę przypomina mi się zlot i czas spędzony w Twoim towarzystwie. Fajnie było posiedzieć przy stoliczku z Tobą, Wiolą, chusteczką, Candy, Mushroom'em, Carloskiem, PoznacSiebie, niosącą-radość, Bellatrix, virgo, Harry Hallerem, Vilgefortzem, Madem, Slow, 0 Rh +, monkiem. Starałam się zamienić z każdym chociaż słowo, ale nie wiem czy mi to wyszło. Zbyt mało czasu!

No co? tahela no, szkoda

deader, Wow !

Kulki analne to kulki analne, a przysmak Wioli to upieczony przez Nią pyszny chlebek, który podjadaliśmy kiedy nie widziała Myślałeś, że Wiola upiekła kulki o smaku analnym?

wykończony, pyszny chlebek z samych ziarenek m.in.: siemienia, płatków owsianych, orzechów laskowych, słonecznika, suszonych owoców, bez mąki i jajek

Dżejmson, No i to jest bdb podejście

Dżejmson, bo od leków wymagać nie należy i nie należy tylko na nie liczyć. Od remisji jest też psychoterapia.

A ja? Ja też doceniłam !

*Monika*, no to trochę popłynęłaś Jak to? Skakaliśmy w obcych domkach ostatniej nocy, graliśmy na nerwach śpiącym i pływaliśmy w alkoholu. To nie to samo? Piter?

Dżejmson, Większość leków przeciwpsychotycznych działa przez ograniczanie w mózgu aktywności neuroprzekaźnika dopaminy (receptor D2), choć nie jest znany do końca powód, dla którego hamowanie dopaminy miałoby mieć efekt antypsychotyczny. Wiadomo, że chlorpromazyna i haloperidol blokują receptory dopaminowe w synapsie między komórkami nerwowymi. Nowszy lek przeciwpsychotyczny – klozapina, jednocześnie zmniejsza aktywność dopaminy i zwiększa aktywność innego neurotransmitera – serotoniny, która również działa hamująco na układ dopaminowy. Chociaż leki te ograniczają ogólną aktywność mózgu, ich działanie nie sprowadza się tylko do uspokajania pacjenta. Neuroleptyki redukują raczej pozytywne (wytwórcze) objawy schizofrenii, czyli omamy, urojenia, zakłócenia emocjonalne i pobudzone zachowanie, ale niewiele robią w zakresie negatywnych (deficytowych) objawów w postaci dystansu społecznego, pogmatwanych myśli i wąskiego zakresu uwagi, widocznych u wielu pacjentów schizofrenicznych. Niedawno przeprowadzone badania sugerują, że leki antypsychotyczne drugiej generacji, promowane przez firmy farmaceutyczne, mogą wcale nie być bardziej skuteczne w redukowaniu objawów psychotycznych niż te starsze. Jakie rodzaje neuroleptyków daje się wyróżnić? Zasadniczo wymienia się klasyczne (typowe) leki antypsychotyczne I generacji i nowsze leki antypsychotyczne II generacji, czyli tzw. neuroleptyki atypowe. Leki przeciwpsychotyczne I generacji pochodne fenotiazyny, np. chlorpromazyna, perazyna, lewomepromazyna; pochodne tioksantenu, np. klopentiksol, flupentiksol, chlorprotiksen; pochodne butyrofenonu, np. haloperidol; benzamidy, np. tiapryd Leki przeciwpsychotyczne II generacji olanzapina; klozapina; almisulpryd; arypiprazol; kwetiapina Skutki uboczne neuroleptyków Niestety, długotrwałe przyjmowanie leków antypsychotycznych może mieć niepożądane skutki uboczne. Odnotowano np. fizyczne zmiany w mózgu. Najbardziej niepokojąca jest dyskineza późna, która wywołuje nieuleczalne zakłócenia kontroli motorycznej, zwłaszcza mięśni twarzy. Choć niektóre z nowych leków, jak klozapina, ograniczyły motoryczne efekty uboczne w związku ze swoim bardziej selektywnym blokowaniem dopaminy, one również mogą powodować poważne problemy. Długotrwałe zażywanie leków antypsychotycznych wywołuje objawy podobne do choroby Parkinsona (np. parestezje kończyn, drżenie spoczynkowe, sztywność mięśni, ślinotok itp.), co określa się mianem parkinsonowskiego zespołu poneuroleptycznego. Klasyczne leki przeciwpsychotyczne I generacji powodują też szereg negatywnych objawów wegetatywnych, jak: zaburzenia akomodacji, nadmierną senność, zaburzenia w sferze seksualnej, zaburzenia funkcji wątroby, suchość w jamie ustnej. Czy zatem leki antypsychotyczne są warte ryzyka? Nie ma tutaj prostej odpowiedzi. Należy oszacować prawdopodobieństwo niebezpieczeństw, biorąc pod uwagę nasilenie rzeczywistego cierpienia pacjenta psychotycznego. Bibliografia Jarema M., (red.), Schizofrenia. Pierwszy epizod, Via Medica, Gdańsk 2008, ISBN 978-83-7555-036-8. Liberski P.P., Kozubski W., (red.), Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny, PZWL, Warszawa 2008, ISBN 978-83-20037-54-8. Zimbardo P.G., Johnson R.L., McCann V., Psychologia. Kluczowe koncepcje. Psychologia osobowości, PWN, Warszawa 2010, ISBN 978-83-01-16396-9.

