Nie lubię świąt. Wszystko takie udawane, a tuż przed świętami i po nich słychać tylko obelgi. A co tam... nawet przy stole wigilijnym zdarzało mi się siedzieć z pijanym ojcem i matką na kacu. Niby jest normalnie, jest choinka, jest wysprzątane, jest kolacja wigilijna i dużo jedzenia... a jednak czegoś brakuje i czegoś innego oczekuję od tych magicznych dni. Dla mnie to zawsze wiąże się ze strachem, niepewnością i zadawaniem sobie pytania ''czy w tym roku znów będzie tak samo?'' ''co tym razem się wydarzy?''.
Chociaż nie raz chciało mi się wyć, rzucić wszystko i uciec... To jednak zawsze staram się podtrzymywać choć trochę tej normalności. Robię ciasto, sałatkę, nakrywam do stołu, kiedy w międzyczasie słychać krzyki lub kiedy ojciec śpi nawalony.
Już dawno nie robimy sobie prezentów, a dzielenie opłatkiem jest dla nas wszystkich krępujące, bo czego tutaj życzyć?
Zazdroszczę tym, którzy cieszą się na ten czas, którzy nie mogą się doczekać spotkań z rodziną, a jednocześnie jestem zła, że oni mogą, że mają, że się cieszą...
Także życzę spokojnych świąt!
