Liz

Maju!Mam tak samo.Ja to w ogóle mam jakąś taką manię,że wydaje mi się ,że inni ludzie w swoim spojrzeniu mają ogromnę pogardę co do mnie.To straszne.Nie mogę normalnie funkcjonować.Co dopiero rozmawiać z kimś.Wierzę ,że wszystko się u ciebie ułoży.Jesteś jeszcze młodziutka.Natomiast ja mam 21 lat.Jestem dorosła i powinnam się tak zachowywać ,a nie chować się w swojej mysiej dziurce.To mnie zabija!

Aruns dzieki za dobre słowo.Jeog nigdy za wiele!Pozdrawiam:) Majeczka zostawiłam Ci prywatną wiadomość! Pozdrawiam:)

Tak,a co zrobić jeśli się zupełnie nie wie kim się jest?

Tak,a co zrobić jeśli się zupełnie nie wie kim się jest?

Maju dziękuje za wsparcie!!! Bardzo mi pomagają takie słowa i poczucie że ktoś mnie rozumie.Chciałam sie odezwać do Ciebie na gg ale coś nie mogłam:/

Maju dziękuje za wsparcie!!! Bardzo mi pomagają takie słowa i poczucie że ktoś mnie rozumie.Chciałam sie odezwać do Ciebie na gg ale coś nie mogłam:/

Dziekuje za wsparcie!

Dziekuje za wsparcie!

Może i tak.Już bywałam u paru psychologów,ale tylko mnie dobijali...Nie wiem co będzie dalej..Pozdrawiam

Może i tak.Już bywałam u paru psychologów,ale tylko mnie dobijali...Nie wiem co będzie dalej..Pozdrawiam

Chyba tylko tutaj jeszcze mogę być sobą...Ludzie mówią,że jestem zamknięta w sobie,że się nie otwieram itd.Jednak gdy zaczyam to robić,gdy opowiadam o swoich uczuciach oni odwracają się ode mie.Nie chcą utrzymywać kontaktu z kimś kto jest "poza prawdziwym życiem".Mówią:"chcesz tkwić w tym,proszę bardzo".Nie mam z kim porozmawiać.Czuję się taka samotna,jak nigdy dotąd.Chyba tylko tutaj bez problemu mogę mówić-pisać o swoich uczuciach bez wstydu i upokorzenia.Tylko tutaj czuję się w pewnym sensie rozumiana.Coraz częsciej myslę o samobójstwie,chociaż tak naprawdę chcę żyć;tylko poprostu nie potrafię żyć.To jakaś paranoja.Chyba mam naprawdę sieczkę zamiast mózgu.Nie wiem co mam ze sobą zrobić.Gdy tylko są jakieś problemy kompletnie sobie z nimi nie radzę.W niczym sobie nie radzę..Chciałabym się gdzieś schować i zniknąć:("Oni" nie rozumieją teog bólu,który we mnie siedzi,może i od tak.Słyszę tylko:wymyślasz sobie,masz za dobrze w życiu chyba" i to jest najgorsze.Czy ktoś mnie rozumie czy już całkiem sfiksowałam?

Chyba tylko tutaj jeszcze mogę być sobą...Ludzie mówią,że jestem zamknięta w sobie,że się nie otwieram itd.Jednak gdy zaczyam to robić,gdy opowiadam o swoich uczuciach oni odwracają się ode mie.Nie chcą utrzymywać kontaktu z kimś kto jest "poza prawdziwym życiem".Mówią:"chcesz tkwić w tym,proszę bardzo".Nie mam z kim porozmawiać.Czuję się taka samotna,jak nigdy dotąd.Chyba tylko tutaj bez problemu mogę mówić-pisać o swoich uczuciach bez wstydu i upokorzenia.Tylko tutaj czuję się w pewnym sensie rozumiana.Coraz częsciej myslę o samobójstwie,chociaż tak naprawdę chcę żyć;tylko poprostu nie potrafię żyć.To jakaś paranoja.Chyba mam naprawdę sieczkę zamiast mózgu.Nie wiem co mam ze sobą zrobić.Gdy tylko są jakieś problemy kompletnie sobie z nimi nie radzę.W niczym sobie nie radzę..Chciałabym się gdzieś schować i zniknąć:("Oni" nie rozumieją teog bólu,który we mnie siedzi,może i od tak.Słyszę tylko:wymyślasz sobie,masz za dobrze w życiu chyba" i to jest najgorsze.Czy ktoś mnie rozumie czy już całkiem sfiksowałam?

KOCHAM COME!:)

KOCHAM COME!:)

error

Jestem załamana.Nie wiem co robić. I wiem,że jestem jedną z wielu.Inni może i mają wieksze problemy ze sobą... Nie mam z kim nawet o tym porozmawiać.Wszyscy albo nie biorą mnie poważnie albo odsuwają się ode mnie,bo po co przebywać z kimś kto jak to określają tak się zadręcza.Nienawidzę siebie i nie potrafię normalnie zyć. Mam obsesję na swoim pukncie.Wydaję mi sie,że wszyscy mnie nienawidzą,kpią ze mnie;gdy tylko na mnie patrzą widzę jakim zerem jestem dla nich..Przy każdej rozmowie jestem kłębkiem nerwów.Mówie szybko,czasem się jąkam ...Wiem tylko,że nie można tak żyć...Nie mam sił...Praca z psychologami na nic się zdała,pogłębiła tylko moje poczucie własnej wartości,a w zasadzie jej brak.. Poprostu chyba tak już będzie zawsze....