NemesisDivine

labrador

wprawa- etiuda muzyczna

dzisiejsze poparzenie nóg kremem depilującym i teksty na temat stanu mojego ciała, które się przy tym pojawiły..

Zaczynam znowu nie ogarniać. Piszę o tym, chyba tylko po to, żeby w końcu to do mnie dotarło, tak prawdziwie. A może liczę podskórnie na to, ze ktoś napisze coś, co mnie "tknie".. Znalazłam sobie nową wagę idealną, nowy pułap do trzymania się go, jako odpowiedniego i takiego, z którym czuję się ok. Wcześniej, przez długi czas, w sumie nawet przez kilka lat, było to 45... jakoś po powrocie z ośrodka zakotwiczyłam się przy myśli 40... i trzymam, plus minus 1,5kg... Wiem, że to złe, wiem, że wyglądam bardzo choro, wiem, wiem, wiem..i nie czuję tego..bo jest mi dobrze... Nie chcę chudnąć, ale nie mam nic przeciwko, kiedy na magicznej wadze pojawia się 39, 38..to nie niepokoi.. lampka załącza się, kiedy widzę 41.. szlag by to trafił..przecież tak długo mogło, a nawet powinno to być 45.. a teraz już to za dużo, to za dużo mnie.. zaczynam świrować... Głupie to wszystko, bo jednocześnie czuję się teraz sama ze sobą bardziej stabilna i uporządkowana psychicznie, bardziej pewna..dlaczego więc fizycznie jest gorzej..

karinka11 mam wrażenie, że zatarła się u Ciebie gdzieś granica między miłością a uzależnieniem...gdzieś głos stracił instynkt samozachowawczy...popieram Saraid co do terapii...a chłopak jeżeli ma problem, musi poradzić sobie z nim sam, dla Ciebie oznaczało by to tylko dalsze brnięcie w niszczący związek, chociażby przez usprawiedliwianie wszystkiego, co dla Ciebie złe, jego ew.chorobą...

magia bulimii... ale przynajmniej nie pada się na pysk z wycieńczenia

łóżko

czarodziej- królik z kapelusza

podziwiam, że dałaś radę przytyć 10kg..moje leczenie "wagowo" ma tylko tendencję constans..albo spadku, jak teraz.. tylko głupi się nie boją- dasz rady dziewczyno!

nieidealna jakoś nie wyczuwam ogromnego entuzjazmu, raczej zmęczenie.. takie sugestywne jest to "znów"

abakus

bezczynność- pustka wewnętrzna

Wg. mnie pobyt w jakimkolwiek ośrodku i ile on by nie trwał, może zapoczątkować jedynie procesy wychodzenia z choroby poprzez danie pewnych narzędzi, poprzez uzmysłowienie pewnych faktów, które napędzają chorobę, które powstały na jej wpłynięcie etc. Właściwie uzmysłowić to złe słowo, bo wiele osób właśnie za dużo sobie uzmysławia i intelektualizuje, a za mało to wszystko czuje "jako swoje". Dzieje się to jednak w warunkach szklarniowych, a przez to, raz- większa jest intensyfikacja tego wszystkiego- uczuć, emocji, poznawania siebie, dwa- zawsze można liczyć na drugą osobę, która rozumie te zaburzenia i chociaż przez to można czuć się bardziej bezpiecznym, niż na zewnątrz...Moim zdaniem nawet jeżeli potem wszystko się pier..li to i tak warto, chociażby po to, żeby odbyć tak intensywną terapię, żeby tak zrozumieć i tak poczuć, żeby konfrontować i ciągle mielić.. jak dla mnie, żadna terapia ambulatoryjna nie może dać takich przeżyć, stanowić takiego mocnego bodźca i mimo wszystko dawać tyle satysfakcji z odkrywania siebie... Oczywiście, ta szklarniowość jest niejednoznaczna, bo jednocześnie staje się czynnikiem, który oburza, daje poczucie sztuczności sytuacji, wydaje się, że daje rezultat tylko na tu i teraz, dopóki trwa... I owszem, część rzeczy od razu spala na panewce, ale część pozostaje, wybierasz je w odpowiednim momencie, wtedy kiedy do nich dorośniesz; jedne sprawy są zaakceptowane, przemielone i przyjęte jako swoje, inne będą uświadomione, ale jeszcze długie lata mogą czekać na zrozumienie. Z resztą to są cechy, które mają wszystkie terapie, nie ważne czy w ośrodku, szpitalu czy indywidualnie.. Myślę, że dużo może zależeć od osobowości potencjalnego ochotnika na leczenie, ale potężny bodziec myślenia skumulowany w kilku tygodniach turnusu, może okazać się naprawdę przełomowy, właśnie dlatego, że jest tak silny, a czego może brakować nawet najlepiej prowadzonej i stałej, ale rozwleczonej terapii "na zewnątrz"..

czyżbyś skłaniał się do ich epifanicznego wydźwięku, czy to raczej zachwyt czysto estetyczny ?

To, że tam byłam nie zmienia mojego podejścia do tego miejsca. Potrafię zachować obiektywizm, tym bardziej, że mam do tego już spory dystans i czasowy i psychiczny.. -- 20 mar 2013, 21:11 -- I nie zachwalam.. nigdzie, w tym co pisałam nie znajdziesz pochwały.. jedynie znane mi fakty.. ale może czytasz między wierszami..