Kirian

Tak, też niedawno zaczęłam tam zaglądać. Czy tylko ja beczę jak go czytam? Współczuję autorce....

Zdublowany wątek - proszę o usunięcie

Wystarczyło, że przez kilka miesięcy czułam się dobrze, nie miałam nawrotu depresji, zaczęłam spotykać się ze znajomymi i wróciłam do odstawionego, na czas przyjmowania leków, alkoholu. I wpadłam. Z trudem to przyznaję, mam kłopoty, nawalam w pracy, czasem w ogóle się w niej nie zjawiam i dzwonię mówiąc, że zatrucie, ale lada moment mnie wyleją. I tu mam pytanie, bo _podobno_ Versusmed (http://www.versusmed.pl) ma fajną terapię, dzięki której łatwiej jest wyjść z tego syfu. Zna ktoś? Błagam o pomoc.

Sprawdzony osobiście przeze mnie, psychoterapia pozwoliła mi na dłuższy czas zniknąć z tego forum (a był taki okres, że przesiadywałam tu codziennie). Łodzianom polecam panią psycholog Beatę Matys-Wasilewską, przyjmuje w samym centrum: dokładne informacje jak do niej dojechać można znaleźć na stronie http://psychoterapiakobiet.pl. Polecam z całego serca wszystkim, którym same leki nie pomagają.

Oglądam kapitalną "recenzję" filmu "Zmierzch" i zaraz się chyba popłaczę ze śmiechu http://thatguywiththeglasses.pl/filmiki/chester-a-bum,movie,3,Zmierzch

Osobiście preferuję rozkojarzenie ;] Gdy miałam napady paniki i lęku, to do racjonalnego i trzeźwego myślenia też było mi daleko. Jeśli Ty, pomimo lęków, zachowywałeś trzeźwość umysłu, to może zrezygnuj z leczenia farmakologicznego, które Cię nie satysfakcjonuje (w końcu sporo leków brałeś i żaden nie był dobry).

Obecnie 3/4 tabletki.

Dzisiaj mijają dokładnie 3 tygodnie od kiedy zaczęłam brać Cital. I kurczę, jest nieźle. Nie wiem jak długo ten stan się utrzyma, ale od wczoraj wyraźnie czuję, że powoli wracam do siebie. Mam więcej energii (której akurat nie mam jak spożytkować zważywszy przeziębienie ;P), lęki poszły precz, za to czuję zadowolenie. Szok. Mam wrażenie, że czuję w sobie więcej odwagi, nie mam już ochoty chować się po kątach i zamykać w czterech ścianach. Chciałabym utrzymać taki stan jak najdłużej, ale czy się to uda - zobaczymy. Z pamięcią póki co przeboje mam dla siebie standardowe, czyli kłopoty z przypomnieniem sobie tego, co robiłam wieczór wcześniej. Niestety mam to od czasu trucia się Zolpiciem i Xanaxem i pomimo odstawienia ich ponad miesiąc temu, problemy z pamięcią wciąż są. Czy Cital je nasilił? Chyba nie.

To chyba kwestia indywidualna. U mnie każde zmniejszenie dawki Efectinu skutkowało nieprzyjemnymi skutkami ubocznymi. Ale dla mnie ten lek od początku był chybiony, więc pewnie i odstawianie nie mogło przejść ulgowo

To ja jestem jakaś dziwna istota, bo po Efectinie mnie muliło i robiłam się śpiąca, pobudzenie odczułam raptem kilka razy (przy czym nie należy mylić pobudzenia z poprawą nastroju, bo takiej nie odnotowałam). Wyczytałam też gdzieś, że Efectin może spowodować stwardnienie rozsiane boczne i po tej informacji tym większą miałam chęć na odstawienie leku. Cital biorę dopiero 3 tydzień, więc wciąż jest za wcześnie na w miarę obiektywne opinie... Czuję się jednak względnie nieźle. Dzisiaj byłoby cudnie, gdyby nie przeziębienie, które dopadło mnie wczoraj i władowało do łóżka. Osłabiona jestem maksymalnie, ale tylko na ciele. Umysł działa całkiem sprawnie i mam nawet dobry humor, pomijając oczywiście fakt, że woda kapiąca z nosa i drapiące gardło nieco uprzykrzają życie Co do dawki - od kilku dni biorę 3/4 tabletki.

Może i jest, ale poza zafundowaniem mi arytmii, którą muszę leczyć farmakologicznie, a także 8 dodatkowych kilogramów, niczego Effectinowi nie zawdzięczam. Na moje samopoczucie nie wpłynął pozytywnie w żadnym stopniu. Rozumiem, że zmieniłeś Cital na ten nowy lek? Sądząc po "ochach i achach"?

Shadowmere ma rację, każdy indywidualnie reaguje na lek i jego moc nie ma tu nic do rzeczy. Ja np. przez dość długi czas (z 8 miesięcy?) byłam na Effectinie, który jest ponoć silnym lekiem antydepresyjnym. Brałam maksymalną dawkę i jedyne, co mu zawdzięczam, to kupę skutków ubocznych, bo na mój nastrój nie wpływał kompletnie. Każdy z nas jest inny i każdy inaczej reaguje :)

Bardzo powolutku, ale chyba zaczyna się coś pozytywnego dziać. Ostatnie dwa dni względnie niezłe (zaczęłam czuć, że "chce mi się chcieć"). Dziś trochę gorzej, ale tylko trochę.

Zdecydowanie - robić. Na początek na pewno warto porozmawiać z jakimś psychologiem lub psychoterapeutą. Powiedzieć jak się czujesz, od kiedy dzieje się z Tobą coś złego. Prawdopodobnie wspólnie ze specjalistą dojdziecie do przyczyn takiego stanu. Być może w ostatnim czasie wydarzyło się coś, co sukcesywnie pogarszało Twoje samopoczucie? Może jakaś trudna sytuacja związana z kimś bliskim? Psycholog może wskazać Ci sposób na zmianę nastawienia do życia i wypracować z Tobą metody na poprawienie sytuacji. Na pewno jednak warto reagować i to jak najszybciej.

Mam to szczęście, że nie pamiętam zbyt wielu sytuacji, w których mój ojciec był kompletnie pijany. Rodzice rozwiedli się, gdy miałam 5 lat. Zdarzało się, że ojciec dzwonił do mnie "pod wpływem", ale gdy byłam starsza, nigdy go zalanego nie widziałam. Nie zmienia to jednak faktu, że nasze relacje są niesamowicie sztuczne. Żadne z nas nie wie, jak z tym drugim rozmawiać. Ojciec wielokrotnie wykorzystywał mnie jako wymówkę do rozmaitych rzeczy, przedstawiając mnie w potwornym świetle - o czym dowiadywałam się zwykle przypadkowo. Notorycznie mnie okłamywał, aż w końcu odwalił numer, po którym straciliśmy kontakt na parę lat. Teraz staramy się te relacje jakoś odbudować, choć idzie to ciężko, bo żadne z nas nie ma pojęcia jak powinny wyglądać względnie normalne relacje ojciec-dziecko. Czy nadal pije? Pewnie tak. Wiele razy wracał do nałogu i nie sądzę, by tym razem miało być inaczej.