Lilith

@Mic43 już po. Nigdy więcej się nie spotkamy. Bezterminowy zakaz zbliżania się i kontaktu. Nawet przez media społecznościowe. Rany zostały, ale się stabilizuje. To jednak nie zmienia faktu diagnozy. Teraz przynajmniej wszystko rozumiem. Moje głębokie odczuwanie, moje zmiany nastroju, moją autoagresję. Teraz mogę się na tym skupić, spacyfikować, nauczyć się siebie na nowo. To dużo. Szkoda tylko, że tak późno się o tym dowiedziałam. To po prostu kwestia rozumienia i smutek, że tak późno się o tym dowiedziałam.

Hej Wam. Rzadko się odzywam. Jestem wymęczona i przybita ciężarem tego wszystkiego.

I to jest słowo klucz. Jedyna bliska mi tu osoba ma w tej chwili przez mnie założoną sprawę o znęcanie się...

Złośżyłam zawiadominie przeciwko człowiekowi, z którym żyłam osiem lat. Usiadłam pod prokuraturą i ryczałam , z zamiarem wykręcenia jego numenur, bo chciałam usłyszeć, co ma mi do powiedzenia, ale numer była zablokowany, Więc powoi podźwidnęłam się i złożyłam to zawiadomienie opopełnieniu przestepstwa...

Moja ręka wygląda jak pobojowisko, ale nie to jest najgorsze. Najgorsze, że nie czuję żadnej ulgi, nawet najmniejszej. Mam już gdzieś co kto o tym myśli, mam już w nosie jak to wygląda. Niech po prostu ktoś zabierze ten ból!

Jestem w kompletnym dole. Nie wiem, co mam ze sobą zrobić. Wciąż mam w głowie jego ręce i to jak potrafił mnie przytulić a później jak te same ręce zadawały ból. Jestem skołowana. Naprawdę jestem w dole....

U mnie piękna pogoda, ale tak naprawdę nie chcę mi się wychodzić i wciąż oglądać za siebie. To wtedy żadna przyjemność ze spaceru. Może później pójdę n werandę za domem pohuśtać się na hamaku.

Hej jak Wam mija niedzielny wieczór/?

A mnie już od kilku miesięcy nasilają się wspomnienia. Po zmianie farmakoterapii. Mam koszmary, które "ulepione" są ze wszystkich tych najtrudniejszych wydarzeń. Może jeszcze dałabym sobie z tym radę, ale kiedy jestem w pracy pozornie zwykła sytuacja wywołuje lawinę odczuć i obrazów. Jeszcze ta ucieczka od partnera nałożyła kolejną traumę i jest mi mega ciężko. Momentami brakuje mi już sił...

To jest dopiero krzywdzące. Jak można odejść ot tak i zostawić kawał życia? Na to bardzo długo trzeba się zbierać. W tym wszystkim jest taki punkt, granica, dopiero po przekroczeniu której jesteśmy w stanie odejść...

Tak, to ja.

Ranga mi się podobała, ale jest jakiś techniczny problemu, żeby ją ustawić.

Fizycznej, psychicznej, ekonomicznej i tej najbardziej dla mnie bolesnej też...kiedy zapytali mnie o to w ośrodku cofnęłam się od nich, ale mądra pani psycholog powiedziała, że pytają o to nie, żeby mnie upokorzyć tylko, żeby uzyskać obraz tego człowieka....nie zmienia to faktu, że to cholernie boli....a mówienie....no cóż...to dopiero ból

Krzyczę....dzwoniłam na niebieską linię, ale zajęte...żyletki poszły w ruch -, nie żeby zabić a żeby zranić....i czuję się jeszcze gorzej. Po Prostu chciałabym z kimś porozmawiać, kto rozumie... nie oceni, tylko spróbuje zrozumieć...kogo usłyszę w słuchawce bez oskarżycielskiego tonu....

Jestem. Na tyle, na ile mogą, to jestem.

Winę czuje się i tak...

Nie ma dobrych stron. Jest tylko lęk, że niewłaściwie się podporzadkowałam i jaka mnie za to czeka kara,,,,

Zjazd to zjazd...mam nadzieję, że moja obecność trochę pomoże @Liber8daj spokój....jesteś częścią tego Forum i obydwoje dobrze o tym wiemy.

Ja już kompletnie się pogubiłam w tym, co było, a co nie było moim wyborem. Tak, jakby nagle odebrano mi własne zdanie i osąd i ktoś podejmował za mnie najważniejsze decyzje a ja się tylko podporządkowywałam...

Akurat dzisiaj mam zjazd i jak na nieszczęście nikogo nie ma. Nie będę opisywać jak bardzo jest źle. Po prostu chciałabym, żeby ktoś przy mnie był....

@rainy-moodW mojej obecnej sytuacji nic mnie nie stabilizuje. Uciekłam od przemocowego związku, czeka mnie rozprawa sądowa, mój były ma zakaz zbliżania się i kontaktu. W nocy wybudzam się z krzykiem. Wizytę u lekarza mam we wtorek, ale wątpię, żeby zmienił obecną farmakoterapię, bo bardzo trudno było ją ustawić.

Wenlafaxynę 150 mg, pregabalinę 600 mg, kwetiapinę 300 mg i mianserynę 180 mg.

Zacznijmy od tego, że w ogóle nie powinnam stąd odchodzić...

U mnie dochodzi jeszcze wiele spraw prawnych i procedur, gdzie rany są i będą ciągle drapane. Była przemoc - tak w skrócie i musiałam uciekać. Może byłoby łatwiej, gdybym mogła przynajmniej spróbować zacząć budować sobie jakąś "normalność".

Po prostu myślę, że jak się kogoś szczerze kocha, to nie jest się w stanie podnieść na niego ręki...