abcd

Może 37,bo do 40 jeszcze nie doszłam

no proszę jak się temat ładnie rozkręcił

Hm,to już prawie pornografia A nosy jak gaśnica i krzywe zęby podobają się wam??

Ja również nie spotkałam się tu z miłymi reakcjami innych uczestników.Odnoszę wrażenie,że tkwi w wielu więcej złośliwości niż chęci rozmowy na poziomie,która może pomóc obu stronom.Puste przegadywanie się i przykre uwagi nikomu nie wyjdą na dobre.

człowiek nerwica,jesteś fajny facet,a twoim niezaprzeczalnym atutem jest ciepło i serdeczność bijąca z całej twej postaci i z oczu też.Od razu widać,że kobieta może liczyć na twoje wsparcie,opiekę i pomoc.To ogromnie dużo,o wiele więcej niż te wszystkie mięśnie,pewność siebie i te wszystkie cechy,do których tak dąży wielu.Dla kobiet tak naprawdę najważniejszy jest charakter,właśnie dobry i opiekuńczy.Miną lata i mięsnie ochlapną,twarz się zmieni,ale charakter pozostanie.Spróbuj uwierzyć w siebie,choć to trudne,ale wykonalne a zobaczysz,że niejedna chciałaby mieć w tobie swojego mężczyznę.

Znam takiego,co dorównał

to mój ideał faceta,niezmienny. Trochę "dziki",nieokiełznany i tajemniczy.I baaaardzo męski

Grunt to poczucie humoru.

Fajnie,tylko jak mam to powiedzieć mężowi

To cała ja

Ile razy? Ile się da

A dokąd biec? Podałam Przędce odpowiedź na jej pytanie.Z takim podejściem do życia,jakie serwuje jej mama, nie zajedzie do zdrowia.Życie jest takie jakie jest,kwestia podejścia.Jeśli potraktujemy go jako jeden wielki krzyż,to w końcu nas przygniecie,a chyba nie o to chodzi.

Życie jest jak kamień,po co go dźwigać,jeśli można na nim usiąść?

Jeszcze nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie.W innych na pewno coś cenię,ale w sobie?Na razie czuję się jakbym stała z boku,jakbym nie mogła znaleźć miejsca dla siebie samej w tym wielkim świecie,w którym jest przecież dużo miejsca dla każdego.

Kochana. Czyż nie wiesz, że kobiety uwielbiają patrzeć na inne przedstawicielki swej płci? A to by coś skrytkować, a to by coś pochwalić, np. strój, fryzurę, figurę, makijaż... No właśnie,prędzej mogę powiedzieć,co mi się nie podoba u kobiet

Ja lubię żeby moje mieszkanie było ciepłe, przytulne i pełne pamiątek w formie zasuszonych kwiatów,dzbanuszków,puzderek,szkatułek i co tam jeszcze możliwe.Ale mieszkam w dwóch miejscach(jedno w Polsce,drugie za granicą), z których jedno dosyć często zmieniam,ale i tak inni twierdzą,że zostawiam tam swoją "duszę"

Hm,a myślałam,że na ten temat wypowiedzą się tylko mężczyźni

Twilight,czytam twoje posty ze zdziwieniem i prawdziwym podziwem(oraz z przyjemnością).Jesteś młodziutki,ale bardzo dojrzały sądząc z rad,które udzielasz innym.Skąd masz takie doświadczenie,a może to intuicja?

To wybierz się do Irlandii,tam śmieci na ulicach są normą.Do tego istna hodowla szczurów w każdym ludzkim osiedlu.A smród od tego wszystkiego U nas wcale nie jest brudno w porównaniu z tamtym.

kolego-wygladasz jak by cie bin laden czolgiem molestowal-witam,czy ten podpis miał być śmieszny?Jakoś podkopał mi twój autorytet jako lekarza...

Dziękuję za odpowiedzi.Macie rację,rozmowa jest bardzo potrzebna.Mam straszne skoki nastrojów i już dziś patrzę na niego inaczej.W głowie mi się nie mieści,dlaczego przez dwa tygodnie nie mogłam go znieść.Czyli to jednak ta depresja.Byłam przerażona,bo zawsze byliśmy kochającą się parą,potrafiliśmy być dla siebie przyjaciółmi.I nagle to wszystko pęka.Jednego dnia wiem,że on jest jedyny,a drugiego nie mogę na niego patrzeć Wczoraj porozmawialiśmy na ten temat.Chyba zrozumiał,a przynajmniej starał się.Rozmowa pomogła także mnie samej wrócić trochę do równowagi.Starałam się jak najdelikatniej opisać moje odczucia,żeby go nie ranić,bo na to nie zasłużył.Depresja jest okropna,właśnie zmienia nas samych,nie można być pewnym własnych uczuć.Wstąpiła we mnie nadzieja,że to chwilowe,że trzeba czasu aby powróciło wszystko co dobre.Dziękuję wam bardzo.

Dla mnie w tej chwili nie ma żadnego sensu.Ale wciąż żywię jakąś maleńką iskierkę nadziei,że ten stan kiedyś się zmieni.Przecież nadzieja zawsze umiera ostatnia.

Pewnie taki temat już był,ale nie mogłam go odszukać.Jestem w kolejnym dołku i nagle odkryłam,że wcale nie kocham swojego partnera.I nigdy go nie kochałam.Czy to możliwe,że depresja może powodować takie straszne odkrycia?Czy wmawiałam sobie tylko uczucie,żeby kogoś mieć przy sobie,czy teraz wmawiam sobie,że takiego uczucia nigdy nie było?Nie wiem co mam robić,bo każdy jego dotyk budzi we mnie uczucie wstrętu,nie mogę znieść jego min,żartów,sposobu bycia.Czy mieliście coś takiego,czy to minie,czy mam myśleć o rozstaniu?Bardzo proszę o opinie.Jestem przerażona.

A ja radzę ci,nic nie zmieniaj,a tym bardziej grzywki.Wszystko pasuje ci idealnie.Jesteś tak ładną dziewczyną i masz tak przyjemny wyraz twarzy,że naprawdę wszelka zmiana mogłaby wyjść ci tylko na gorsze.Możesz spokojnie akceptować swój wygląd taki jaki jest.