minou

W wątku o lekach jest niestety dużo postów od osób, które miały naprawdę pozytywnego kopa po nowych lekach/nowej kombinacji a potem przychodzi dół. Więc radzę wykorzystać tą zwyżkę nastroju nad pracą nad sobą na poziomie psychologicznym, żeby utrzymać ten dobry stan i w razie jakiegoś dołka mieć narzędzia, żeby sobie polepszyć nastrój.

Chyba najlepiej oprzeć się na decyzji lekarza i znajomości własnego ciała. Ja np wiem, że boję się nowych leków i przez sam strach mam większe ryzyko skutków ubocznych. Za to w zasadzie nigdy nie mam efektów odstawiennych (a brałam i benzo i tramal i gabę). Dlatego zawsze powoli wchodzę na nowy lek i jak lekarz mi zaproponował zaczęcie od 50 mg sertry to ustaliłam z nim przynajmniej tydzień na 25 mg, a dopiero potem 50. Teraz sobie schodzę z sertry po 25 mg na 2 tyg najpierw, zeszłam już ze 100 do 50, ale na tym 50 chcę pobyć trochę żeby zobaczyć czy depresja nie wraca. Szybkie przejście z leku na lek ma ten minus, że mogą Ci się skumulować efekty uboczne z nowego leku z efektami odstawiennymi starego. Ja jak pisałam, efektów odstawiennych nie mam, ale ponieważ bałabym się efektów ubocznych nowego leku, to przechodziłabym stopniowo, najlepiej przez jakiś czas będąc na niskich dawkach obu jeśli lekarz by nie widział przeciwwskazań. W ten sposób stary lek jeszcze by utrzymywał swoje działanie a nowy miałby czas, żeby łagodnie „wejść”. Ale niektórzy wolą przemęczyć się krótko a intensywnie i mieć to szybko za sobą. W każdym razie lekarz zawsze musi zatwierdzić Twój plan wchodzenia czy schodzenia z leku, żeby uniknąć przykrych niespodzianek.

@bei czyli masz odpowiedź na przyczyny problemów Twojej siostry, to nie fobia, tylko pewnie połączenie utrwalonej depresji, nerwicy i DDD. Oczywiście nie diagnozuję tu ze szklanej kuli, ale jeśli w domu było Wam z jakiegoś powodu źle, to jest to prawdopodobne. Tobie udało się o siebie zawalczyć a siostrze nie. Ona prawdopodobnie jest w takim stanie, w którym nie ma energii, wiary w siebie i nawet minimalnej siły psychicznej, żeby coś w swojej sytuacji zmienić, pewnie już całkiem zwątpiła, że może być inaczej. Chyba powinna zacząć od psychiatry i leków przeciwdepresyjnych żeby wyrwać ją z tego stuporu a dopiero potem terapia.

Więc niestety jest tak, że Twoi rodzice w dobrej wierze pozwalają jej utrwalić fobie i nadal nie rozwiązywać swoich problemów. Tu chyba tylko terapia rodzinna by pomogła, bo rodzice muszą zacząć stawiać wymagania. Terapeuta by najlepiej ustalił plan małych kroczków, ale to rodzice muszą „przykręcić kurek”.

Niestety, i wiem jak to boli.

Rozumiem. Mam nerwicę lękową od dziecka, przerabiałam różne fobie. Szybko się nudzę, bez zastanowienia pakuję się w różne projekty, na szczęście zwykle je kończę, choć z trudem. Mam gruntowne wykształcenie, licencjat, magistra, podyplomówki, kursy. Byłam dobra we wszystkim i w niczym, każda praca nudziła mi się max po 6 miesiącach. Dopiero jak miałam jakieś 35 lat znalazłam coś, co mnie interesuje, ale też nie na dłużej. Nie walczę już z tym, nastawiłam się na pracę opartą na projektach lub consulting. Zwykle wytrzymuję w jednym miejscu średnio dwa lata. Jedyne co możesz zrobić, to zapewnić siostrę, że może na Ciebie liczyć jeśli zdecyduje się szukać pomocy.

Sprawdzałam. Mój kraj uznaje w takim wypadku tylko recepty fizyczne (papierowe) ale i tak nie na 5 grupę.

