Aniolek_74

To sobie to przepracuj, naucz się wybaczania. Mnie to pomogło :)

Prawdziwe.... Przemawia wprost do serca... Dziękuję za ten fragment...

Dzięki za odpowiedź, bo ostatnio słyszalam, że ten lek strasznie przymulił kogoś no i tym sobie tłumaczę czyjeś dziwne zachowanie.

Czy jest możliwe, że ten lek osłabia, aż tak bardzo umysł, że ktoś kto go bierze, nie jest w stanie logicznie mysleć?

To ja polecam: http://www.afirmacje.pl/ - mnóstwo mądrych afirmacji do powtarzania sobie :)

Mnie to wygląda na powrót nerwicy.

Ja zaczęłam psychoterapię w sierpniu - chodzę co tydzień, i zaobserwowałam u siebie poprawę w 100% :) Jestem zupełnie innym człowiekiem i cieszę się z tego :) W trakcie terapii wyszło mi własnie współuzależnienie od alkoholika, oraz nieciekawe relacje z ojcem w dzieciństwie. Przepracowałam to i jest dobrze :) Jest mi o tyle łatwiej, że już kiedyś chodziłam na terapię dla osób współuzależnionych. Na dzień dzisiejszy lęki znikły, tuptam gdzie chcę i kiedy chcę, zero strachu, zero paniki :) Oczywiście dalej pracuję nad sobą, nie zamierzam tego zaprzestać. Ale z tego co ostatnio usłyszałam, ( pochwała od psychoterapeuty) - spotkania będa rzadsze, bo bardzo dobrze sobie radzę :) Tak, że tylko psychoterapia :)

NIe mowię, ze nie chcesz pomóc, ale moze lepiej nie róbcie tego w związku, tylko jako przyjaciele. Musialam dać radę - mam dzieci, pewne zobowiązania wobec nich, odpowiedzialność, poza tym jestem dorosła :) nie mogę się poddać.

Liukin, u mnie i u Vito było podobnie. Ja nie wierzyłam, on był pewien. W dodatku cały czas zapewniał, że co by się nie stało, będzie przy mnie, bo kocha nas, zależy mu na nas i.t.d. Nawet więcej - list napisał, jak to mu nie zależy, a kilka dni później - fruuu i nawiał. Ja trwałam w tym do 26 września, kiedy to orzekł, że juz nas nie kocha i wrócił pod skrzydła mamusi. Najśmieszniejsze jest to, ze zrobił to akurat kiedy podjęłam leczenie i kiedy leczenie zaczęło przynosić efekty. Nie mówiąc już o tym, że w sierpniu miałam załamanie nerwowe spowodowane toksyczną pracą, z której chciałam zrezygnować, ale... Właśnie, ale Vito, mimo, że wiedział, że w pracy jest źle nie pozwolił mi na to, tłumacząc to tym, że te pieniądze są potrzebne ( 400zł - jeśli by ktoś pytał).

U nas też związek nie przetrwał ...

A ja powiem prosto z mostu. Jesli czujesz, że nie dasz rady - zrezygnuj od razu. Vito ( też wszedł tu na forum , bo szukał pomocy dla mnie) też kiedyś chciał mi pomóc, a skończyło się jego obietnicach. W efekcie końcowym po prawie dwóch latach ( w wrześniu, kiedy już byłam w trakcie leczenia i przynosiło to efekty) porzucił mnie i moje dzieci, znalazł inną laske ( już ponoć mial ją od sierpnia) , co spowodowało, ze dzieci strasznie to przeżyły. O sobie nie mówię, bo ja jestem silna, pozbieram się i idę dalej. Teraz żali się, że ma nerwicę... i ma o to do mnie pretensje...

Niop ja też mam teraz podobnie, na szczęscie nie biorę leków. Mam nadzieje, ze wszystko bedzie dobrze.

Szukam kogoś z nerwicą z Świętochłowic :) W celu spotkań i rozmów :)

Spoko Celineczka :) ja też właśnie zaraz po jego odejściu miałam takie 4 dni, kiedy musialam brać non stop relanium, bo inaczej nie dałoby rady. Na szczęście mam to już za soba, chociaż nie ukrywam, że jestem na siebie zła, że je wzięłam.

Witaj :) Ja mialam podobnie, przeszłam sporo, m.in. małżeństwo z alkoholikiem, który też znęcał się nad nami psychicznie i fizycznie, potem związek z kimś kto mnie i moje dzieci notorycznie okłamywał, potem śmierć Mamy - najbliższej mi osoby, a ostatnio rozpad po prawie dwóch latach związku, kiedy myślałam, że wszystko jest oki. Z własnego doświadczenia wiem, że wszystko da się przeżyć, da się uporać, kobiety są na tyle silne. Najgorzej to patrzec na to, jak cierpią własne dzieci. Też mam dwoje i niestety po ostatnich wydarzeniach w naszym życiu, ( kilka razy musiałam wzywać karetkę), są na lekach uspokajających i mają zajęcia z psychologiem.