Tego typu leki przepisuje psychiatra i to on powinien wiedzieć jakie leki zapisać konkretnemu pacjentowi. Leki są przepisywane indywidualnie.

xanonymous, W Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10) zaburzenia snu dzieli się na nieorganiczne i organiczne, czyli niezwiązane lub związane z chorobami układu nerwowego lub somatycznymi. Amerykańska klasyfikacja chorób i zaburzeń psychicznych (DSM-IV) dzieli zaburzenia snu na pierwotne i wtórne, czyli na występujące samoistnie lub towarzyszące innym chorobom. Z praktycznego punktu widzenia najbardziej przydatny jest jednak podział bezsenności ze względu na czas trwania objawów. Bezsenność przygodna (o czasie trwania do kilku dni) i bezsenność krótkotrwała (o czasie trwania do 4 tygodni) są najczęściej powodowane reakcją na stres (np. problemy zawodowe, szkolne, rodzinne) lub zmianą tryby życia (np. przeprowadzka, podróż ze zmianą stref czasu). Bezsenność krótkotrwałą mogą wywołać również choroby somatyczne, na przykład infekcje, choroby przebiegające z bólem. Bezsenność przewlekła, czyli trwająca powyżej miesiąca, najczęściej jest związana z zaburzeniami psychicznymi (szczególne depresją i zaburzeniami lękowymi), przewlekłymi chorobami somatycznymi (np. zaburzeniami hormonalnymi, przewlekłymi stanami zapalnymi np. reumatoidalnymi, przewlekłymi zespołami bólowymi, chorobami neurologicznymi i narządu ruchu, które uniemożliwiają aktywność fizyczną w ciąg dnia) oraz uzależnieniami na przykład od alkoholu. Pierwotne zaburzenia snu, nawet w ośrodkach medycyny snu, do których kierowani są pacjenci już po wykluczeniu zaburzeń psychicznych i chorób somatycznych, rzadziej są przyczyną problemów ze snem niż choroby: Najczęstsze przyczyny bezsenności. Na podstawie: Coleman i wsp. Sleep-wake disorders based on a polysomnographic diagnosis. A national cooperative study. JAMA, 1982; 247 (7): 997–1003. Częstość występowania Objawy bezsenności w wywiadach epidemiologicznych stwierdza się u 30–50% badanych dorosłych osób. U 16–21% badanych objawy występują co najmniej trzy razy w tygodniu lub stale, a 10–28% badanych określa nasilenie objawów jako umiarkowane lub ciężkie. Około 9–15% osób dorosłych w populacji ogólnej zgłasza, że objawy bezsenności istotnie wpływają na ich funkcjonowanie i samopoczucie w ciągu dnia. Diagnostyczne kryteria bezsenności pierwotnej spełnione są u co najmniej 6% badanych dorosłych osób. Diagnostyka Poszukiwanie przyczyny bezsenności należy rozpocząć od oceny ogólnego stanu zdrowia. Ocena ta, wykonywana zwykle przez lekarza rodzinnego, obejmuje zebranie wywiadu, badanie lekarskie, pomiar ciśnienia tętniczego oraz, gdy jest to wskazane, wykonanie badania EKG i badań okresowych. Jeśli stan somatyczny nie wskazuje na możliwą przyczynę bezsenności, kolejnym etapem jest wykluczenie zaburzeń psychicznych. W tym celu warto skonsultować się z lekarzem psychiatrą. Jeśli wynik badania stanu psychicznego również nie daje odpowiedzi na pytanie o przyczynę bezsenności, należy zwrócić uwagę na tryb życia pacjenta i przestrzeganie zasad higieny snu. Na tym etapie diagnozowania przyczyny bezsenności lekarz zwykle zaleca założenie i prowadzenie dzienniczka snu. Po zebraniu wszystkich tych informacji możliwe jest podjęcie rozważnej decyzji odnośnie do zalecanej metody leczenia. Jeśli ustalenie przyczyny bezsenności nie jest możliwe, wskazana jest konsultacja w poradni