emka34

Ellwe, akurat z tym nie byłam. Pisałam, ze na jesieni byłam z innym znamieniem, które zresztą usunęłam. Zarówno wizyta, jak i wszytko potem to była trauma. Poszłam jak zwykle przekonać się, że panikuje, wyszłam z podejrzeniem czerniaka. Potem jeszcze problem z wynikami, przez siedem tygodni zawiesilam życie. Od odebrania wyniku minęły niespełna 4 miesiące i obawiam się, ze musiałabym zmierzyć się z tym ponownie w tak krótkim czasie. -- 24 mar 2014, 15:00 -- Ellwe, mój M. też jest cały upstrzony i nawet nie myśli, ze coś mogłoby mu być. A ja wszędzie widzę niebezpieczeństwo czyhajace za rogiem czyhają na moje życie. Co do terapii to rozglądam się za jakima terapeuta w moim mieście, a łatwo nie jest. O dojazdach gdzieś dalej raczej nie ma mowy.

Ten strach juz chyba nigdy mnie nie opusci... Obserwuje wszystkich ludzi wokół i na zdjęciach w gazetach czy maja jakieś znamiona. Widzę, że maja. Nie zastanawiają się jak ja kiedyś. Pewnie zobaczyliby gdyby coś złego sie działo. Dla mnie sluszna skądinąd świadomość, ze takie rzeczy trzeba obserwowac staje sie obsesja czekania na najgorsze.

A u mnie piątek i weekend były takie fajne, prawie normalne. Miałam tyle energii, zrobiłam tyle rzeczy, jakbym znów była sobą. I oczywiście od wczorajszego wieczora znowu bum. Zaczęła swedziec ta cholerna szyja. Z nerwów nie mogłam zasnąć, potem budzilam się co parę minut. Dzisiejszy dzień w plecy - najpierw obserwacje znamienia, potem przeszło ale znowu swędzenie. Juz głupieje od tego. Rano nie swędzi - zaczyna po południu, zresztą nawet nie wiem, co mnie swędzi. Chce mi się wyć - żebym mogła wrócić do czasów kiedy nie zdawałam sobie sprawy z tego, ze to znamie mam i życie było takie piękne...

aneczkaaaa, zdziwilabys się jakie rzeczy potrafi "wyprodukować" ludzki umysł. Dokładnie wszystko. Kiedy bałam się zakrzepicy bolała mnie noga, kiedy nowotworu skóry - bolało znamie (onkolog na moje pytanie dlaczego boli choć tam nic nie ma odpowiedział: boli, bo się pani boi. Po wizycie przestało). Do zrobienia ust bolała mnie pierś tak, ze nie mogłam sie dotknąć, w dodatku była większa (chyba zawsze jest, nie zwracam uwagi). Miałam bole w odbycie (przeszło), intensywne bole w jelitach (myślałam, ze coś groźnego z jelitami (przeszło). Wymieklam, jak bolak mnie ząb (przeszło, jak dentysta zrobił prześwietlenie i stwierdził, ze nic nie ma. Nie wierzysz? Też nie mogłam uwierzyć. A w dodatku jest coś takiego jak ciąża urojona (na szczęście nie miałam) - kobiety są do tego stopnia przekonane, ze są w ciąży, ze rośnie im brzuch i maja mleko w piersiach, nie mówiąc juz o wstrzymaniu okresu. Ludzki umysł naprawdę jest potezna sila. A każdy z nas jest przekonany, ze jego choroba jest najstraszniejsza i najbardziej realna, a innych, to pikusie. Tak na marginesie - ośmiu lekarzy naraz nie może sie mylić. A kwestionowanie tylu diagnoz świadczy o tym, ze Twój stan jest poważny i nie ma co zwlekać z wizytą, najlepiej u psychiatry. Bez leków może być ciezko.

aneczkaaaa, po pierwsze, czy diagnozę SLA juz masz czy sama ją sobie postawilas i pasują Ci objawy? Po drugie, jesteś jeszcze bardzo młoda i wszystko przed Toba. Ratuj się. Jeśli masz podejrzenia, ze z Toba coś nie tak - skontaktuj się z lekarzem. Niezależnie od tego - w Twoim stanie chyba nie obędzie się bez pomocy psychiatry, może psychoterapeuty. Masz możliwość gdzieś zgłosić się z tymi problemami? -- 23 mar 2014, 19:20 -- Aha, jeszcze jedno - nie czytaj i nie dopasowuj sobie objawów. Ja jestem klasyczna ofiarą nadmiernego czytania Internetu i zainteresowań tematyka medyczną. Juz nie czytam, niestety, mam dobrą pamięć i czasami przypominam sobie coś, co kiedyś przeczytałam. Kiedys, kiedy nie przeczytałam jeszcze tylu rzeczy byłam o wiele szczęśliwsza, a mój stan zdrowia niczym się nie różnił od obecnego. Generalnie lepiej wiedzieć mniej - wtedy jeśli rzeczywiście coś nas zaniepokoi, to będzie wyraźny, realny objaw a nie jakieś urojenie.

marta80, myślę, ze wielu osobom po prostu nie chce się juz pisac. Tak jest ze wszystkim - mamy na głowie tysiące spraw, w pewnym momencie zapomina się o forum. Tak chyba jest ze wszystkim. -- 20 mar 2014, 09:35 -- Poza tym niektórzy pewnie wykluczyli dręczące ich choroby, inni pewnie podjęli terapie albo biorą leki. Taki życie.

