asiek2712

Jeśli chodzi o leki to biorę uspokajające ziołowe lub na zwolnienie akcji serca. Próbuję jakoś sama to pokonać…od prawie roku chodzę do psychologa…i jakoś leci chyba bardziej rozumiem to, co się ze mną dzieje. Hehe ataki mam silniejszy raz na miesiąc i parę słabszych, o których szybko zapominam . Czemu dwa lata? Nie wiem chyba jeszcze nie uporałam się z tym, co we mnie siedzi, z tym, co się kiedyś zdarzyło…a jak jest z Tobą?

[videoyoutube=a2jrIfXP0us&feature=related][/videoyoutube]

Nie, nie to mam na myśli. Mam nerwicę od dwóch lat. Kiedyś byłam dość towarzyska, choć lubię samotność, lubiłam rozśmieszać innych…a kiedy się pojawiła prawie przestałam wychodzić z domu, spotykać się ze znajomymi i ciągle myślałam o tym, kiedy przyjdzie następny atak, ciągle o tym myślałam o niczym innym. Wstyd się przyznać, ale przez to zaczęłam poświęcać mniej czasu córce…Tera już jest chyba lepiej, studiuję zajmuję się córcią, funkcjonuję bardziej normalnie. Nie wiem może oswoiłam się z tą moją nerwicą. Najbardziej chyba teraz brakuje mi nieświadomości o chorobach . Choć jeszcze długa droga to staram się myśleć pozytywnie i częściej się uśmiechać. Staram się wierzyć, że znów będzie tak jak kiedyś. Tylko trzeba nad sobą pracować. Nie wiem czy to, co napisałam ma sens…

wiolkas6 bardzo mądrze piszesz…nawet próbowałam zrobić to co radzisz żeby stać się obserwatorem…tylko u mnie skończyło się na tym że jeszcze bardziej przestraszyłam się swojego ataku…to ciężkie…

Kiedyś też byłam inna i brakuje mi tego bardzo… Chyba mimo wszystko trzeba się starać myśleć pozytywnie. Ja, kiedy czuję, że coś się zbliża staram się sobie wytłumaczyć, że przecież nie umrę, że to tylko nerwy i zaraz przejdzie zawsze przechodziło, zamiast uciekać staram się stawi temu czoła, trzeba zająć czymś głowę. To dobrze, że masz wsparcie w rodzinie to bardzo ważne…i nie może tylko uda się!!!

Wiesz Basiu wydaję mi się, że sporo zależy od nastawienia. U mnie ataki pojawiały się w szkole, w kościele, u znajomych praktycznie wszędzie. Później właśnie te miejsca kojarzyłam z atakami i bałam się tam chodzić, bałam się, że znów się źle poczuję, że znów przyjdzie atak. Do tej pory czasami boję się sama wychodzić z domu . Wszystko można sobie wmówić.

O to pocieszające nie jest …ale niestety chyba masz rację…

"Słowo które nie jest wypowiedziane jest słowem którego nie można powtórzyć nie można się go nauczyć ani imitować póki więc nie otworzą się usta nie otworzą się rzeki nie otworzą się rany nie otworzą się umysły nie otworzy się raj "( Krzysztof Pieczyński ) "Litość" "Gdy płyną łzy, Chustką je ocierają; Gdy krew płynie, z gąbkami pospieszają; Ale gdy duch wycieka przed uciskiem, Nie nadbiegną pierwej z ręką szczerą, Aż Bóg otrze sam piorunów błyskiem: - Wtenczas dopiero!..." Cyprian Kamil Norwid "Powiedz" „Ile ze strumienia łez popłynie pod żaglem w łupinie orzecha Jakiż szczęśliwy wiatr zaniesie je do portu odnajdą swoje przeznaczenie Powiedz - ile ich tam dotrze ile dzieli nas wśród tej morskiej ciszy Powiedz przecież zawsze coś mówisz chcesz mnie przekonać Powiedz - przecież rozmawiamy tylko o łzach i łupinach orzecha Powiedz nie cofaj swej dłoni i nie powstrzymuj łez”

Jak jest teraz z twoją nerwicą? Odpuściła trochę? Myślisz, że można całkowicie z tego wyjść i znów żyć tak jak wcześniej? Brakuje mi tego…

szczypiorek to nie prawda każdy zasługuje na uwagę i jej potrzebuje…zastanawiałaś się kiedyś dlaczego siebie nie akceptujesz, skąd to się wzięło? Nie jesteś gorsza tylko… zagubiona…Nie patrz na siebie tak krytycznie. Tak jak napisałam uważam, że każdy nosi w sobie piękno…Czytałam Twoje posty i faktycznie może pomyśl nad zmianą lekarza na takiego, któremu będziesz mogła się wygadać i do którego będziesz miała zaufanie. Trzymam kciuki za ciebie.