leczenia zaburzeń snu, w której specjaliści oceniają rzadsze przyczyny bezsenności, takie jak: zaburzenia rytmu okołodobowego, zespół niespokojnych nóg, bezsenność idiopatyczna. Leczenie Terapia poznawczo-behawioralna Terapia poznawczo-behawioralna (cognitive-behavioral therapy – CBT) jest podstawową formą leczenia bezsenności pierwotnej. Przeprowadzenie interwencji behawioralnych, czyli zmieniających zachowanie, wskazane jest jednak również u pacjentów z wtórnymi postaciami bezsenności przewlekłej, czyli współistniejącej z innymi chorobami. Wyniki badań naukowe wskazują, że większość pacjentów z bezsennością przewlekłą, niezależnie od jej przyczyny, zmienia tryb życia oraz zaczyna myśleć o śnie w taki sposób, że bezsenność się utrwala. Do najważniejszych czynników utrwalających bezsenność zaliczamy: wydłużenie czasu spędzanego w łóżku, próby wyrównywania niedoboru snu poprzez wcześniejsze kładzenie się spać lub pozostawanie dłużej w łóżku po bezsennej nocy, drzemki w ciągu dnia, rezygnacja z aktywności fizycznej, próby zaśnięcia na siłę i oczekiwanie na sen w łóżku, nawet wtedy, gdy sen nie przychodzi, wieczorne oczekiwanie z napięciem i lękiem na to jaka okaże się kolejna noc, nadmierne zajmowanie się jakością własnego snu, zbyt częste i długie przyjmowanie leków nasennych lub spożywanie alkoholu przed snem. Aby bezsenność ustąpiła konieczne jest usunięcie powyższych czynników utrwalających. Do najważniejszych interwencji poznawczo-behawioralnych w leczeniu bezsenności zaliczamy skrócenie czasu snu, kontrolę bodźców i higienę snu. Innym technikami poznawczo-behawioralnymi zalecanymi w leczeniu bezsenności są: treningi relaksacyjne, edukacja na temat snu i jego roli, techniki restrukturyzacji poznawczej, techniki zatrzymania myśli, uruchomienia wyobraźni, myślenia paradoksalnego. Leczenie farmakologiczne W leczeniu farmakologicznym bezsenności możliwe jest stosowanie następujących grup leków: nasenne, uspokajające z grupy pochodnych benzodiazepiny, przeciwdepresyjne, przeciwpsychotyczne i przeciwhistaminowe oraz preparaty dostępne bez recepty, na przykład melatonina, melisa, waleriana oraz preparaty złożone zawierające substancje roślinne zmieszane w różnych proporcjach. Leki nasenne i pochodne benzodiazepiny są w Polsce jedynymi lekami zarejestrowanymi do leczenia farmakologicznego bezsenności. Leki nasenne, do których zaliczamy zopiklon, zolpidem i zaleplon, można stosować w leczeniu z wyboru w przypadku bezsenności przygodnej i krótkotrwałej powodowanej stresem, zmianą sytuacji życiowej i innymi krótko trwającymi, przemijającymi problemami, pod warunkiem, że planowany czas ich przyjmowania będzie krótki – tzn. nie będzie przekraczał 2–4 tygodni. Po tym czasie, jeśli przyjmowanie leków nasennych jest nadal konieczne, powinny być one stosowane z przerwami, w miarę możliwości nie częściej niż 3–4 razy w tygodniu. Krótkotrwałe i przerywane przyjmowanie leków nasennych zapobiega powstawaniu tolerancji, co oznacza, że leki nie tracą swego korzystnego działania na sen, znacznie się zmniejsza również ryzyko uzależnienia się od leków nasennych. Pochodne benzodiazepiny poza działaniem nasennym wykazują także działanie przeciwlękowe, przeciwdrgawkowe, zmniejszają napięcie mięśniowe, pogarszają pamięć i funkcje poznawcze, hamują ośrodek oddechowy oraz zaburzają koordynację ruchów i równowagę. Z tych powodów ich stosowanie