92znerwicowana, ja przeszłam zapalenie płuc w grudniu 2010 roku. I podobnie, jak u Ciebie przez trzy tygodnie nie mogli tego zdiagnozować. Brałam antybiotyk, który nie skutkował i na dodatek lazilam do pracy. Diagnoza wyszła przypadkiem, kiedy działał już drugi antybiotyk, a ja zaczęłam kaszlac krwią, wiec pognalam na rtg, bojąc się gruźlicy. Jak widać, żyję, wiec ta śmiertelność nie jest taka wielka. Z dostępnych mi źródeł wiem, ze wynosi około 1%, a nie 50% i to przeważnie dotyczy osób starszych, cierpiących na inne choroby, leżących w szpitalu, nieprzytomnych. Moja mama chorowała na zapalenie płuc w maju przed rokiem, gorączka 40 stopni, miesiąc w łóżku, pięć antybiotyków. Choruje dodatkowo na nadciśnienie. Żyje i ma się dobrze. Dlatego spokojnie. Natomiast u mnie zapalenie płuc stało się początkiem rozwoju hipochondrii, bo niepotrzebnie się wystraszylam.

Ellwe, mojej koleżance robili test na boreliozę jak zaczęła cierpieć na bóle pleców bez żadnych konkretnych przyczyn. Wynik wyszedł niejasny ale uznali ze to jednak nie borelioza, ewentualnie jakiś kontakt z tym patogenem. Poza tym, ponoc jak kleszcza wyjmie się w ciągu pierwszych godzin to jest ok, bo on potrzebuje czasu żeby się wgryźć i zacząć zakażać.

Ellwe, u mnie temat boreliozy to akurat abstrakcja - nigdy nie ugryzł mnie kleszcz. Za to ugryzł mojego M. i jeszcze był schowany tak, ze znalazł go po kilku dniach, jak juz był duży. Oczywiście do lekarza nie poszedł, antybiotyków nie wziął, poczytał w necie i stwierdził, ze nie będzie się denerwował, bo co ma być to będzie. I olal temat.

marta80, mnie też dermatolog nastraszyla, a onkolog uspokoił i nawet do zabiegu się nie spieszył. Potem wyniknęły inne sprawy ale ostatecznie to onkolog miał jednak racje, co potwierdziła hist.-pat., wiec myślę, ze onkolodzy przewaznie maja większe doświadczenie.

nerwa, robią tzw. dermatoskopie czyli lekarz ogląda znamiona specjalnym urządzeniem ze szkłami powiekszajacymi. Jeśli nie widzi nic niepokojącego to OK, jeśli widzi może wysłać na wycinkę i badanie histopatologiczne.

marta80, też tak miałam kilka razy. Raz albo dwa było u mnie tak jak u agi9115 - przestałam planować, czekać na cokolwiek, zawiesilam po prostu życie. Koszmar. Tyle, ze może to było trochę uzasadnione, bo lekarze nastraszyli mnie dziko. Wszystko szło w takim kierunku, ze można stracić nadzieję. Potem okazało się, ze to była suma niekompetencji, bałaganu, pomyłek i przewrazliwienia. Nie było mi nic i od początku to bylo wiadome. A ze ja dostałam 2 miesiące życia w plecy i hipochondrie w prezencie to nikogo nie obchodzi. Od tego czasu ciągle widzę u siebie choroby, a jednocześnie mając takie przeżycia boje się iść do lekarza, myśląc, ze miałabym to przechodzić jeszcze raz.

aga9115, też mam fazę głownie na nowotwory, tylko różnych organów. Do tej pory żeby przeszło konieczna była wizyta u lekarza. Teraz do lekarza boje się chodzić, wiec po pewnym czasie jakoś mijało samo, albo pojawiał się temat innej choroby, a teraz trzyma mnie juz trzeci tydzień na to samo i nie chce przejść :-(

Mam takie pytanie - jak to u Was jest z lękami o poszczególne choroby? Czy jedne mijają same, a zastępują je inne, czy mijają dopiero po diagnozie, że jest OK, czy występują naprzemiennie? Czy lek o jedną chorobę długo trwa zanim zastąpi go inny?

Dobry wieczór, Miro.