A jak było kiedyś? Co sprawiało ci przyjemność, radość? I tak masz ze wszystkim? Długo już chorujesz? Przepraszam, że tak cię wypytuje...

Ale musi być coś co sprawia ci radość?

Choć to ciężkie i łatwiej radzić niż to zrobić…uważam, że trzeba mieć coś tylko dla siebie w moim przypadku muzyka (głównie słuchanie ) i rysowanie mi to pomaga oderwać się od wszystkiego od problemów, sprawia, że na chwilę zapominam trzeba walczyć o siebie o to, co daje nam radość, choć często to nie łatwe…nie będę ściemniać, że cię rozumiem, bo nie mam takiego problemu,…ale często z moich „dołów” wyciągały mnie właśnie te moje małe przyjemności….

No to właśnie trzeba ćwiczy żeby to rozwinąć a dlaczego muzyka „uciekła z ciebie”?

Puk puk jest ktoś?

A mogę wiedzieć, dlaczego? Talent trzeba rozwijać wiec, jeśli go masz to nie marnuj… ćwicz…

Wiesz lakuda ja też kiedyś słyszałam różne komentarze na swój temat może nie od rodziny bardziej od obcych, więc nie dotknęło mnie to w takim stopniu jak Ciebie. Fakt ze takie teksty nie są miłe i nie ważne, kto je wypowiada…bolą…Po swoich doświadczeniach z odchudzaniem doszłam do wniosku, że to ja mam się czuć dobrze w swoim ciele nie inni to ja mam się czuć dobrze sama ze sobą…Poszukaj jakiegoś sportu, który będzie sprawiał ci przyjemność a nie będzie przymusem, spaceruj, ale rób to dla siebie nie dla innych. Pamiętaj że piękno to nie tylko to co widać… kochaj siebie…

Hehe dobry kawał wole nie ogłuszać domowników pewniej się czuję rysując a może ty masz talent muzyczny ?

Wiesz, że jak wczoraj słuchałam jak ta mała śpiewa to faktycznie poczułam się lepiej….hehe czasami zapominam że naprawdę kocham życie a ta dziewczynka ma piękny głos.

Z tym samodzielnym wejściem w życie to i ja mam problem…mnie przeraża chyba cała ta odpowiedzialność a mam 26 lat i jestem matką…, ale mimo wszystko jest twoją mamą. Pamiętaj zawsze, że mimo wszystko jesteś wartościową osobą każdy z nas jest i każdy ma w sobie jakieś piękno, mimo że czasem sami nie potrafimy go dostrzec…nie musisz być idealna nie ma takich ludzi !!

I tu jest problem…. zamiast myśleć o przyziemnych sprawach ja wiecznie myślę o tym że coś mnie boli że tak to jeszcze nie bolało skąd to się bierze.Kidy coś się nie udało myśli, jaki ty beznadziejna jesteś, dołowanie się, czyli zdrowe podejść do problemu .Tak jakbym zagubiła gdzieś codzienność…

Też czasem miałam wrażenie, że rodzice chcą żebym spełniła ich marzenia nie swoje, że próbują zrobić ze mnie kogoś, kim nie jestem a ja nie umiałam tym walczyć….dalej tak masz z rodzicami ?

Też zawsze czułam, że rodzice wymagają ode mnie więcej niż np. od mojej siostry,…że przyjaciela, otoczenie wszyscy wymagają więcej i nie całkiem akceptują taką, jaką jestem jakby wszyscy próbowali mnie na siłę zmieniać…a z drugiej strony ciągle powtarzali, „jaka ona delikatna, wrażliwa, nieśmiała jak ona sobie poradzi”. Wiecznie szukałam w sobie czegoś, co jeszcze można zmienić żeby być lepszą żeby inni byli zadowoleni ze mnie….a to przecież bez sensu to ja mam być szczęśliwa sama ze sobą…Głowa do góry nie jesteś sama

Bardzo możliwe kiedyś na ćwiczeniach z psychologii rozwiązywaliśmy kwestionariusz ciss - pomaga określić, w jaki sposób radzimy sobie ze stresem. No i wyszło mi „styl skoncentrowany na emocjach” w moim przypadku nic dobrego

Nie no trzeba się przełamać. No niestety ja na wszystko reaguję emocjonalnie jestem chyba podatna na takie „rzeczy” jak np. nerwica hehe.