nie jest wskazane w leczeniu bezsenności, jeśli problemy ze snem nie są powodowane stanem silnego wzburzenia lub przeżywaniem silnego lęku. Są przeciwwskazane u pacjentów w wieku powyżej 65. roku życia, ze względu na zwiększone ryzyko powodowania upadków i pogarszanie pamięci. Hamujący wpływ na ośrodek oddechowy sprawia, że pochodnych benzodiazepiny nie należy również podawać osobom z zaburzeniami oddychania w czasie snu (chrapaniem obturacyjnym i bezdechem sennym). Leków nasennych i pochodnych benzodiazepiny nie powinno się także zalecać pacjentom uzależnionym od alkoholu lub z dodatnim wywiadem w kierunku takiego uzależnienia. Jeśli istnieje konieczność stałego przyjmowania leków promujących sen, albo są przeciwwskazania do stosowania leków nasennych, lekarz może rozważyć terapię lekami przeciwdepresyjnymi, przeciwpsychotycznymi i przeciwhistaminowymi. Leki z tych trzech grup nie powodują uzależnienia i można je przyjmować przez wiele miesięcy, a nawet kilka lat. Leki przeciwdepresyjne, takie jak: doksepina, mianseryna, mirtazapina, trazodon, są bardzo często stosowane w leczeniu przewlekłej bezsenności w poradniach leczenia zaburzeń snu. Odmiennie niż w leczeniu depresji, w przypadku bezsenności leki te należy zalecać w małych dawkach, ważne też, by były one przyjmowane już na kilka godzin przed snem, a nie tak jak leki nasenne – tuż przed położeniem się do łóżka. Leki przeciwpsychotyczne, takie jak np.: chlorprotyksen, kwetiapina, lewomepromazyna, olanzapina, promazyna i prometazyna, stosowane w małych dawkach, są również wykorzystywane w leczeniu bezsenności na przykład u pacjentów z uzależnieniami w wywiadzie lub u osób z organicznymi zaburzeniami psychicznymi. Ze względu na możliwe działania niepożądane (np. przyrost masy ciała, obniżanie ciśnienia tętniczego, możliwość powodowania sztywności i drżenia) leki te powinny być rozważane w leczeniu zaburzeń snu w dalszej kolejności. Preparaty dostępne bez recepty są powszechnie stosowane przez osoby z zaburzeniami snu, najczęściej bez konsultacji z lekarzem. W przypadku przewlekłych zaburzeń snu, które najczęściej powodowane są depresją, zaburzeniami lękowymi lub chorobami somatycznymi, opóźnia to zwykle moment ustalenia właściwego rozpoznania i rozpoczęcia skutecznego leczenia przyczynowego. Z tego powodu preparaty roślinne dostępne bez recepty należy rozważać, jako alternatywę dla leków nasennych, tylko wówczas, gdy bezsenność ewidentnie wynika ze stresu i ma charakter krótkotrwały. Warto również zwrócić uwagę na to, że tylko niektóre z dostępnych bez recepty preparatów roślinnych były oceniane w badaniach naukowych. Jeśli badania takie zostały wykonane, szczegółowe dane znajdują się przeważnie na stronach internetowych producenta danego preparatu, z dokładną informacją u jakich pacjentów i pod jakimi warunkami powinien on być stosowany. Melatonina nie jest substancją promującą sen w ścisłym tego słowa znaczeniu, ale raczej chronobiotykiem, czyli substancją wyznaczającą właściwą porę na sen. Głównym i jedynym zadaniem fizjologicznym melatoniny jest wskazywanie organizmowi godzin nocnych. Najbardziej skuteczne działanie melatonina wykazuje u osób z zaburzeniami snu powodowanymi pracą zmianową, przekraczaniem stref czasu, u osób niewidomych oraz u pacjentów z zespołem opóźnionej fazy snu. W przypadku innych postaci bezsenności melatonina nie jest już tak skuteczna.