Ale co, fobię przed pracą? To bardzo specyficzne zaburzenie, fobie zwykle nie są umotywowane logicznie (np jeśli masz taki lęk wysokości, że nawet na niski taboret nie wejdziesz, albo przy arachnofobii jak widzisz mini pająka i paraliżuje Cię ze strachu, to są to lęki zupełnie nie odzwierciedlające realnego zagrożenia. W końcu mały pajączek nie zrobi Ci krzywdy). A powodów lęku przed pójściem do pracy może być mnóstwo, i zwykle nie jest to fobia, ale np depresja i ogólnie nerwica. Większość ludzi, którzy np mieli kłopoty natury psychicznej, albo przeszli przez jakąś ciężką sytuację, żałobę, albo mają zaburzenia typu DDA czy inne osobiste kłopoty, mają problem z funkcjonowaniem na rynku pracy. Im dłużej było się bezrobotnym tym trudniej wrócić, ale to nie jest fobia. Fobia to problem wyizolowany do jednej rzeczy, której się boimy bez powodu. A stres, niepewność i lęk przed powrotem na rynek pracy to coś zupełnie innego. To się wiąże ze strachem przed byciem ocenianym i odrzuconym, strach przed wchodzeniem w interakcje z obcymi ludźmi na rozmowach o pracę, strach przed utratą resztki poczucia wartości jeśli na swoje aplikacje dostaje się odmowę za odmową. Ale to nie wszystko, przy tym też często jest strach, że jeśli już się dostanie tą pracę, to się w niej poniesie tylko porażki. Czyli niby chcemy pracować, ale boimy się szukać. Boimy się też, że się uda, a potem wszystkich rozczarujemy, bo nie damy rady. To jest dość dobrze poznany i opisany mechanizm obronny, z którym często spotykają się doradcy zawodowi, pracownicy socjalni, psychologowie, pracownicy HR itd. Ale to zjawisko ma zupełnie inne podłoże niż fobia i jest też czymś powszechnym, podczas gdy fobia przed pracą to rzadkość.

Ja też biorę o przedłużonym uwalnianiu (Medikinet CR), i dostałam też Symkinet MR, ale zdecydowałam się przejść na Elvanse. Jest dostępny bez problemu, trzeba tylko zamówić bo nie każda apteka ma, ale w hurtowniach jest od ręki. Płacę ok 350 zł za opakowanie na miesiąc w Polsce. Też miałam często problem z dostaniem medikinetu, ale zwykle udaje mi się wykupić na 3 miesiące a jak nie, to i tak mam tego sporo w zapasie bo moje dzieci też biorą. Dzieciom wykupuję tu gdzie mieszkam, nie w PL, a tu nie ma problemu z dostępnością. Dawki miały zmieniane więc jak przechodziły na wyższe to zawsze zostawało z poprzedniej recepty. Ja wolę się leczyć u tego lekarza, który mnie diagnozował w PL, więc co 3 mies jadę i wykupuję recepty.

To nie jest terapia dla każdego, ale ogólnie trzeba się uzbroić w cierpliwość. Porządna terapia trwa nawet kilka lat, żeby osiągnąć trwałe i znaczące efekty. Ale podejście behawioralno-poznawcze nie jest dla każdego. Ja mam uprawnienia do przeprowadzania terapii tego typu u dzieci na nerwicę lękową. I to pomaga przy lekkich zaburzeniach, spowodowanych jakimś zdarzeniem, albo u dzieci troszkę wrażliwszych niż inne. Ale w przypadku poważniejszych zaburzeń to nie wystarcza. Ja sama korzystałam z tej metody i pomaga na zasadzie trzymania zaburzeń pod kontrolą, ale wymaga użycia ogromu energii i uwagi. Trzyma objawy w szachu, ale ich nie usuwa. U mnie ta terapia była niewystarczająca, potrzebuję terapii „z ciała”, terapii akceptowania i rozumienia emocji, a nie poznawczej. Poznawcza bazuje na logice - a logikę jako autysta mam akurat w małym palcu. Logika logiką, a moje uczucia dalej plątają mi figle. Więc terapia wymagała dopuszczenia tych nielogicznych uczuć do głosu, zrozumienia ich, zaakceptowania…

Masz rentę? Jeśli chodzi o pracę, to autyzm daje pewne możliwości. Jeśli chodzi o dokładność, powtarzalność, prace wymagające oka do szczegółu i przestrzegania zasad, zwykle się to sprawdza. Myślałeś np o pracy stróża nocnego? Siedzisz i patrzysz w ekran czy wszystko gra. Albo skanowanie towarów na magazynie. Jest trochę opcji, tylko muszą być dopasowane do Twoich potrzeb. Pracodawcy też dostają dofinansowanie za zatrudnienie osób niepełnosprawnych, więc warto mieć orzeczenie.

Ja nie miałam kilka pierwszych dni, a potem mega mdłości i pocenie się, suchość w ustach. Ale pierwsze dni były jakbym nic nie brała. Skutki uboczne to rzecz indywidualna, nie przesądza o działaniu. Ja np biorę gabapentynę na nerwobóle i nie miałam od niej ani jednego skutku ubocznego, a działa! Dla mnie jest jak Apap, czyli usuwa ból i nie powoduje innych efektów (oczywiście ten ból, na który biorę gabapentynę niestety nie da się załatwić Apapem, porównuję tylko działanie). Nie mam też skutków odstawiennych jeśli o tej gabapentynie zapomnę. A wielu ludzi mówi, że ich otumania albo uzależnia.

