jazzowa

kobieta wlkp, tyle masz do powiedzenia dziewczynko?

ahahahah gówno wiesz moja droga, licz się trochę ze słowami

też mną to włada

mam to samo, albo podobnie - zwyczajnie często albo nie mam nic do powiedzenia, pustke we łbie, albo nie wiem co byłoby istotne

Ja tam skończyłam o 8 :DD

Było fajniutko, chcemy więcej ! :)

Łorso baj najt can't wait

przybędę tym razem!

no ciekawe jacy z Was imprezowicze

No cóż dziewczyny, dziękuje za zaangażowanie w dyskusje :*

Pozostaje mi czekać, być cierpliwa i starać sie zrozumieć..... A jeśli będzie tendencja spadkowa nadal to zakończyć znajomość

Bo było inaczej wcześniej.... Potem usłyszałam "przepraszam ze nie uprzedzałem cie o swoich humorach " i po tym juz regres... Czasem wzlot, nadal daje mi do zrozumienia ze mu zależy i ze przeprasza, ze sie stara.

Muszę sama w sobie silna być, bo powoduje paranoję.

No cóż, nie dobieram swoich partnerów pod tym wZgledem :)

W pracy, na koncercie Ano i wizualnie ideał :)

No raz ze choroba i sie nie chce; a dwa ze jest samotnikiem

Jest zakompleksiony bardzo. Widać i tez wspomniał o tym. Fakt ze lubi kiedy inni faceci mnie komplementuja, to on wtedy czuje sie dumny.

Nie odzywa sie bo twierdzi ze to przez chorobę, musi być wtedy sam bo tak sobie z tym radzi

I prosi o zrozumienie i wybaczenie ((

Ehhh

Zupapomidorowa najlepsze jest to ze on na początku przyjął maskę zberezenego casanovy i ja sie zdystansowalam, nie chcąc zeby to sie tak rozwinęło. Były miedzy nami dwuznaczne rozmowy, ale potem za ta maska ukazał sie spokojny, lekko sztywny i wrażliwy samotnik.

Od 3 miesięcy tylko raz do czegoś miedzy nami doszlo, ostatnio pierwszy raz wyraziłam lekkie niezadowolenie i frustracje.

Być moze wywieram czasem presję, ale to dlatego ze tak bardzo potrzebuje bliskości a czue ze jestem na którymś daleko miejscu za rodzina, praca i życiem codziennym.

Sama juz nie wiem, czekam... Bo znowu sie nie odzywa dwa dni, wczoraj wariowalam i go potrzebowałem to nic nie odpisał. Mimo tego dobrze mnie traktuje, ale to za malo.

Arasha no absolutnie bym się od niego nie odwróciła, naprawdę staram się to rozumieć a ciężkie to bo sama potrzebuje uwagi i wsparcia, więc myśl goni myśl, a samotność rani

wkurza mnie że to się nie ma kiedy rozwijać i wydaje mi się że on ma na uwadze tylko własne dobro

nie musi być tylko różowo, wiadomo że tak nie jest, ale początki związku powinny być radosne a nie są

bittersweet bo chyba nie pasujemy, a przynajmniej jesteśmy zupełnie inni - a jednak coś zaiskrzyło

pytanie czy on w ogóle kogoś potrzebuje, czy tylko być sam

związek to bycie ze sobą w dobrych i złych chwilach, a nie tylko parę dni w miesiącu jak się znajdzie na to czas

Zupapomidorowa no nie, absolutnie nawet nie jestem w połowie drogi i właśnie o to się WAS pytam czy to prawda i na jakiej zasadzie zaburzony ciągnie do zaburzonego

zastanawiam się jak to jest z tą podświadomością

white Lily ale ja tu nic nie mogę zdziałać, jedynie staram się swoją frustrację hamować i jakoś dawać sama radę, ale chyba nie na tym to polega :///

Pluszowa dać szanse chciałam, bo to dobry chłopak, poza tym dobrze mnie traktuje, tylko nie wiem na ile jest gotowy być z kimś a na ile sam

white Lily no właśnie to jest ciekawe, bo robię to nieświadomie no i wychodzi jak wychodzi

jakoś jeszcze nie przestałam wierzyć że coś z tego będzie, może się łudzę

pewnie, że rozmawiałam - staram się spokojnie do niego mówić

twierdzi że się stara, ale obecnie jeszcze tydzień-dwa zanim zacznie działać, tja

no i uważa że mam pretensje o jego czas

a ja uważam że widywanie się raz na 2 tygodnie bo się nie ma czasu to jest gówno prawda :)

i staram się ale nie mogę zaakceptować takiego odtrącenia

ucina temat objawów, wstydzi się - mówił że nie ma diagnozy, kiedyś rzekł "niedobór serotoniny"

