Blokada

Fajnie opisujesz i bardzo dokładnie swój stan w jakim jesteś. Czytalam z otwartą buzia hehe duża samoświadomość

@minou dzięki, że się z tym ze mną dzielisz. U mnie z początku było tak, że ponieważ moja mama chorowała to mi przypisali ta sama diagnozę. Zamknęli mnie w szpitalu i powiedzieli na do widzenia choroba psychiczna. Nie było żadnej rozmowy, nie daj Boże terapii. Leki z grubej rury, najcięższe dzieło wystrzelili i miałam się z tym pogodzić. Traumę mam po tym do teraz. Co ja się najezdzilam po lekarzach, żeby dowiedzieć się co mi jest. Przechodziłam to samo co ty, chciałam wiedzieć co ze mną nie tak. Jeden lekarz psychoterapeuta, godny zaufania właśnie mi powiedział, że to wygląda na borderline. Terapia trwala chwilę i nie chciał mnie już więcej leczyć. I tak do tej pory nie znalazłam nikogo kto wyprowadził by mnie na ludzi. Powiem ci szczerze nie wiem co dalej ze mną będzie. Ty bynajmniej już masz sprawę jasna. Fajnie, że wiesz jak pomóc własnym dzieciom. To ogromny krok do przodu.

Część Johnn. Fajnie, że napisałeś. Pozdrawiam

Chodzę do psychiatry i stosuje się do jego zalecen. Ale czuję że to studnia bez dna. No wiem, że tu lekarzy nie ma i nikt tu mnie leczyć nie będzie. Ale tak chciałam się doradzić, może ktoś coś mądrego napisze.

Jeden lekarz powiedział mi że to borderline, nie wiem sama, ci lekarze są jacyś dziwni, żaden mi nigdy do końca nie pomógł. A byłam już u wielu.

U mnie to nie jest pierwszy, drugi, a nawet dziesiąty krok. U mnie ten stan trwa już latami. Nie pokonam tego. Nawet nie wiem z czym walczę, czemu tak wszystko straszliwie mnie drażni. Czarna rozpacz

Ja to chciałabym mieć raka, parę miesięcy i skończyłoby mi się to piekło na ziemi.

Hej. Opiszę jeszcze raz swój problem, aktualnie jestem na latudzie i hydroxyzinum w dość dużych dawkach. Ale dalej się denerwuje, dużo rzeczy mi przeszkadza, wkurwia mnie. Potrafię zirytować się byle gównem. Chyba nie radzę sobie. Co mam zrobić z tymi nerwami. Cały czas żyje w stresie. Mam już tego powyżej uszu. Czytam książkę, to potrafi mnie zdenerwować styl pisania autora. Szukam odpowiedniego lekarza dla siebie to zawsze coś jest nie tak, a to zdjęcie mi się jego nie podoba, a to nie fajnie odpisuje na komentarze swoich pacjentów i tak zawsze coś mi się nie podoba. Ludzie pomóżcie, już w nic nie wierzę, żadna dobroć na tym swiecie

Dziękuję. Chciałabym w końcu odetchnąć, być szczęśliwa choć trochę jak inni, ale jak piszesz, że jest to do zrobienia to mnie buduje.

Nie wiem czy w dobrym dziale to pisze, ale spróbuję. Otóż mam pytanie do was co robicie jak się na coś maksymalnie wkurzycie? Jak sobie wtedy ze sobą radzicie? Chodzi mi o wkurzanie się z błahych powodów, takie nieracjonalne. Teraz zastanawiam się czy ja mam leki dobrze dobrane? Potrafię zdenerwować się głupota, dla przykładu podam, że najbardziej stresuje mnie ludzki śmiech. Nie radzę sobie wtedy ze swoimi emocjami. Wczoraj obejrzałam reklamę, w której małe dziecko się zaśmiało i piznelam szklanka o ścianę. Skończyło się na tym że wzięłam większą dawkę psychotropa. Z powodu głupiej reklamy. Doradzcie coś, cokolwiek.

Według mnie spokój jest najważniejszy. A Ty piszesz spokojnie, więc na pewno sobie dobrze radzisz. Nie wierzę w siebie zupełnie, ale pokrzepiająco piszesz, że można z tego wyjść. Póki żyje to jest nadzieja, chociaż powiem Ci tak szczerze i brutalnie, cieszę się, że zawsze można podjąć ten krok ostateczny i ukrucic sobie to cierpienie:)

No tu już pojechałeś za daleko:) pomysl, że jesteś wiewiórka, a się nią staniesz w głowie mogę być ta wiewiórka, ale nikt normalny jako wiewiórki nie będzie mnie traktował tak samo z byciem mistrzynią świata w czymkolwiek, do tego trzeba mieć jakiekolwiek predyspozycje. By być mistrzem świata w życiu, to coś musi Ci wychodzić, w czymś musisz być dobrym, wtedy nawet ludzie wokół będą cię inaczej traktować. Mnie nic dobrego w życiu nie spotyka, jestem przysłowiowym zerem dla siebie i świata. Nie będę siebie przekonywać, że jest inaczej bo uważam, że w życiu trzeba być racjonalnym, a nie wmawiać sobie cokolwiek.

Przewaga idzie na Twoją stronę hehe może ja za dużo poświęcam uwagi na sprawy, które nie śmieszą dobrze, że walczysz.

