Mona95

No nie wiem co mam Ci odpowiedzieć, bo ja też nikogo nie mam i nie miałam, bo nigdy nawet nie nikogo nie szukałam.

Ile masz lat?

Według mnie 172 to nie jest mało, to tylko 5 cm mniej od męskiej średniej i ok. 7 więcej niż średnia kobieca. Powinieneś szukać takich, które nie patrzą na wzrost, a zapewniam, że są takie.

Cóż, ja jako rocznik 95 musiałam czekać do maja na możliwość zarejestrowania się i z tego co widziałam to wszyscy, co się wtedy rejestrowali mieli taki właśnie odstęp czasowy, natomiast tu już miałam szczepionkę do wyboru, chociaż tak po prawdzie to taki trochę średni był to wybór - miałam do wyboru tylko Astrę albo Pfizera, więc naturalnie wybrałam to drugie.

No cóż, ja miałam szczepienie 1 czerwca, a drugi termin mam na 8 lipca, a to jest chyba nawet więcej niż 5 tygodni. Może w mojej przychodni tak po prostu jest, w sumie nawet nie zastanawiałam się nad tym.

Ja praktycznie w ogóle nie piję, jeśli już to tylko okazjonalnie, ostatni raz wypiłam cokolwiek w Sylwestra/Nowy Rok, a i tak była to jedynie lampka szampana - tak na pożegnanie tamtego ujowego roku.

A kto tak twierdzi?

U mnie też. To chyba standardowy czas między jedną, a drugą dawką.

Dzięki za miłe przyjęcie. Będę się udzielała na forum od czasu do czasu, tak żeby mieć jakiś kontakt, choćby wirtualny z innymi ludźmi.

Ja też lubię siedzieć w domu, poza tym i tak nie mam gdzie ani z kim wychodzić, no chyba że na jakiś samotny spacer po parku czy coś, bo to akurat lubię, wtedy dobrze się myśli.

Ej, nie wrzucaj wszystkich kobiet do jednego worka. "Zachciało się wolności i niezależności" - co w tym złego? Chciałbym zamknąć wszystkie kobiety w kuchni tak żeby nie mogły pracować, rozwijać się?

U mnie raz pada, raz nie pada. Pogoda zmienna jak mój nastrój.

Mam ostatnio bardzo podobnie, też czuję się tak, jakby na niczym mi nie zależało. Ja czasami odczuwam taki bezsens życia, cały czas praca-dom, po latach emerytura i nic z tego życia mi nie zostanie.

Jakoś tak obojętnie.

Witam was wszystkich. Jestem Monika, mam 26 lat (czego można się było domyśleć już po moim mało kreatywnym nicku) i ogólnie od dość dawna cierpię na różne zaburzenia nerwicowe i trochę też depresyjne, a moim kompleksem przez lata był też wzrost, ponieważ mierzę sobie aż 182 cm, ale jakiś czas temu po prostu uznałam że to nic nadzwyczajnego i niespotykanego. W tej chwili mieszkam sama, pracuje, zdałam prawko i ogólnie staram się żyć jak normalny człowiek, natomiast stres, ta samo jak poczucie takiej beznadziei i pustki towarzyszy mi dość często. Na razie tyle ode mnie.