Witajcie ponownie,

w moim krótkim życiu i stosunkowo niewielu związkach udało się zauważyć pewną zależność

otóż KAŻDY mój partner był zaburzony w jakiś sposób, czego nie było widać od razu

czy rzeczywiście jestem 'skazana' na takich? podświadomie mój mózg widzi że ktoś jest zaburzony i go wybiera?

parę miesięcy temu poznałam chłopaka w pracy, niedaleko miasta

"w końcu! on chyba nie może być bardziej normalny" - wydawał się być stabilny, bez nałogów, wykształcony, zwykły chłopaczyna

a teraz bum...... zaczyna właśnie ponownie terapię Mozarinem + jakaś fobia społeczna, mniemam tylko przecież on się wstydzi o tym mówić

jestem zrozpaczona..... to akurat najgorszy przypadek bo JA GO POTRZEBUJĘ w moich gorszych stanach, baa w ogóle go potrzebuję, by po prostu być z nim/przy nim, a on w złym stanie ucieka od wszystkich, ode mnie. nie odzywa się, nie odpisuje - potem prosi o wybaczenie bo "przecież tłumaczyłem ci jak to działa w takim stanie"

tak więc obecnie widujemy się raz na 2 tygodnie. mnie to zabija, ale czekam cierpliwie aż Mozarin zacznie działać

pomijając już życie seksualne, którego kompletnie NIE MA co czyni mnie jeszcze bardziej sfrustrowaną

a mimo wszystko nadal mi zależy i staram się rozumieć, przy tym nie myślę już o sobie

i mam wrażenie że on mało myśli, skoro głównie o swój nastrój i dobro dba ....

jest miło i przyjemnie, lecz tylko kiedy on ma dobry nastrój i wychodzi na to chęć

do tego wyrażała się tak jakby depresja była jedną chorobą psychiczną

no dobraaa, to ja idę pobiegać - depresja nie zniknie w 3 minutki ale może chociaż schudnę

ja sobie nie przypominam nic takiego, ale mój chłopak ma teraz bóle głowy, wahania nastroju, spadek libido ;>

to jest w genach, u mnie sami alkoholicy, ale w wersji męskiej

a teraz ja, trolololo

dzięki takim starym rurom potem słyszę " ale z czym ty masz problem .... wymyśliłaś sobie to "

od znajomych, rodziców, społeczeństwa którzy to ch@#$^$j wiedzą i tak się to kręci w kółko

a to że zdarzają się debile którzy to spłycają i sobie faktycznie wymyślają żeby sobie urlop zrobić itepe itede, też nas dyskredytują

no i najlepiej nazywanie też depresją każdego stanu smutku

http://www.polskatimes.pl/artykul/3674934,ewa-woydyllo-jestesmy-narodem-cpunow-koncerny-wmawiaja-nam-choroby-i-faszeruja-chemia,id,t.html?cookie=1

wypowiedź Ewy Woydyłło sprowadza się do tego że tylko nieliczny procent ludzi ma depresje, a poza nią nie ma nic innego, więc to nasze wymysły

bo kiedyś nie było 'żadnych depresji' pradziad sobie radził biegając, a dzisiaj sami sobie to wmawiamy a lekarze wciskają leki wszystkim.

co o tym sądzicie?

mnie to urąga, tym bardziej że często coś takiego słyszymy od ludzi

"dla mnie nie ma czegoś takiego jak choroby psychiczne. to wymysł ludzi "

dzisiaj nie jestem w stanie się podnieść z łóżka bo się trzęsę, mam jakiś napad lęku i się zastanawiam czy sobie to wmówiłam i jestem leniwa ))

na ten oddział dzienny ile się czeka?

strzelić se w łeb, albo komuś kto wierci od rana - moja mizofonia nie daje mi żyć, więc nakierwia mi serce, puls, płacz i kołatanie serca przez te dźwięki

ja np kiedyś byłam tak sfrustrowana umiejętnościami łóżkowymi ex i rzekłam 'pier@$@#@%le taki seks, leżysz jak kłoda' czy jakoś tak

też chyba podskoczę :)