Żeby myśleć o pracy, najpierw trzeba być zdrowym. Ja jestem w domu od niecałego roku i to dla mnie bardzo długo. Ciężko mi sobie wyobrazić powrót do życia zawodowego po takim czasie, ale ten czas był potrzebny. Co do wagi, to chyba nie jest łatwo samemu zrzucić kilogramy na tym etapie otyłości. Myślę, że kwalifikujesz się do jakiegoś leczenia, np Wegovy, albo resekcja żołądka. A nerwica i depresja? Jeśli leki i terapia nie działają, trzeba przejść do podejścia holistycznego. Ciało i umysł wpływają na siebie wzajemnie i trzeba po prostu dbać o oba. Ciało potrzebuje snu, ruchu, odżywiania, słońca i odpoczynku. Umysł potrzebuje spokoju, pozytywnego nastawienia, celów, zdrowych relacji społecznych i bliskości z innymi ludźmi, pożywki kulturalnej, rozwoju, rozrywki - niekoniecznie kulturalnej leki i terapia to tylko dodatek, a żeby być zdrowym, trzeba organizmowi stworzyć optymalne warunki. Zresztą każdy organizm tego potrzebuje, od jednokomórkowych bakterii aż po człowieka, każdy gatunek ma pewne wymagania środowiskowe. Współczesne życie nie zaspokaja zapotrzebowania ludzi na ruch, sen, składniki spożywcze z diety, spokój, relacje społeczne itd - chyba że naprawdę się o to postaramy.

A wiesz od czego masz nerwicę? Od tego trzeba zacząć. Sama miałam silne lęki odkąd pamiętam. Najpierw jako dziecko lęk przed ciemnością, pająkami, owadami ogólnie, potem jako nastolatka irracjonalny lęk przed potworami, duchami itd (najlepsze w tym wszystkim było to, że ja nie wierzyłam w takie rzeczy. A jednak się ich bałam! Tak samo jak pająki, przecież wiedziałam że są zupełnie nieszkodliwe). Potem jako młoda dorosła pojawiła się hipochondria. To była męczarnia, straciłam przyjaciół, pracę studencką, o mało co nie zawaliłam roku i prawie rozstałam się z narzeczonym. I tak doszłam do miejsca, w którym było mi obojętnie. Stwierdziłam, że takie życie to nie życie, nawet nie wegetacja a tortury. Nie jestem typem samobójcy więc jedyną opcją było… żyć! Robić wszystko to, czego się boję, olewać objawy chorób, chodzić do piwnicy po ciemku, złapać pszczółkę w szklankę i wypuścić za okno… obudził się we mnie straszny bunt. Stwierdziłam, że mój własny umysł mnie zdradził, sabotuje mnie. Postanowiłam, że ja tu rządzę, a jak coś mi się stanie, to przynajmniej wcześniej trochę pożyję. Nerwica się wycofała. Potem, po urodzeniu dzieci pojawił się lęk wolnopłynący i już nie było tak łatwo, bo swoje bezpieczeństwo i życie mogłam olać, a dzieci? Nie! Terapie, leki, pomagały na krótko. Lęk gdzieś tam był, odbierał radość życia i energię. Aż w końcu kilka lat temu zdiagnozowano u mnie AuDHD (ADHD i cechy autystyczne). Leczę się na ADHD i dostaję środki wyciszające nadreaktywny układ nerwowy. Nerwica zniknęła całkowicie praktycznie w ciągu pierwszych dni leczenia (leki na ADHD działają od razu, nie jak antydepresanty). I nie wróciła. Już prawie 4 lata samopoczucie jak po tych pierwszych dawkach benzo. Nadal walczę z negatywnymi wzorcami myślowymi, bo tak jak Ty nie jestem urodzoną optymistką. Ale to w przeciwieństwie do terapii na nerwicę, działa i efekty są trwałe.

Oddychanie to funkcja automatyczna, więc nie trzeba się martwić że o niej „zapomnisz”. Nie da się też siłą woli przestać oddychać. Ale pewien wpływ na swój oddech masz i Ty świadomie i różne procesy zachodzące w ciele, np stres, napięcie mięśni. Więc owszem, dużo ludzi oddycha „nieprawidłowo”. Wiąże się to z napięciem, zamknięciem klatki piersiowej itd. Świadomym prawidłowym oddechem przeponą można wyciszyć umysł. I na odwrót - siedząc skulonym i oddychając płytko klatką piersiową, nawet nieświadomie, wysyła się do mózgu sygnały o stresie. Powinnaś pamiętać o tym, żeby się rozluźnić i oddychać głęboko aż do brzucha, co najmniej kilka razy dziennie. Albo po prostu się poruszać aż do zadyszki - to naturalnie rozluźnia klatkę piersiową i pogłębia oddech, bo ciało domaga się tlenu