Ellwe, też czasami zdarzają mi się ataki wściekłości. Byle co wystarczy żeby wywołać szał. Zwykle obrywa się mojemu M., bo zamiast widzieć cicho kiedy widzi, że coś jest nie tak to jeszcze mnie nakreca. W sobotę stwierdził, ze się mnie przestraszył, bo zachowuję się agresywnie. Co ciekawe, jak kiedyś chorowałam na depresję nie miałam nawet siły się zloscic. Ale kiedy miałam juz lepsze dni i przychodziła mega wściekłość, zawsze poprzedzała nawrót depresji.

marta80, też mnie ostatnio ciągle swędzi skóra, tyle, ze mi się swędzenie umiejscowilo głównie na szyi, niedaleko znamienia. Wiec cały weekend jazda z tym tematem. I sesje zdjęciowe znamienia oraz pomiary co chwilę (tak jakby miało rosnąć z minuty na minutę). Z tego wszystkiego rozdrapalam szyję do krwi w dwóch miejscach. W innych miejscach też mnie trochę skora swędzi ale u mnie z węzłami ok, a miesiąc temu robiłam morfologię i też było w porządku dlatego jakoś temat chloniakowy u mnie nie zaistniał. Pewnie to wszystko od tej dziadowskiej nerwicy.

Naprawiona kuchenka - w końcu czynny piekarnik ;-)

madzia11, mam cholernego wk..., ze musze bujac sie z ta głupią nerwica! Tym bardziej, że od dawna dawalam sobie rade z emocjami. I tak samo, jak Wy, dziewczyna zazdroszczę tym wszystkim, którzy tego problemu nie maja. Moje koleżanki z pracy martwią sie głównie nadwagą, gadają o kieckach i imprezach i są tak beztroskie, jak ja kiedyś. A mnie boli, swędzi, kłuje, zajmuje sie analiza objawów, badaniami oto. I ciągle myślę ile jeszcze pociągne...

Ellwe, też próbuję nadrabiać czytelniczo, jak mi się poprawia ale ostatnio mało jest tych momentów :-( marta80, też tak miałam, szłam do lekarza, wychodziłam z diagnoza, że ok i byłam w euforii. Tyle, ze początkowo tej euforii starczało na rok, potem na kilka miesięcy, później kilka tygodni, a teraz dół pojawia się czasami następnego dnia po wizycie u lekarza, a czasami jeszcze tego samego dnia wieczorem. Bo przecież co z tego, ze wykluczylam jedną rzecz, jak mogą być inne. A zresztą, po swoich przejściach z pseudoczerniakiem nie jestem w stanie juz iść do żadnegolekarza ze swoimi niepokojami. Tylko rodzinny z przeziębieniem po zwolnienie do pracy, okulista, bo krotkowidz jestem i gin po tabletki i na doroczny przegląd. Starczy. -- 15 mar 2014, 16:44 -- jasaw, też myślę o tym ile to jeszcze potrwa, modle się żeby ktoś oddal mi moje dotychczasowe życie. Czasami jest chwila ulgi, szkoda, ze coraz rzadziej, ze juz dawno nie było, ze juz nie pomagają racjonalne argumenty ani dystansowanie się ani nic... Jestem taka zmęczona...

Ellwe, bierzesz Cloraxen, tak? Akurat tego nie znam. Doraźnie miałam alprox albo signopam. I też jak wzięłam za wcześnie to za szybko przestawały działać, tyle że kiedyś na wieczór czułam się jak młoda bogini, a teraz lęki trzymają całą dobę :-( A z czytaniem u mnie tak samo- zawsze lubiłam czytać, książki polykalam, gazety też, a teraz do przeczytania kupa książek regularnie kupowanych, a ja albo śpie albo w necie albo mam wszystkiego dość i mi się nie chce. To nie jest normalne. -- 14 mar 2014, 23:51 -- A teraz chyba juz czas na moje spanie, bo M. coś marudzi. -- 14 mar 2014, 23:52 -- A teraz chyba juz czas na moje spanie, bo M. coś marudzi.

nerwa, ja sobie alprox wydzielalam, bo dostawałam 30 tabletek na 2 miesiące, wychodziło po pol tabletki dziennie (jeśli w wyższej dawce) albo po jednej co drugi dzień jeśli w niższej. Potem brałam coraz rzadziej, ograniczalam się stopniowo żeby się nie uzależnić aż przestał być potrzebny.

W sumie sporo w tym racji, przecież stres to czysta fizjologia, a zatem wpływa na ciało. A my ponoc ewolucyjnie nie jesteśmy przystosowani do znoszenia permanentnego stresu, stąd te skutki fizyczne.

nerwa, ellwe, fajny byłby taki naturalny patent - ruch, endorfiny, zdrowie fizyczne i psychiczne :-) Niestety, tak proste to nie było. A mi się marzy jedna chociaż tabletka alproxu żeby na chwilę zapomnieć i strachu. Niestety na stanie nic, null, zero. Muszę walczyć sama.

A skutki pospiesznego pisania postów na telefonie są takie, ze zamias leku o nazwie seronil, który był bardzo skuteczny wyszedł aerobik (też skuteczny tylko nie na to samo ;-))