DarkSide

Cześć. Jestem nowa mam 35 lat. Nie wiem czy dobrze to robię .... Od 2 lat borykam się z chorobą somatyczną która wpływa na moje codzienne funkcjonowanie w zakresie aktywności fizycznej. Są takie dni że potrzebuje pomocy innych. Moja choroba wprowadziła bardzo dużo ograniczeń w moim życiu i mojego męża. Wtedy zaczęła się psuć relacja z moim mężem, bo okazało się że dostał żonę która musi się okresowo opiekować i obowiązki spadły na niego. Moje życie zawodowe też się pogmatwalo przez moją chorobę a i planach macierzyńskich musiałam zapomnieć. Generalnie to wszystko stopniowo wpływało na mój stan psychiczny aż w końcu doprowadziło do depresji. Obecnie jestem w trakcie terapii. Mam gorsze i lepsze momenty. Chyba szukam kogoś do porozmawiania, kogoś kto wie jak to jest jak cały czas chce ci się płakać, chcesz przesłać to uczucie beznadziejności ale nie możesz spać i jesteś tak niesamowicie samotny. Moja rodzina nie potrafi mi zapewnić wsparcie emocjonalnego. Cały czas słyszę nie histeryzuj i weź się w garść ile można płakać. Zaopiekujcię się mną.

Można być mega samotnym nawet w związku. Ludzie się zmieniają a życie się toczy. Jeśli uda się znaleźć kogoś kto Nas zrozumie i wykaże chęć poświęcenia nam chwili to jest skarb. Obecnie pełno jest w świecie egoistów i ludzi bez empatii, którzy tylko wymagają uwagi od innych a od siebie nie dają nic. Lepiej zaczekać i spokojnie poszukać prawdziwego kompana niż żałować płytkiej samotnej relacji

Chyba nie do końca się zgadzam. Jeśli terapia ma funkcjonować na zasadzie idź się wygadaj to dla mnie jest to bez sensu. Wydaje mi się że rola psychologa powinno być naprowadzenie na problem i lraca własna nad sobą dalej. Co do rad to też się nie zgadzam bo np mając napady lękowe psycholog może pomóc doradzić jak sobie poradzić w sytuacji kryzysowej. Natomiast jeśli są to rozmowy bez planu, bo rozmawiamy o relacji gdzie psycholog zna pacjenta, to taka rozmowa daje chwilowa poprawę na zasadzie upustu emocji.

Niestety można być bardzo samotnym nawet wśród znajomych i rodziny. Jesteś chory/a, masz doła, napady lękowe to słyszysz że nie tylko ty weź się w garść i nie jęcz i bierz leki. Bardzo trudna jest komunikacja nawet z rodziną, bo chyba łatwiej jest coś fizycznie zrobić, bo widać effekt niż tak po ludzku porozmawiać i powiedzieć dasz radę będzie dobrze.

U mnie to działa też na zasadzie tego i czym ja chcę porozmawiać. Ale problem polega na tym że nie ma jakiś konkluzji, nie wiem rad jak sobie poradzić. Bardziej przypomina to rozmowę w koleżanką dla wygadania się. Czuję że stoimy w miejscu albo przerabiamy to samo cały czas.

Cześć. Jestem nowa. Ze stanami depresyjnymi borykam się od ok roku. Od ok 2 lat w związku z urazem mam ograniczenia w funkcjonowaniu. Co miało zasadniczy wpływ na każdy aspekt mojego życia. Fajnie byłoby się porozmawiać z osobami które też przez to przechodzą i rozumieją.