To reprezentujemy dwa odmienne światy:) dla mnie życie nie jest za krótkie, jest wystarczające, a czasami i za długie hehe i nie twierdzę, że któreś z nas ma rację, bo Ty bynajmniej cieszysz się z życia doczesnego:) a ja nie

U mnie w mojej klatce schodowej nikt się jeszcze nie wyprowadził odkąd tam mieszkam, czyli od samego początku. Z początku było fajnie, przywiązaliśmy się do siebie, byli dla mnie jak rodzina. Po mojej chorobie wszystko się zmieniło. Teraz nawet się nie witamy. Smutne to, jak życie się zmienia.

Fajne, polezysz sobie, posłuchasz radia. Ja ostatnio nie mogę słuchać niczego. Muzyka jeszcze bajka, ale komentatorzy irytują mnie i to bardzo. Dlatego siedzę w ciszy.

Dzięki kochany. Fajnie to teraz przeczytac. Blokada trochę wiary w siebie!

@Relfi bardzo sensownie i dużo piszesz:) To prawda, trzeba dbać o siebie, ale jak włączy mi się czarnowidztwo to już po mnie. Horrorów właśnie nie oglądam, staram się czytać spokojna literaturę, tylko wiesz jak jestem w swojej fazie to wszystko mnie denerwuje. Nawet książki, które piszą, tv już wogole nie oglądam, bo nie dam rady znieść tego co w niej leci. I tu koło się zamyka, bo zaczynam bać się siebie, że tak wszystko mnie denerwuje. Ludzie na około uśmiechnięci, zadowoleni, a ja chcę już umrzeć. Co do huśtawki w moim przypadku to cała ja. Raz sobie myślę, że dam radę, jakoś to będzie, jestem mądra, w każdym razie mądrzejsza niż byłam, wiem co wartościowe a co nie. Po czym za chwilę wpadam w czarna rozpacz, czemu teraz mam być nagle dobrze, jak tyle lat tkwię w takim bagnie. Z wiekiem nadzieja na lepsze jutro maleje. Czuję, że przegrałam walkę o dobre jakosciowo życie. Cały czas idę tylko coraz bardziej na dno. I końca tego dna nie widać, bo co Pomysle że gorzej być już nie może, to z biegiem czasu okazuje się ze jest! Boję się bardzo co będzie dalej. Jak z moimi nerwami poradzę sobie jak będzie jeszcze bardziej stresująco. Ja bez leków już bym nie żyła.

Oby tylko nie gorzej, bo tego już nie zniosę. Pozdro

@Melodiaa na 6 terapii, 1tylko wyglądała w miarę sensownie. Ale terapeuta nie chciał już ze mną współpracować, i powiedział, że nie zna nikogo kogo mógłby mi polecić. Jednak gdzieś głęboko wierzę, że gdzieś tam jest ktoś kto byłby mi w stanie pomóc i doprowadziłby mnie do porządku. Kwestia czasu, chęci i pieniędzy:) Jestem trudny przypadek hehe lubię sama siebie sprowadzać na dno. Mama chora, tata też nerwicowiec. A bardzo ich przypominam. Dziękuje za wsparcie

Czesc. Tak, wsparcie ma ogromne znaczenie, zwłaszcza dla jednostek słabszych, z problemami. Dlatego cieszę się, że mam jakikolwiek odzew, bo bedac samemu to czarne myśli nachodzą. Wiesz, bardzo boję się zmian, nie jestem najmłodsza, życie mnie już sporo doświadczyło. Jestem bardzo nieufna, a zarazem naiwna:) tak, tak też można pozdrawiam równie cieplo

@Melodiaa nie dziękuję. Fajnie, że się odezwałaś. Pomysle o terapii, ale z doświadczenia wiem, że ciężko znaleźć kogoś odpowiedniego dla siebie. Ale cieszę się, że Ty masz wsparcie w swoim terapeucie. Zastanawiam się tylko czy to stare życie tak mnie uwiera, czy ja sama nie stanowię dla siebie najwiekszego zagrożenia. Udanego popoludnia

Bardzo mi miło, że się odezwałeś. Budująca wypowiedź z Twojej strony. Czasem można natrafić w życiu na fajne osoby, coś rzadko mnie to spotyka, ale pokazujecie że jest to możliwe. Przede mną duże zmiany, czas pokaże jak na tym wyjdę, ale mam cichą nadzieję, że wszystko się ułoży. Gdybym jeszcze była zdrowa, to na pewno bardziej bym w siebie wierzyła. Proszę trzymajcie kciuki

Wiesz, nie ufam już sobie i swoim decyzjom. Wiem, że trzeba to dokładnie przemyśleć gdzie się teraz przeprowadzić, wiadomo większe miasto większa możliwość podjęcia pracy ale i ceny za mieszkania większe. No i pytanie czy odnajdę się przy takim dużym natężeniu bodźców. A różnie z tym bywało. Z drugiej strony jest ta odrobina nadzieji o której piszesz, że zacznę od nowa,inne perspektywy przede mną. Waham się cały czas

Dzięki, że się odezwałeś. Ponoć to borderline. Jestem w trakcie szukania mieszkania, w grę wchodzą tylko inne miasta bo w moim nic na sprzedaż nie ma. Będę musiała znaleźć pracę, ale jak to wyjdzie to nie wiem. Przyznam się, że się boję tego wszystkiego. Wiem, że to już się stało i nikt tu nic na to mądrego nie wymyśli. Ale jakoś tak napisałam, żeby zobaczyć czyjąś reakcje, czy będą to słowa ze za bardzo panikuje czy też słowa litości dla mnie.