Witam. Mam obecnie 19 lat i chyba zostałem psychopatą. Od dziecka przechodziłem przez wiele traumatycznych sytuacji, byłem strasznie wrażliwy przez mojego ojca alkoholika i brak wzoru w rodzinie. Związek matki z moim ojcem nie wyglądał tak jak w serialach typu rodzinka.pl, a mój ojciec przez dłuższy czas był alkoholikiem. Wychowywałem się można powiedzieć na boisku, gdzie przechodziłem swoistą szkołę życia. Nawet matka tak naprawdę średnio się mną interesowała, bo nigdy nie prosiłem jej o pomoc w czymś, wstydziłem się okazywania swoich słabości rodzicom, tym bardziej że wszystkie rady mojego ojca jakie pamiętam w dzieciństwie okazywały się zwykłym kłamstwem i głupotą. Po pewnym czasie upokorzeń przestałem być strachliwy, ze wszystkiego zacząłem wyciągać wnioski i moja osobowość się zmieniała. Stawałem się odważny, pewny siebie, agresywny. Kilka lat temu zacząłem wchodzić w konflikt z prawem, alkohol i bójki. Już wtedy zacząłem sobie zdawać sprawę, że nie da się postępować z ludźmi w pokojowy sposób, najlepszym wyjściem jest przemoc i zastraszenie. Byłem bardzo uczciwy wobec siebie i każde sytuacje stresowe potrafiłem rozpatrywać miesiącami popadając w depresje, tak wypracowywał się mój światopogląd. Zawsze kiedy dochodziłem do wniosków, że popełniłem błąd dodawało mi to siły. Po pewnym czasie wpadłem na pomysł handlu narkotykami. Wydawało mi się to tym czego zawsze pragnąłem, szacunkiem od ludzi, pewnego prestiżu nawet i rodzaju władzy. Zaczęły się jeszcze gorszego typu pobicia, bo trzeba było od ludzi pieniądze odzyskiwać których by nie oddali, gdyby nie to. A był to gorszy typ, bo zdarzyło mi się użyć np. młotka czy też rur metalowych. Potrafiłem uderzać w głowę takim młotkiem i sprawiało mi to przyjemność tak naprawdę. Nie traciłem nad sobą kontroli, to nie było tak że wpadałem w szał, ciosy były dość wyważone i euforia po "dobrej robocie". Zdradził mnie mój przyjaciel, oszukując mnie a ja jeszcze bardziej stałem się bezwzględny. Pieniądze tak naprawdę przestały mnie zadowalać, wyniszczałem się alkoholem i hazardem. Po pewnym czasie powiedziałem stop, kiedy z maczetą postanowiłem pobić osoby które kiedyś przypadkiem wlazły mi za skórę, byłem do tego stopnia nieprzewidywalny po alkoholu, że nie bałem się nawet bójek z kilkoma starszymi o 5 - 8 lat mężczyznami i nigdy nie było mi dość. Potrafiłem przyjść na drugi dzień trzeźwy i jeszcze strzelać z broni gazowej do grupy i ulicami miasta uciekać blokując jezdnie. Byłem we wszystkim bardzo zdeterminowany a tym samym się zahartowałem. Jak już mówiłem kiedy zauważyłem, że alkohol powoduje we mnie zniszczenie, rzuciłem go. Przestałem pić (piłem codziennie po setce, dwie, czasami więcej, z energetykami) i palić (półtorej paczki na dzień) a także uprawiać hazard. Z dnia na dzień, handel narkotykami później zakończyłem, teraz tylko muszę ściągnąć swoje długi od trzech osób (kwestia czasu). Postanowiłem zaprzestać tego, bo zdałem sobie sprawę, że to do niczego nie prowadzi, bo to nie była już dilerka zwykła tylko dostarczenie towaru swoim ludziom do gonienia. Ale nie przestałem tego dlatego, że bałem się więzienia, bądź wpadłem na inny sposób zarobku. Zdałem sobie kompletnie sprawę jakimi śmieciami są ludzie. Na nikim nie można tak naprawdę polegać, bo wszyscy kierują się głupimi instynktami, nie potrafią być nawet obiektywni wobec siebie, całą swoją osobę opierają na poglądzie innych ludzi. Ich życie nie ma żadnego głębszego sensu, żyją po to, żeby się bawić, żeby zabić czas, żeby wszystko robić po najłatwiejszej linii oporu. Nie mają żadnych konkretnych celi życiowych i ambicji, a ja we wszystkim co robiłem w swoim życiu zawsze miałem jedno - żeby nigdy mój syn nie musiał przeżywać tego co ja, tego kompletnego braku wsparcia i uczucia odrzucenia. Zawsze chciałem szacunku, wysokiej pozycji społecznej, tego na co od dzieciaka cierpiałem. Chciałem kiedyś założyć swoją rodzinę i sprawić by kiedyś moje dzieci należały do nielicznej grupy ludzi inteligencji, która tak naprawdę teraz już prawie w społeczeństwie nie istnieje - jest tak niewielka.
