buuuu

No wiesz co, nie strasz mnie że jeszcze będę żyła 15 lat!! A tak poważnie to zazdroszczę ci naprawdę!! Nawet nie wiesz jak chciałabym żyć normalnie być pogodną, wesoła, beztroska dziewczyną, cieszyć się życiem itd. itd. Mam 20 lat a czuję się jakbym żyła co najmniej 70. Nie mam żadnych planów, marzeń, żyję z dnia na dzień praktycznie czekając na śmierć. Po co to odwlekać, i tak kiedyś muszę umrzeć, ale z drugiej strony się boję, może nie tyle śmierci co bólu, cierpienia. Ech szkoda, że to wszystko nie może być prostsze.. Wiem, że to co mówię może być dla kogoś szokujące przecież każdy chce żyć mi też jest przykro, że nie potrafię myśleć inaczej. Pozdrawiam

dzięki kazia_z8 ja jakoś nie wierzę w to, że ktoś może mi pomóc! ale zastanowię się nad tym lekarzem, może jakoś pokonam opór i strach. Mi tam ostatnio najbardziej jednak chyba doskwiera zmęczenie, zupełny brak energii. Dzisiaj w nocy miałam okropne koszmary. Najpierw śniło mi się, że moja babcia spadła ze schodów, wszyscy mnie za to obwiniali.. przez cały sen płakałam, później kiedy udało mi się znowu zasnąć śnił mi się ogromny pająk, których się strasznie brzydzę. Przez cały sen za mną biegał, nie mogłam przed nim uciec, próbowałam go zabić ale się nie dało, ciągle na mnie wchodził a ja go zrzucałam..bleeee . Obudziłam się przerażona i nie mogłam już zasnąć! Rano byłam kompletnie wyczerpana, nie miałam siły podnieść kubka z kawą!! Dzisiaj poszukam mojego starego misia mam nadzieję że gdzieś tam jeszcze jest, bo nie chcę już spać sama

Gdyby moje życie miało sens nie pisałabym na tym forum, raczej cieszyłabym się życiem i myślę, że z wami jest podobnie aczkolwiek może się mylę! A co do qweasdzxc to nie wiem dlaczego się tak uwzięliście. Dla mnie chłopak ma nie tylko depresję ale wydaje mi się poważny problem z alkoholem, w realu nikt nie chce go słuchać, nie ma żadnego wsparcia a kiedy napisał na forum jeszcze spotkał się z krytyką osób które powinny go rozumieć lepiej niż ktokolwiek inny .. Pewnie dla was też się użalam nad sobą, siedzę i płacze zamiast szukać "sensu życia" dla mnie to nie jest takie proste! Dla mnie sens ma raczej śmierć, a nie życie. To jest jedyna pocieszająca myśl że życie nie trwa wiecznie!!

Lariana przykro mi, że też przez to przechodzisz gdybyś chciała pogadać czy coś to pisz.. chciałabym jakoś pomóc! A tak sobie teraz pomyślałam hmmm szkoda, że jeszcze nikt nie wymyślił tabletki na szczęście, zjadłoby się jedną i znikłyby wszystkie smutki, troski, problemy a nawet złe wspomnienia, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Wiem jestem głupia, ale czasami można sobie pomarzyć chociaż troszeczkę !

qweasdzxc ja bym chciała ci jakoś pomóc tylko nie bardzo wiem jak Ja też jestem już bardzo zmęczona życiem, nie mam siły rano wstać z łóżka, w każdej wolnej chwili śpię, bo przynajmniej wtedy nie myślę. Udawałam kiedyś jak ty, że wszystko jest OK, bo myślałam że ze mną jest coś nie tak, że jestem nienormalna. Ale teraz nie mam już siły udawać jest mi smutno to jest i nic na to nie poradzę. A moi "przyjaciele" heh kiedyś miałam ich mnóstwo teraz zostało kilku, bo po co w sumie przejmować się kimś takim jak ja! A teraz muszę iść do szkoły a tak mi się nie chce nic spadam 3maj się! papa

No tak, tyle że ja nie chcę iść do lekarza. Jestem osobą bardzo nieśmiałą i zamkniętą w sobie, nie wiem, jakoś nie wyobrażam sobie rozmowy z obcą osobą o moich problemach. No i wiem że to jest lekarz i że za to mu płacą, ale nie chcę marnować jego czasu. Myślę, że mi już nic nie może pomóc, bo nic nie sprawi że poczuję się lepiej.. jestem naprawdę beznadziejna i nienawidzę się za to czasem wręcz się sobą brzydzę. I tak żyje wystarczająco długo.. więc nic by się nie stało jakbym np dzisiaj odeszła z tego świata! Jestem wdzięczna za wasze rady i za to, że ktoś to w ogóle czyta!! papa

Ja się z wami nie zgadzam jak można nadać życiu sens?? ja jakoś nie potrafię.. dla mnie to nie jest użalanie się nad sobą tylko poważny problem, zresztą sama mam podobny qweasdzxc może też zacznę pić, bo chciałabym choć przez krótką chwile poczuć sie normalnie:!:

