slow motion

Auman, [*] Marcin

Auman, co zrobiłeś Marcinowi?

buka, no jak to co. cierpię do gwiazd jak sama nazwa wskazuje. jako mister forum będziesz mógł wystąpić gościnnie. trochę poświrujesz wąsem i od razu oglądalność wzrośnie.

w lodówce tylko wiśniewski z filiżanką kawy i natasza oblizuje sopocką, nie wiem co zjeść na kolacje.

buka, robię karierę jutjubera i założyłam swój kanał. Hajs z jutjuba musi się zgadzać

siostrawiatru, Nie ma sprawy. Jesteśmy w jednej drużynie. Powodzenia.

siostrawiatru, wierzę, że jest Ci ciężko, ale nie poddawaj się. Walcz. Ponoć przez cierpienie do gwiazd.

Chaotic, siostrawiatru, a nie myślicie w takiej kategorii, że właśnie to leczenie i pobyt na oddziale umożliwi wam powrót do życia i miejmy nadzieję na czerpanie radości z niego?

zjadłam przedkolację i czas na depilację

Ja mam podobnie jak idle, . A mianowicie w wieku dorastania byłam zakompleksiona,targały mną wszelkiego rodzaju lęki przez co nauka nie szła mi tak dobrze. Brak koncentracji, mój świat fantazji potem pobyty w szpitalach ze względu na operacje. Dopiero 2 lata temu zaczęłam się leczyć. Od niedawna czuje taką zajebiście wielką pustkę, tak jakbym coś straciła przez te lata. Zawsze chciałam tańczyć, kocham zwierzęta, aktywność fizyczną, którą udało mi się wdrążyć, potrafię być empatyczna i w relacji klient-osoba obsługująca(stawiam tu siebie) wcale nie jestem taka beznadziejna(chociaż zawsze przed czymś nowym mam mega srakę na początku, ale i podekscytowanie), potrafię się angażować w to co robię. Może gdyby nie moje kompleksy i problemy od najmłodszych lat to może dziś byłabym gdzieś indziej? I pojawia się też pewna sprzeczność. Nie wiem co chciałabym robić albo też mam jakieś tam pomysły(nawet kilka), ale je umniejszam, bo mówię sobie, że nie ogarnę tego. Bądź też nie nadaje się

kupmitrumne, też tak miałam na początku. ogarniesz wszystko :)

Tyrr, siłownia uzależnia ja sie cieszę, bo robię progres siłowy

kupmitrumne, a jednak się zapisujesz? ja po treningu. prześladuje mnie łysy koks(lat 38 ), "najbardziej bezpośredni kurwa ze wszystkich mężczyzn". dzisiaj walczyli na macie. chyba zapomnieli, że to siłownia

no ja szczerze widzę 2 miejsca zlotowe. Warszawa lub też Łódź. Myślę, że są to miejsca do których każdy mógłby dotrzeć i miałby w miarę porównywalną odległość.

Dzięki za komentarze, widzę że jednak tu na forum to szerszy problem. Chciałabym pewnego dnia się obudzić z tą zapaloną żarówką ukierunkowaną na jedną konkretną rzecz i dążyć tak do tego. Jestem uparta, więc dałabym radę. idle, ale zobacz jak fajnie ta literatura i malarstwo amerykańskie będzie wyglądać w CV veganka, dlaczego nie krzyczałaś, że jesteś doradcą? odezwij się ino na PW do mnie dobra kobieto -- 12 lut 2014, 08:41 -- Ha! Strzał w 10tkę Tak, świetnie wiem, że marnuję się w swojej robocie, ale masowe rozsyłanie CV odkładam w nieskonczoność. Powiem więcej - kupiłam sobie mieszkanie na tym zadupiu, żeby mieć pretekst żeby tutaj zostać. Co mnie tutaj trzyma? Nie mam bladego pojęcia, ale stawiam na strach, że jak zwykle sobie nie poradzę. Nowi ludzie, nowe sytuacje, nowe lęki - jakoś mnie to kuźwa nie przekonuje. I chociaż szczerze nienawidzę swojej roboty najwyraźniej wolę to niż wjazd na inne tory. W każdym razie moim miejscem na ziemi jest teraz moje skromne mieszkanko. To tutaj pewnie jeszcze nie raz zawyję do księżyca i przeżyję chwile krótkiego szczęścia. Odgrodziłam się wielkim murem od rodziny i zaczynam stawiać granice z drutu kolczastego. Dziwne rzeczy się dzieją w wielu relacjach, ale nie zamierzam ich rozkminiać, już dość się o tym wszystkim w życiu namyślałam. Co będzie dalej? Nie mam pojęcia, nie mam planu B. Plan A był taki, że chciałam studiować medycynę, ale wpojony przymus walki o uwagę matki spowodował, że wylądowałam na informatyce. Przełknęłam gorycz. Dalej chciałam zostać na uczelni, ale nie! I tu już wkroczyła głupota w czystej postaci zdecydowałam się porzucić marzenia i wrócić do miejsca, w którym teraz tkwię. A może miało to jakiś cel? Ciekawe, kuźwa, jaki Informatyka przyszłościowa jest i zapewne tym się kierowałaś Ty bądź Twoja matka. Tylko właśnie...dlaczego inni mają decydować o naszej przyszłości, o tym kim chcemy być, co chcemy robić. Często jest tak, że w rodzinie wszyscy są lekarzami i wręcz wymaga się od dziecka aby to poszło na medycynę. I nikt nie rozumie tego, że być może marze o studiach na ASP. Tylko Wy przynajmniej wiecie co chcielibyście robić, a ja zagubiona sierotka NIE MAM ZIELONEGO POJĘCIA -- 12 lut 2014, 08:42 -- chyba coś w tym jest