Skutki uboczne antydepresantów są różne w poszczególnych grupach leków przeciwdepresyjnych. Jedne z nich działają bardziej toksycznie na organizm, drugie mniej. Działania niepożądane leków antydepresyjnych nie pojawiają się wtedy, gdy stosowane są one zgodnie z użyciem. Czasami z niewielkim nasileniem mogą wystąpić w początkowym etapie leczenia. Skutki uboczne są wynikiem zatrucia organizmu lekiem, przy zażywaniu zbyt często lub zbyt dużych dawek terapeutycznych. Objawy niepożądane antydepresantów mogą pojawić się także w wyniku ich nieodpowiedniego połączenia ze sobą lub spożycia z niektórymi pokarmami. Może wystąpić tzw. zespół serotoninowy czy tzw. efekt serowy (efekt sera). Objawy niepożądane TLPD Skutki uboczne trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (TLPD) obejmują zarówno objawy psychiczne i neurologiczne, jak i objawy somatyczne. Zaliczamy do nich: 1. objawy psychiczne i neurologiczne: senność lub bezsenność, niepokój, stany lękowe, zaburzenia koncentracji, upośledzenie pamięci, podniecenie psychoruchowe, zespół ośrodkowy antycholinergiczny, objawiający się majaczeniem i zaburzeniami świadomości, objawy submaniakalne (przejście fazy depresyjnej w maniakalną). 2. objawy neurologiczne: napady drgawkowe, silne drżenie mięśniowe, szczególnie drżenia rąk, objawy pseudoparkinsonowskie (zespół Parkinsona), mioklonie, napadowe dyskinezy, parestezje (mrowienie). 3. objawy somatyczne: Osoby chore na depresję często cierpią także na szereg objawów... działanie kardiotoksyczne: wieloogniskowe zaburzenia rytmu serca, tachykardia, arytmia, niedotlenienie serca, objawy atropinopodobne, do których zaliczamy m.in. suchość błon śluzowych, suchość skóry, zaburzenia akomodacji oka, rozszerzenie źrenic, trudności w oddawaniu moczu, a nawet zatrzymanie moczu (bezmocz), ortostatyczny spadek ciśnienia, odczyny skórne, jak świąd, rumień, osłabienie lub zwiększenie apetytu, niestrawność, nudności, zaparcia, obniżenie potencji. Wszystkie te działania niepożądane TLDP związane są z tym, iż leki te to nieselektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i adrenaliny. Oprócz blokowania receptorów serotoninowych, hamują także przyłączenie się neuroprzekaźników do receptorów histaminowych, adrenergicznych alfa-1 oraz muskarynowych. Ze względu na te działania występuje szereg przeciwwskazań do stosowania TLPD. Są to: jaskra, zaburzenia rytmu serca, niewydolność naczyń wieńcowych, hipotonia, niedoczynność gruczołu tarczowego, przerost gruczołu krokowego, uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego (OUN), zwłaszcza padaczka, zaburzenia układu krzepnięcia oraz krwawienia, ciąża, szczególnie w I trymestrze, oraz karmienie piersią. Objawy niepożądane SSRI Skutki uboczne selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego (SSRI) są mniejsze w porównaniu do TLPD, ze względu na ich wybiórcze działanie wobec receptorów serotoninowych oraz adrenergicznych. Działania niepożądane SSRI to: nudności, biegunka, jadłowstręt, zaburzenia snu, bóle głowy, niepokój, lęk, osłabienie potencji seksualnej, na początku leczenia akatyzja. Przeciwwskazania do stosowania SSRI to: padaczka, nadwrażliwość na lek, zespół lub choroba Parkinsona, niewydolność wątroby, ciąża, szczególnie I trymestr, i karmienie piersią. SSRI nie wolno zażywać łącznie z TLPD lub z inhibitorami MAO, ze względu na możliwość wystąpienia bardzo silnych objawów zatrucia. Jest to tzw. zespół serotoninowy. Wynika on z bardzo dużej ilości serotoniny w mózgu. Pojawiają się: zaburzenia świadomości, zwiększone napięcie mięśniowe, drgawki, hipertermia, dreszcze, poty, podwyższony nastrój, tzw. wesołkowatość. Leki te blokują także enzymy cytochromu P540 w wątrobie, dlatego też mogą dawać szereg interakcji z innymi lekami. Objawy niepożądane inhibitorów MAO Skutki uboczne inhibitorów monoaminoksydazy (MAO) zależą od konkretnej generacji tych leków. Generacja I inhibitorów MAO, do której należą leki nieselektywne, blokujące zarówno MAO-A, jak i MAO-B, wykazują silne działanie hepatotoksyczne. Dają także liczne interakcje z innymi lekami, jak np. opioidy czy środki znieczulenia ogólnego. Najbardziej charakterystycznym zespołem objawów niepożądanych jest tzw. efekt serowy. Leki te hamują metabolizm niektórych aminokwasów, głównie tyraminy, w wyniku czego pojawiają się silne, niebezpieczne przełomy nadciśnieniowe. Ze względu na to, przy zażywaniu takich leków nie wolno spożywać serów pleśniowych, czerwonego wina, owoców cytrusowych, bananów, ślimaków i innych produktów spożywczych zawierających tyraminę. Leków przeciwdepresyjnych nie wolno nagle odstawić, ponieważ mogą pojawić się także wtedy działania niepożądane. Zarówno przy rozpoczynaniu leczenia, jak i kończeniu leki przeciwdepresyjne należy odstawiać stopniowo. Bibliografia Rajtar - Cynke G. (red.) Farmakologia, Wydawnictwo CZELEJ, Lublin 2007, ISBN: 978-83-60608-77-7

