Findmyway.

Podejrzewam u siebie DDA. Myślę, że ma to duży wpływ na kształtowanie mojej osobowości. Od kiedy pamiętam w rodzinie był alkohol, awantury, znęcanie psychiczne, wyzwiska. Zostało mi wpojone, że jestem do niczego, wszystko robię źle, i niczego w życiu nie osiągnę. Nie mam motywacji do działania. Nie potrafię prosić, wymagać - nawet od samej siebie. Jestem zamknięta w sobie, nie potrafię rozmawiać o swoich problemach. Ogólną trudność sprawia mi przebywanie wśród ludzi. Bardzo przejmuję się największą błahostką. Często jestem nerwowa, nie radzę sobie z emocjami. Przytłacza mnie to wszystko. Zawsze brak mi było normalnego dzieciństwa i nie wspominam tego okresu najlepiej. Do dziś nie lubię przebywać w swoim domu, nie czuję się tu bezpiecznie. Jeśli ktoś chce pogadać, zapraszam na priv.

Tak już jest i jest to normalne... przynajmniej na początku zakochania/zauroczenia. Rady? Zajmij się czymś - książka, film, nauka, internet. Czas będzie szybciej biegł, a może akurat pojawi się wiadomość. Powodzenia. :)

Witam. Zarejestrowałam się tutaj bez konkretnego celu, ale jednak w głębi chcę tutaj coś odnaleźć, być może swoje własne ''ja'', które gdzieś zatraciłam. Łatwiej będzie mi wśród 'swoich', wśród ludzi podobnych do mnie, borykających się z podobnymi problemami. Pokrótce powiem, że podejrzewam u siebie syndrom DDA. Niemal wszystkie cechy do mnie pasują. Widzę jak bardzo zmieniam się z czasem, jak staję się co raz słabsza, mniej odporna, co raz mniej radzę sobie ze sobą i problemami. Już od jakiegoś czasu zamykam się w sobie, na świat, na ludzi. Nie cieszą mnie małe rzeczy. Kiedyś byłam inna - lubiłam poznawać nowych ludzi, nie stanowiło to dla mnie problemu, byłam bardziej otwarta, miałam poczucie własnej wartości. Stałam się cholerną samotniczką. Kiedyś chciałam coś osiągnąć, teraz jestem obojętna na przyszłość. Gdzieś po drodze się pogubiłam. Nie poznaję siebie, nie lubię siebie. Więcej o mnie mam nadzieję, że dowiecie się w innych tematach. Póki co witam się z wami i pozdrawiam ciepło. :)