introvert

Dostałam urlop na tydzień, w laptopie znów powrócił dźwięk.

Mieszkam w małym mieście. Jest jeden psychiatra, niby opinie mówią, że dobry. Ale kto tam wie. Albo trafię na normalnego, albo mnie wykończy.

Nie znam żadnych dobrych psychiatrów. Trzeba szukać, aż sie trafi, chyba.

Mi nie pomaga, tylko na chwilę. A w zasadzie nie mam nikogo zaufanego. Antydepresantów nie biorę, nie mam. To wymaga wizyty u psychiatry wtedy

Macie na sposób pozbycie się myśli samobójczych? Nic mi nie pomaga.

Właśnie z tymi programami tak jest. Nie gwarantują 100% bezpieczeństwa komputera. : ( No cóż idę kombinować dalej, może coś z tego wyjdzie. Ale problem sam się rozwiąże, bo czasami tak jest. Albo pomyślę i może coś wymyślę.

Właściwie na żadne podejrzane strony nie wchodzę mam antywirusa, ale to mi się stało zaraz po aktualizacji oprogramowania. Próbowałam przywrócić system do dzień przed, nic nie udało, uruchomianie także nic nie pomogło, wina systemu. Chyba postawię od nowa system : / Albo jeszcze utworze na systemie nowe konto użytkownika, może pomoże.

Właśnie kombinuję, do tego panel sterowania nie chce mi się odtworzyć, jakiś demon siedzi w tym systemie.

Wkurza mnie, że nie mogę naprawić dźwięku w laptopie..

Cześć, miło poznać!

Niestety czasami się nie da, nie wszyscy jesteśmy odporni na takie zaczepki, prześladowania. Nie każdy potrafi mnie wylane. Jesteśmy bardzie nieodporni, poza tym to ma także uwarunkowane genetyczne.

Denerwuje mnie takie podejście ludzi. Po co ktoś ma sobie cokolwiek wymyślać? Ja nie opowiadam nikomu. W pracy nikt nie wie co ze mną jest, a naprawdę nienawidzę tam wielu osób. W szkole też nikt nie wiedział. Ani rodzina nie wie nikt. Wszystko to tylko ja wiem i nikt więcej. Nerwica to najgorsze co może być, ale moje nerwica miała level up, i niestety stało się coś więcej. Moim błędem nie było uczęszczanie do żadnego psychologa już w czasach szkolnych. I mam to co mam. A właściwie ludzie z pracy rozgadują wszystko dookoła. I tak się interesują czyimś życiem. Więc po co ryzykować? Uświadomiliśmy sobie po raz kolejny, że ludzie są okropni. Chociaż niektórzy są wyrozumiali, ciężko trafić na dobre środowisko.

Wszystko do kitu. Masakrycznie się czuję, chyba jestem kompletnym tumanem. Nie nadaję się do niczego, nie mam motywacji do życia.

Nic, kompletnie nic.

Prawidłowo mówisz. Ufność ludziom sprawia, że w większości próbują cię wykorzystać, zniszczyć. Proszę od ciebie wszystko, kiedy ty im pomagasz jesteś w porządku, lecz gdy oczekujesz tej pomocy. Nie zyskujesz jej niestety. Moim błędem było zaufanie ludziom, przez co często potrafili mnie wykorzystać. W taki sposób ranią mnie, moje uczucia. Chcę im teraz zaufać, ale nie mogę. Odmawiam pomocy, oni mnie niszczą. Kochają tą zabawę. Odchodzę w cień, izolacja. Miałam nieszczęście trafić do środowiska, gdzie nie było przyjazne. Masz rację, tylko ty wiesz co przeżyłaś, nikt ci tego nie odbierze. To ty cierpiałaś, nie mogłaś liczyć na niczyją pomoc. Umierałaś w środku. Nikt cię z tego nie wyciągnął ty sama. A osoby bliskie bardziej wbijają nóż w plecy. Mi dogryzała najbliższa rodzina. Niech się teraz nie dziwią, dlaczego im się nie spowiadam z niczego. Gratulację, mam nadzieję, że się dostaniesz i pokonasz to co cię spotkało i zapewne to cię jeszcze czeka : > Wróg zawsze atakuje znienacka.

Podoba mi się twoje podejście, to znaczy, że jednak jesteś bardzo mocna psychicznie i potrafisz się podnieść z tego co Cię spotkało. Nie każdemu się udaję. Mi niestety pozostały traumy, których nie mogę pokonać. Najlepsze, że znalazłaś sobie jakaś pasję, która cię uszczęśliwia. Nie łatwo znaleźć swoje miejsce w tym świecie. Ludzie to hieny, pożerają energię z człowieka.

Po to tutaj jesteśmy, aby nawzajem się wspomóc, pomimo, że nie możemy być blisko. Wielu tutaj z nas cierpi na wiele różnych rzeczy, które nie pozwalają nam prawidłowo żyć.

Cześć! Jak dobrze, że tu trafiłaś : >

Można tak powiedzieć. Doskonale to określiłaś. Każdy ma swoją grupkę.

Znajomi, z którymi się nie spotykam, nie potrafię się z nikim zintegrować. A oni nawet mnie nie proszę o spotkanie. W sumie mają mnie gdzieś.

Nie, nikt nie wie. Tylko ja wiem, nikt więcej. Ani rodzina, ani znajomi.

Ja rozumiem. Ja właściwie mam, boję się mówić. Jeżeli ktoś by pomógł mi w tym, to może było by lepiej. Pewnie trudny trafić na konkretny lek.

Odpowiadać na pytania jest najgorsze. A zwłaszcza spoglądać komuś w oczy. Czyli taki wywiad przeprowadził. Właśnie, nie ma co zwlekać. Wybieram się od 2 lat i nie mogę się wybrać. Przepisał leki czy zlecił terapię? A może być tak, że wyśle kogoś do szpitala?

Wiem, ja rozumiem w pewnym stopniu, iż to jest potrzebne. Próbuję sobie radzić samej, lecz wiem, że idzie mi coraz gorzej. A jak lekarze zachowują się w stosunku do pacjenta? Jakie pytania zadaje psychiatra?