wrong

Dawno nie było tak źle. Mimo słów otuchy czuję się jakbym już cos straciła. Ale ja tak mam, negatywne, złe mysli o tym co będzie, a potem jednak jest dobrze.... Jak odgonic te lęki

Na anoreksje zachorowałam 16 lat temu. Nie zakończyłam terapii, leczono mnie farmakologicznie. Potem anoreksja i bulimia w pakiecie. Obecnie po tych 16 latach mam od czasu do czasu ataki obżarstwa (co kończy się w wc) no i cały czas pije figure1:( Jestem od niej uzależniona. Nie wierze, że kiedyś bede zdrowa.

Kiedy dopada mnie atak, mam "rejwach" w żołądku i ogólne osłabienie (szczególnie atakuje nogi). Nie mogę zapanować nad drżeniem nóg, rąk i całego ciała. Po prostu cała się trzęsę... Kiedy to mija jestem tak osłabiona jakbym przebiegła maraton.

No nie. Ale kilka miesięcy temu postawiłam się w pewnej sprawie i ucierpiała na tym ulubienica szefa. Od tamtej pory facet nie traktuje mnie jak kiedyś. Nie jest miły i powiedział komuś, że to była moja wina, że ja jestem sprawcą zamieszania. Wiesz jak jest w pracy, układy, układy... Nie wiem jak się sprawy dalej potoczą.

Sporo osób po drodze skrzywdziłam swoim zachowaniem. Mam tego pełną świadomość i nie umiem sobie z tym poradzić. Obecnie, główne problemy dotyczą pracy. Mam wrażenie, że ktoś chce mnie się pozbyć i tylko czeka na potknięcie. A ja już nikomu nie ufam

DDA,nerwica,depresja,bulimia,anoreksja i inne ...Bardzo chcę wreszcie coś zrobić ze swoim życiem. Byc może zacznę terapię od września, ale potrzebuje wsparcia, którego nie mam. Na własne życzenie (lub z powodu choroby) rozwaliłam swoje życie. Rozwalam je cały czas. Kiedy już odnajdę się wśród ludzi, robię głupi błąd i niszcze wszystko. Postrzegana jestem jako osoba konfliktowa, nie lubiana, ale też z wysokim mniemaniem o sobie A ja cierpię, bo staram się byc miła i dobra, ale zawsze jakiś diabeł w środku niszczy co dobre. Chce, żeby inni mnie lubili, rozumieli, ale na to chyba już za późno. Ciągle się czegoś boję, małe problemy nabierają wielkich rozmiarów i lęki zabijają mnie od środka. Nie wyrabiam....

Witam. Nie bardzo wiem co napisać o sobie. Dziecko DDA, zaburzenia odżywiania, depresja, próba samobójcza, nerwica, lęki.... przerwana terapia o mały włos nie zakończyłaby się pożegnaniem ze światem. Nie radze sobie z niczym i nie mam koło siebie nikogo (na własne oczywiście życzenie), kto by mi pomógł. Rozpieprzyłam swoje życie koncertowo. Próbuję zacząć teraie na nowo (może od września) o ile do tego czasu nie oszaleję.