Misiek wiem że będzie dobrze, tylko kiedy?? Dzisiaj miałam okropny dzień. W pracy porażka, miałam problemy z koncentracja. Ludzie mówili do mnie jak do słupa, musieli kilka razy powtarzać bo niczego nie rozumiałam, słyszałam że coś mówią, ale nie mogłam zrozumieć co, naprawdę czuję się jak kretynka. Jedną czynność wykonywałam kilka razy bo nie pamiętałam czy już to zrobiłam czy nie, do tego okazało się że nie potrafię liczyć (dodawać) liczyłam i liczyłam bez końca za każdym razem wychodził mi inny wynik. W końcu szefowa nie wytrzymała i nakrzyczała na mnie oczywiście zasłużyłam! Do domu wróciłam kompletnie wykończona, od razu położyłam się spać. Ostatnio ciągle jestem zmęczona. Ale za to nie myślę już tyle o śmierci i wrócił mi apetyt więc jest lepiej :) Sorry że pisze takie głupoty bo pewnie nikogo to nie obchodzi, ale tylko na forum mogę pisać o moich odczuciach więc piszę heh Acha bo chciałam zapytać czy tabletki typu DEPRIM pomagają? nie wiem probował ktoś?

Nie, no powiem ci że to życie w ogóle nie ma sensu. Ja też chciałabym umrzeć i to baaardzo. Czasami mam wrażenie że zaraz to zrobię, ale jakoś nigdy mi się nie udało.. nie wiem co mnie powstrzymuje?? Życzę szczęścia

Mam już dość wszystkiego, dłużej nie wytrzymam!! Chciałabym umrzeć!!!!!!!!!!!!!!!!!!

marchewkaa ja miałam tak samo kiedyś, to był chyba początek mojej depresji (kilka lat temu).. i też zmuszałam się do jedzenia, było mi ciągle niedobrze, ale w końcu samo przeszło .. niestety od 2 dni znowu mam mdłości i wstręt do jedzenia do tego jestem strasznie drażliwa wszystko mnie denerwuje, ciągle płacze.. ech szkoda w ogóle gadać ! pozdrawiam

no tak, łatwo mówić trudniej zrobić..

Dzięki, ja się bardzo staram naprawdę, żeby to moje życie było jak najbardziej normalne, staram się też dużo czasu spędzać ze znajomymi, bo przy nich czuje się zdecydowanie lepiej.. ale głupio mi iść z tym do lekarza, nie wiem naprawdę co robić.. czasami chciałabym o tym z kimś porozmawiać ale to tylko czasami, trochę mam wyrzuty sumienia jak się tak nad sobą użalam, bo przecież każdy ma jakieś problemy no nie? Myślę że jakoś sobie z tym poradzę, mam taką nadzieję. Pozdrawiam

Ja zaczęłam chorować na depresję w gimnazjum. To były początki choroby, ale i tak czułam się okropnie. Cięgle było mi smutno, cięgle płakałam.. u mnie w domu oczywiście nikt nie zauważył, w szkole zresztą też. W liceum myślałam, że to minęło.. z początku było O.K. ale po jakimś czasie choroba wróciła, tyle że doszły lęki (dziwne uczucie niepokoju, jakby zaraz miało wydarzyć się coś strasznego) czasami mogłam przepłakać całą noc. Pojawiły się problemy z koncentracją, ciągle byłam zmęczona, straciłam apetyt. Do tego doszły okropne bóle głowy i czasami brzucha. W ogóle psychicznie czuje się okropnie jakbym nie zasługiwała na to by żyć. Czasami mam wrażenie jakbym była jakimś potworem, nie mogę patrzeć na siebie w lustrze, gdy idę ulicą to zastanawiam się czemu ludzie nie uciekają z krzykiem na mój widok. Teraz mam 20 lat i nie ma żadnej poprawy chciałam kilka razy iść do jakiegoś specjalisty ale się wstydzę, no i nie chcę marnować jego czasu. Pozatym, zauważyłam że z tego smutku choruje.. zwykłe objawy katar, kaszel, ból gardła a nawet gorączka ale powtarzają się bardzo często. Właśnie zmieniłam szkołę, bo tamta mnie strasznie dołowała.. mam nadzieję że teraz będzie choć trochę lepiej. Ach i jeszcze to, że ja nie chcę w ogóle żyć, nie to że próbuję się zabić, bo tego nie zrobię, (wiem że moja rodzina bardzo by cierpiała) tylko po prostu nie mam już siły.. zmuszam się do robienia czegokolwiek, nawet do tego żeby wstać rano z łóżka, no trudno inni mają gorzej... Heh czasami lubię po prostu patrzeć na ludzi ( wydają się tacy idealni, wręcz cudowni) szczególnie jak są szczęśliwi. Chciałabym też normalnie żyć, mam wrażenie że ja nigdy nie byłam szczęśliwa. Hmmm no może kiedyś byłam, ale nie pamiętam jak to jest.. i wydaje mi się że to jest nawet dla mnie nieosiągalne . Pozdrawiam