Metamorphosis

Myślę, że dobrze byłoby gdybyś znalazła w okolicach uczelni lekarza. Terapeuta, psychiatra. To na pewno będzie bardzo pomocne. Kto wie być może zmiana otoczenia przyniesie pozytywny efekt. I pamiętaj, strach przed czymś nowym jest całkiem normalny. W tym stanie zapewne masz w głowie tylko czarne myśli, ale musimy próbować iść naprzód, prawda? :) I pamiętaj - niczego nie musisz. Nie musisz udawać, nie musisz się do niczego zmuszać, zwłaszcza do kontaktu z ludźmi przy których nie czujesz się swobodnie. Życie dla Nas szczególnie bywa bardzo ciężkie, ale starajmy się iść na przód, tak? Tu miała być emotka przybijanej piątki, ale nie ma takiej, a szkoda. I pamiętaj, że zasługujesz na szczęście. Tylko, że czasami musimy o nie zawalczyć własnymi rękoma, ale za to jaka z tego jest później frajda. Może zaczniesz stawiać sobie jakieś małe cele? Co myślisz o tym pomyśle?

Witam Widzę w tej Twojej - jak to ujęłaś - prawdziwej stronie część siebie. Czy zastanawiałaś się może nad psychoterapią? Z tego co widzę masz jakieś swoje ulubione rzeczy, znajomych, stwarzasz pozory, ale jednocześnie chyba bardzo brakuje Ci poczucia własnej wartości. Ja do takiego wniosku odnośnie swojej osoby doszedłem właśnie podczas terapii. Spróbuj pomyśleć o sobie. Co robisz dla siebie? Jak miło spędzasz czas? Pamiętaj, że jeśli będzie źle tutaj znajdzie się wiele osób które chętnie z Tobą od razu porozmawiają (wliczając w to oczywiście mnie). Jesteś ważna, Twoje życie również jest bardzo ważne. Strach przed śmiercią to coś naturalnego, ja na przykład boję się tego ile miłych chwil mogłoby mnie ominąć gdybym odebrał sobie życie. Co myślisz o tym abyśmy poszukali w Tobie czegoś pięknego? Każdy ma w sobie coś. To wiem z autopsji. Uważaj na siebie i odezwij się jeśli będziesz miała potrzebę rozmowy. :)

Cześć Merr! Miło Cię poznać. :) Ciężko czasem zaspokoić wymagania otoczenia. O ile jest to w ogóle możliwe. A czy Ty poczułeś dzięki odniesionym sukcesom wiatr w żagle? Warto się tego trzymać. Więcej zadowolenia ze swoich sukcesów -> więcej motywacji do działania w związku z tymi słabszymi stronami. Relacje damsko-męskie dziś wydają się być mega skomplikowane i dziwne... Świat się zmienia. Trzymam kciuki za to abyś w nowym mieście znalazł jakąś miłą panią, choćby jako przyjaciółkę. Od czegoś trzeba zacząć, prawda?

Bardzo dziękuję za miłe powitanie. Droga Prawda Życie, Sprawy religijne to jednak nie mój cel. Nie jestem osobą wierzącą w tym znaczeniu. ^^ Ale dziękuję bardzo za powitanie. Bardzo miło mi poznać.

Cześć! :) Myślę, że bez problemu znajdziesz tu kogoś z podobnymi problemami. Przynajmniej ich częścią. Na przykład ja podobnie do Ciebie zmagam się z lękami, przewlekłymi stanami smutku. No i ogólnie ciężko mi w kontaktach z ludźmi. Bardzo Ci gratuluję studiów w wielkiej Brytanii. I nawet zazdroszczę. Również bywam bardzo ambitny, a taki wyczyn jest według mnie godny podziwu. Szczególnie przy takim stanie. Jeśli będziesz miała ochotę pogadać to daj znać. Trzymam kciuki za studia i aby udało Ci się znaleźć tutaj pomoc.

Cześć Nazywam się Robert i pochodzę z okolic Warszawy. Mam 20 lat i od około 7 lat zmagam się z depresją, lękami społecznymi i prawdopodobnie (nie jest to stwierdzone) zaburzeniami odżywiania. Jestem również DDA. Od miesiąca uczęszczam na terapie, biorę Paroxinor (paroksetyna). Skończyłem technikum i obecnie jestem na ciężkim etapie szukania pracy, niestety już dwa miejsca zatrudnienia porzuciłem. Lęki wygrały. Nie jestem pewien co bym mógł tu jeszcze napisać, streszczenie 7 ostatnich lat też by trochę zajęło, więc dodam, że stworzyłem tutaj konto aby poznać kogoś kto zmaga się z podobnymi problemami, jest w stanie je zrozumieć. Ostatnio bardzo mocno również odczuwam samotność i jeśli ktoś z Warszawy lub południowo-zachodnich okolic chciałby się poznać, a może nawet spotkać to bym reflektował. Oczywiście na omówionych i bezpiecznych warunkach. Po prostu... Chciałbym zacząć żyć. To takie moje marzenie. Także jeszcze raz - Cześć i czołem.