chae

heh, dzięki za miłe powitanie

Śmiać mi się chce, jak myślę, że przez cały czas myślę o feriach/weekendzie/świętach a potem jak wreszcie mam czas wolny, to jestem jeszcze bardziej zdołowana. Zbyt dużo wolnego czasu rzeczywiście powoduje "wkręcanie się". A czasem mam takie dni, że niczym nie potrafię się zająć właśnie z powodu obniżonego nastroju. No i wkręcam się jeszcze bardziej... Ale jak nie jest źle to staram się zająć lekkimi pracami domowymi typu pranie, sprzątanie itd Potem doznaję miłego uczucia spełnionego obowiązku... Czasem też (jak mam naprawdę dobry dzień), zajmuję się swoim hobby (kiedyś dużo rysowałam, ale stale obniżony nastrój robi swoje...), czytam stare pamiętniki (Ale tylko te optymistyczne wpisy) - bo bardzo sentymentalna jestem niestety.

Ja mam postanowienia zeszłoroczne i starsze a te dodatkowe i warte wspomnienia to - myśleć bardziej optymistycznie i zacząć normalnie żyć. No kiedyś musi się udać

też nie lubię zimy, boję się jej, bo wtedy zwykle czuję się jeszcze gorzej. teraz przynajmniej nie ma śniegu, jest szaro, mglisto i to jeszcze daję radę znieść - mam wrażenie, że to już jest wiosna i niedługo zacznie się lato - które kiedyś dodawało otuchy, teraz niestety już nie ale nadzieja pozostała... najgorsze są te takie "ładne dni" - leży sobie śnieg, świeci słonce, dzieci radośnie wrzeszczą na ulicy, a ja siedzę w domu i się dołuję, że co mi z tego, inni się cieszą, potrafią korzystać z życia, a ja nawet nie mam z kim wyjść na spacer... ale ja tak nie mam od zawsze, pojawiło się kilka lat temu i z każdym rokiem coraz gorzej to znoszę...

Nawet nie wiem co napisać... Jestem tutaj, bo ledwo co się podniosłam, życie swoimi "niespodziankami" znowu przybiło mnie do ziemi... Nie chcę się poddawać, robię wszystko byleby było tak jak dawniej... Z miernym skutkiem, ale coś robię... Po prostu uczę się żyć na nowo...