Natomiast stało się ze mną coś, co według mnie jest co najmniej socjopatią, makiawelizmem. Wyrządzanie krzywdy sprawia mi przyjemność, uwielbiam mieć władzę i kontrolę nad ludźmi, a kiedy ktoś mi okaże brak szacunku bez słów po prostu go zaatakuje. Jestem uważam cwany i świadomy swojej słabości impulsywności, ale potrafię planować ataki na ludzi, czyli jeśli ktoś mi zajdzie za pazury odczekam rok czasu, mniej lub więcej i sprawię mu krzywdę, jeśli to konieczne.
Uważam, że tak naprawdę niewiele ludzi zasługuje na miano człowieka, kogoś wartościowego, skoro ich życie jest tak prymitywnie bezcelowe, dlatego są gorsi niż zwierzęta i tak ich należy traktować. Dlatego nie mam oporów przed wyrządzaniem krzywdy innym, chociaż nigdy, przysięgam nigdy nie zdarzyło mi się to zrobić dla samej głupiej przyjemności, przypadkowej osobie. Jeśli ktoś według mnie nie zasłużył, nigdy nie miałem chęci się nad nim znęcać.
Nigdy nie byłem w związku mimo tego, że zauważam zainteresowanie sobą ze strony drugiej płci i uważam, że jestem przystojny. O kobietach mam zdanie o jako jeszcze większych podludzi w większości, bo większość z nich to puste istotki, którym zależy tylko na tym, żeby zainteresować kogoś, tak by ich podziwiał i się przed nimi poniżał. Zdarzyło mi się spotkać kobietę, która byłbym w stanie szanować i naprawdę tworzyć związek, ale jest o ponad 5 lat starsza i była to nauczycielka. Jestem uczniem technikum, a na imprezy typu dysokteki nie uczęszczam bo to dla mnie wylęgarnia bydła, a z doświadczenia wiem, że skończyłoby to się bójką (tym bardziej jeśli chodzi o charakter klubów w moim mieście).
Podsumowując, staram się zabijać w sobie jakiekolwiek emocje, po za tą jedną satysfakcją dążenia do swoich celów po trupach. Zdarza mi się zdenerwować tak bardzo, że np. mam myśli o torturowaniu psa sąsiada, który denerwuje mnie najzwyczajniej tym że rozprasza mojego psa na spacerze, natomiast jego wygląd jest irytujący - ratlerek, wiecznie biegający przed zamknięta bramą swojego właściciela. Bo kto dowie się, że to ja zabiłem tego psa? A mi sprawiłoby to przyjemność wrzucić takiego psa np. do beczki i go w niej bić albo wrzucać petardy. To jedne z moich myśli, które mnie nachodzą wtedy, gdy jestem zdenerwowany.
Przekroczyłem wiele barier i kiedy ktoś mnie denerwuje swoją głupotą, jestem w stanie tak naprawdę zrobić wszystko w granicach rozsądku czyli w taki sposób, żeby nie zniwelowało to moich planów życiowych. Czuję się tak odosobniony od ludzi, nawet od najbliższej rodziny, że nie mam tak naprawdę żadnych prawdziwych przyjaciół. Wszyscy wydają mi się takimi idiotami, których należy tylko wykorzystać do własnego celu, mimo że jak wspominałem nigdy nie skrzywdziłem kogoś niewinnego, to teraz jestem już na to gotów, czyli mógłbym nawet taką osobę pobić a nawet zabić jeśli by to nie krzywdziło mnie.
Kończąc, czy wierzę w Boga? Nie wierzę w Boga takiego jak przedstawiają religie. Uważam, że wszystkie religie służą temu, żeby ludzie przestrzegali ich reguł a dzięki temu przyblizą się doskonałości, będą zdolni się rozwijać dzięki temu. Bogiem jest nieznane, to co powinniśmy poznać, czyli niezbadany sens istnienia i przyszłość. Swoją przyszłość planuje jako pracę w zawodzie prawniczym, chciałbym poznać kobietę podobną do mnie (chociaż to chyba niemożliwe, żeby była tak pozbawiona empatii?) jednocześnie prowadząc własny biznes. Wszyscy ludzie pełniący ważne role i funkcje na świecie kierują się takimi samymi zasadami jak ja, zauważam to i jestem tego pewien. Głównie dlatego muszę być tym kim jestem, by nie być poniżej nich, być jak najbliżej szczytu.
Czy uważacie, że jestem osobą chorą i jest jakakolwiek szansa na wyleczenie się z tego? Dlaczego o to pytam? I dlaczego nazywam to wyleczeniem? Dlatego, że wcale nie czuję się szczęśliwym i całe moje życie to wieczna walka w mojej głowie. Chciałbym mieć chociaż tą jedną osobę, której mogę wszystko wyjawić i na niej polegać, a dla mnie teraz... to jest nie do wyobrażenia. Chciałbym być kochany.