Mogłeś ich zabrać. Oni są po prostu niezdiagnozowani

Ciiiiiiiiii Nati, wszystkiego nie muszą wiedzieć Idź do naszej tajnej grupy i spójrz na listę zakupów, którą układałam z PoznacSiebie

slow motion, dildo z cyberskóry?

Monia , a to wiesz, ostatniej nocy to nie były te kulki? Ano były, ale utknęły podczas czyżby to była ta odważna osoba o której myślę? Yesssssssssssssssssssss

L.E., Wzięłam, wzięłam, ale zostały u kogoś w dziurce analnej, a drugich nie miałam

Powietrzny Kowal, Ale i tak pomimo tych wszystkich utrudnień jednak przyjechałeś z tak daleka i Ci się podobało Następnym razem przywiążemy Cię do innego miejsca -- 19 sie 2013, 12:54 -- Na następny wezmę pejcz i kulki analne

Ech. Kocham Was Wszystkich kochani zlotowicze

Harry Haller, :*

Oprócz tańca skakaliśmy na bungge, graliśmy w paintballa, pływaliśmy na rowerkach wodnych. Były wybory mistera mokrych obcisłych slipów i miss mokrego podkoszulka.

Harry Haller, Michu, jeszcze raz dzięx za fajanse :* Następnym razem kupię grube i Cię poczęstuję

Nikt ze zlotowiczów kłótni nie zaczął. A i nikt po głowie szanownego Robinho głaskał nie będzie. Chłopak ma swój światopogląd w tym temacie , ale fajnie byłoby, gdyby fałszywe przesłanki zachował dla siebie. Nie był, nie widział, nie przeżył i nie doświadczył więc po co dywaguje?