Czarindia

witam serdecznie :)

ja aktualnie chodzę na terapię grupową od grudnia (kończy się w kwietniu) i mam też zmienne nastroje aktualnie od dwóch dni mam nasilone objawy lękowe i czuję się fatalnie przeraża mnie znowu to co się ze mną dzieje,ale myślę,że to właśnie efekt terapii inni ludzie z mojej grupy też tak mają...więcej napiszę jak się pozbieram

ja tak jak niektórzy z poprzedników nielubię upałów...boję się,że braknie mi powietrza...wtedy moje lęki się bardzo nasilają zobaczymy jak będzie tego lata...ale nie tęsknię za upałem...

witam serdecznie

ja kiedyś słuchałam tylko łubu dubu i całego tego techno,ale odkąd dopadła mnie choroba skończyły się dyskoteki i moja przygoda z tą muzyką.Teraz kocham piosenki bollywoodzkie (kino indyjskie),strasznie mnie uspokajają i zabierają w świat 1001baśni :)

Na początku dostałam Rexetin ale tak mnie zwalił z nóg,że niewytrzymałam okresu skutków ubocznych i odstawiłam.Następnie dostałam Fluoksetynę i Cloranxen.Teraz biorę już tylko Fluoksetynę...też popełniłam błąd i sama je ostawiłam...Niestety lęki wróciły i znowu biorę Fluoksetynę a Cloranxen mam na totalny kryzys somatyczny...Wszystko to trwa od jakiegoś roku.

no olbrzymi stres,a ja na dodatek w tym okresie miałam takie lęki,że z domu niewychodziłam,ale na ślub się zdecydowałam,bo zależało mojemu mężowi i nie chciałam go ranić przekładając daty...wkońcu był i jest przy mnie w najgorszych momentach i nie chciałam go krzywdzić,ale gdyby nie tabletki to niedałabym rady

ja niewychodziłam z domu w ogóle,później zaczęłam z mężem,sama jeszcze nie wychodzę...ale chodzę na terapię i widzę minimalne zmiany...np dzisiaj poszłam do pubu z mężem,pierwszy raz od ponad roku i nie miałam lęku...mam nadzieję,że będzie już lepiej ale wiem,że na pewno kiedyś znowu niewyjdę z domu...trudno,na pewno jest to jakiś proces leczenia...

ja aktualnie nie piję w ogóle-wstręt do alkoholu...ale jak wychodziłam za mąż to brałam duże dawki tabletek,żeby nieucieć sprzed ołtarza (już wtedy walczyłam z nerwicą i gdyby nie tabletki to nie wiem czy bym wyszła wtedy za mąż czy nieodkładałabym tego aż wyzdrowieję-czyli niewiadomo kiedy) i lekarz zabronił mi wypić cokolwiek poza toastowym szampanem i to małej dawki :) a ja i tak miałam w kieliszku picolo :)

ja często mam takie "porażki" dlatego aktualnie mam urlop dziekański bo lęki mnie pokonały i nie dałam rady z nauką ale nie martw się i niezałamuj bo najważniejsze,że wiemy co nam jest i się leczymy...a na naszej drodze do zdrowia jest prosta droga jak i ostre zakręty,ale wszysyc damy radę i kolejne dni będą słoneczne :)

po terapii poszłam się spotkać z ludzmi których widziałam na oczy pierwszy raz(łączy nas hobby) i nieuciekłam z pubu :) moje pierwsze wyjscie do ludzi od chyba ponad roku :) fakt,że byłam z mężem ale i tak to był mój pierwszy krok do przodu...

Witam!Mam na imię Anna i 23 lata. Od grudnia uczestniczę na terapii grupowej i dopiero ostatnio "oswoiłam" się ze swoją choroba tzn próbuję ją zdominować i pokonać.Od niedawna potrafię o niej mówić,przyznać się,że jest ze mną non stop... W takim małym skrócie opiszę co i jak żebyście mnie lepiej poznali...Na razie na tyle się odważę,później może moja fotka Oto moja historia Tak, tak- mam nerwicę wegetatywną-chorobliwe lęki… A wszystko zaczęło się od niewinnych objawów fizycznych, duszności, zawrotów głowy, kołatania serca. Wyniki badań ciągle wychodziły idealne, a ja czułam się coraz gorzej. W tym czasie poznałam mojego obecnego męża. To on i moja mama byli przy mnie gdy kolejny raz jechałam do szpitala, dzwonili po pogotowie…No i wreszcie diagnoza-nerwica wegetatywna…I nagle cały świat się zmienił, musiałam zrezygnować z pracy, wziąć urlop dziekański na uczelni-moje codzienne normalne życie stało się dla mnie olbrzymim wyzwaniem z którym nie dawałam sobie rady. Zaplanowaliśmy ślub…trzeba było pozałatwiać wszystkie sprawy, wybrać suknię, poszukać mieszkanie…A ja dostawałam ataku lęku w najmniej odpowiednim momencie…Nie potrafiłam iść na zakupy do supermarketu, nie potrafiłam wsiąść do autobusu, wszędzie łapały mnie lęki. Któregoś dnia trzeba było podpisać papiery w agencji nieruchomości a ja poczułam, ze muszę stamtąd uciec, muszę jak najszybciej znaleźć się w domu bo zaraz zemdleję. Zawał?! Może to zawał?! Nie, przecież mam nerwicę a nie problemy z sercem…Uciekłam. W domu długo nieumiałam się uspokoić. Zbliżał się termin ślubu a ja bałam się, że ucieknę w ten najważniejszy dzień w życiu bo nie pokonam swoich lęków. Ale chciałam być z moim mężem, chciałam mieć normalne życie. Zaczęłam szukać pomocy w poradniach i z rozczarowaniem muszę stwierdzić ,że mało jest lekarzy, którzy potrafią pomóc. Po intensywnych poszukiwaniach trafiłam wreszcie do Poradni Leczenia Nerwic i tam z pomocą Pana doktora dobraliśmy odpowiednie dla mnie tabletki i w czerwcu mogłam stanąć na ślubnym kobiercu. Teraz nadal walczę z moją chorobą, chodzę na terapię grupową i wierzę, że to się kiedyś skończy…że pójdę do pracy, skończę studia, urodzę mężowi cudowne dzieci (na razie z uwagi na stan zdrowia psychicznego moja ciąża jest bardzo niewskazana).Są gorsze i lepsze dni, ale na szczęście mam przy sobie osobę która mnie kocha, rozumie, zawozi do lekarza, i przytula mnie w momencie gdy łapie mnie atak lęku. To na tyle o mnie :) Jeszcze raz witam Was serdecznie :)