Fanta

agniesia01, też tam się leczyłam Przychylam się do odpowiedzi moich poprzedniczek. Terapia i zajęcia na Żołnierskiej trwają do 14. Potem możesz być do dyspozycji. Ale nie musisz tłumaczyć się im ze wszystkich swoich zajęć.

Poprzesz to stwierdzenie jakimś badaniem naukowym? Czy to twoja prywatna teoria?

A ja myślę, że lepiej nie. On i tak nie uzna raczej tego dziecka. A dla alimentów nie warto. kotka21 napisała że jej chłopak wspiera ją, więc myślę że powinni wychowywać dziecko jak wspólne i już. Tak przynajmniej będzie lepiej dla malucha.

dobrusia, niezła definicja ale na pytanie nie odpowiedziałaś :)

Ale oceniacie teraz kotkę21, czy jej zachowanie? Moim zdaniem, najkrócej mówiąc - każdy zasługuje na miłość. kotka21, dobrze że skończyłaś z tym g..., teraz ciesz się tym co masz i zacznij nowe lepsze życie. I tak jak powiedział twój przyjaciel nastaw się na krytykę bo łatwo nie będzie. Ale ludzie z czasem przestaną gadać a ty zaczniesz żyć tak jak trzeba

A tą chorobę lekarz ci zdiagnozował? Chodzisz z mamą lub tatą do specjalisty? I witaj

Kochana :) , po pierwsze to zdawać sobie sprawę że ma się problem a to już raczej za tobą. Po drugie ciężko jest określić czy akurat TY w wieku 17 lat dojrzałaś do poważnego związku czy nie. Moim zdaniem za wcześnie na takie wnioski. Sama przyznajesz że u ciebie w domu nie wszystko gra, więc proponuję wizytę u psychologa który zaleci odpowiednią dla ciebie terapię. Im wcześniej za to się weźmiesz tym mniej błędów potem popełnisz.

Wow! I na podstawie tych słów dziewczyna została podsumowana i to niezbyt przyjemnie. Chyba dobrze że była szczera a co zrobiła potem to jej sprawa. Przynajmniej wobec siwego100 zachowała się fair.

siwy100, bo pomyślałam że może twoja matka jest osobą dominującą w domu i stąd taka nieśmiałość do kobiet u ciebie.

A skąd taki wniosek? Jak traktuje cię twój ojciec? Często podświadomie szukamy sobie partnerów podobnych do ojca. Ja długo narzekałam że trafiam na alkoholików, aż zdałam sobie sprawę z tej zależności i przerwałam błędne koło.

siwy100, czy mógłbyś napisać jak wyglądały i wyglądają relacje między tobą a twoją matką? Bądź też innymi kobietami z twojej rodziny?

Najpierw z psychologiem na terapii. W ogóle nie zdawałam sobie sprawy, że jestem DDA. Od psychologa powinieneś zacząć, i od terapii oczywiście.

fika, twój mąż od początku tak cię traktował? Od czego się zaczęły problemy? Mówi, że chce rozwodu to może mu go daj. Jesteś młoda, zdążysz sobie ułożyć życie. Rozwód to nie koniec świata, tym bardziej że jest dziecko które nie powinno wychowywać się w atmosferze takich awantur. Oczywiście zrobisz to co będziesz chciała, to twoje życie i nikt go za ciebie nie przeżyje.

A jej koleżanki to co, guru jakieś? W takiej kwestii jak być z tobą czy nie decyzję powinna podjąć sama. Nerwica to nie rak, na to się nie umiera. Zakasaj rękawy i bierz się do roboty. Idź do specjalisty i zacznij pracować nad sobą. Twoja dziewczyna też inaczej na ciebie spojrzy jak zobaczy że nad sobą pracujesz.

Nie szukaj sobie choroby na siłę. DDA po prostu tak mają, wiem bo też jestem DDA i też długo pracowałam nad samooceną. Najprościej mówiąc - nie pij bo i tak ci nie służy. A do psychologa pójść też nie zaszkodzi.