W internecie tych testów jest od groma i nie wiadomo czy faktycznie oddają rzeczywistość. W UP miałam takowe spotkanie, ale byłam w trakcie zmiany miejsca zamieszkania o czym Doradczyni wiedziała, więc całe spotkanie trwało około 10 min. Myślałam o zrobieniu kursu instruktora fitness jednak przy moich schorzeniach raczej bym się nie kwalifikowała lub coś związanego z weterynarią-jednak jestem kiepska z nauk ścisłych.

good work. ja już się jutra nie mogę doczekać a teraz idę gotować ryż.

Freak696, ja uwielbiam ćwiczyć! Nie wyobrażam sobie siebie bez aktywności fizycznej.

Fajnie i niefajnie wiedzieć, że nie jestem sama. Właśnie w takie dni jak dziś te wyrzuty się bardziej nasilają. Mój Partner się super rozwija, jestem z niego dumna, ale jednocześnie dostrzegam co raz bardziej te swoje zatrzymanie. Najgorsze, że nie wiem co z tym fantem zrobić.

monk.2000, Ja czuję, że mam tą siłę tylko najgorszy jest ten nieuzasadniony lęk przed wszystkim. Niemożność zrobienia jakiegokolwiek kroku + setki wątpliwości. monk.2000, Może nadejdą te lepsze dni.

finesta, Tak, robię już miesiąc i muszę powiedzieć, że efekty są. Jednak od niedawna robię też trening siłowy. To tylko 10 min. 10 min z 24 h.

Ja dziś regeneracja, wieczorem zrobię abs i mel b na poślady. Zrobiłam sobie pomiary i tego będę się trzymać, a nie cyferek na wadze.

Pusta pustka. Stoję na autostradzie Highway 401 torując samochody, które w pędzie jadą przez wytyczoną drogę. Jakiś kierowca z samochodu x chcąc mnie ominąć wjeżdża na trawnik i w akcie wkurwienia pokazuje mi środkowy palec po czym odjeżdża zapewne docierając do wyznaczonego celu. A ja... nadal stoję. Jak zalęknione dziecko we mgle, które nie potrafi samo wrócić do domu... chciałoby aby wziąć je za rękę i zaprowadzić. Ja i setki rozwidleń, ja i setki wątpliwości, zwątpień, chęci i niechęci. Zacząć czy nie, chciałabym, a boje się. A jeśli zacząć to co? Zazwyczaj po maturze człowieka dopadają takie pytania, szuka swojego miejsca na ziemi, poznaje swoje predyspozycje idzie na wymarzone studia. (lub i nie-zdaje sobie z tego sprawę) Ja w wieku 20+ czuję, że moja ścieżka potoczyła się nie tak jak trzeba. W którymś momencie swojego życia skręciłam w lewo zamiast w prawo, a teraz nie potrafię zrobić żadnego kroku. Mam kochającego partnera, żbika, który udaje kota jednak nie mam posady, etatu, pół etatu, które sprawiłoby, że czułabym się poniekąd spełniona, usatysfakcjonowana. Zastanawiam się nad podjęciem nauki w szkole policealnej jednak też nie mam pojęcia gdzie mogłabym się nadać. Cholera ja chyba mogę nawet sortować swetry, bo serio oddaje się temu co robię jednak nie mam doświadczenia. Znacie to uczucie? Pustki, stania w miejscu? Może któreś z was obecnie jest na takim etapie życia, czuje się zagubione, wie, że stać go na więcej jednak jednocześnie jak sierota boi się zrobić krok, a co najgorsze nie wie kuźwa w którą stronę iść? Czy korzystaliście może z usług doradcy zawodowego? Co sądzicie o takiej pomocy? Zapraszam do dyskusji.

weźcie sobie stwórzcie swój własny spam

Freak696, lat mam 20 +, ale fakt-wyglądam młodo gdzie się nabawiłeś tego złamania panewki biodrowej? okropna sprawa. Ja sama jestem po 4 operacjach kolan(w prawym mam jeszcze płytkę tytanową i 6 śrub, z lewej już zostało żelastwo wyjęte.), mam zwyrodnienia. Na szczęście nie mam zakazu ćwiczenia siłowo. Faktycznie mężczyźni na siłowni bacznie mnie obserwują, bo zazwyczaj jak widzę jakieś kobiety to biegają na bieżni i ćwiczą z różowymi hantlami