Gabbana

Opiszę wam moją historię ... Rzecz działa się 5 dni temu, córka (2,5l) dostała antybiotyk zapalenie górnych dróg oddechowych. Podałam go jej, było ok, na następny dzień tez jej go podałam, wieczorem myłam podłogę ona podleciała i włożyła ręce do wody z pronto i je oblizała. Zaraz po tym wyszła jej wysypka, nie wiadomo czy po antybiotyku, czy po tym pronto, czy po brudnej wodzie ... Czy po tym że kilka godzin wcześniej lizała podłogę w garażu u mechanika dzwoniłam do szpitala kazali dać coś na alergię i obserwować, nic więcej jej się nie działo... Chyba wszystko jest ok. Ale ja sobie wkrecilam że to przez to mycie podłogi że mnie akurat wtedy naszło... Po co ja tą podłogę myłam... Chyba w życiu nie przeżyłam takiego strachu że się zatruje, że coś jej się stanie, nie spałam 3 noce ... Nie mogę się po tym pozbierać, ciągle chodzę i płacze. A było już dobrze, już myślałam że się wyleczyłam ... I to wróciło ten cholerny strach, ten smutek i obwinianie się o całe zło świata. Jak ja mogłam do tego dopuścić... I tak od 5 dni sprawdzam co chwilę czy córka czuje się dobrze czy coś jej nie boli, co chwilę czy je, czy pije czy nie ma gorączki ... Już nie może się sama bawić w pokoju ... W dodatku ja nie umiem bawić się z nią bo paraliżuje mnie strach o nią. Mąż już próbował na wszystkie sposoby, najpierw pocieszanie, później złość - mówienie że przesadzam. Chyba już sobie odpuścił ale nie czuje już tej relacji, wchodzi i tylko wzdycha ... Nawet nie da się ze mną porozmawiać, nie da się wyjść ani nic ... Mam dość.

Hej hej... Po kilku latach przerwy tu wracam. I czuję się beznadziejnie ... Nie wiem już sama czy to depresja czy może umieram ... Wszystkie badania wychodzą mi dobrze: krew itp a ja nie mam na nic siły, wstaje rano zmęczona, kładę się zmęczona ... W sumie to gdyby nie córka (2 lata) to chyba bym nie wstawała. Czuje się źle bo nie jestem w stanie nawet za nią pobiegać, pobawić się głupią piłką bo jestem zbyt zmęczona - nic nie robieniem ale jestem zmęczona do tego stopnia że wręcz mam jakieś ograniczenie mózgowe i wrażenie że tam gdzie bym się położyła nie ważne czy to fosa czy asfalt czy łóżko to zasnę... Wieczorem kładę się spać z dzieckiem o 21 gdzie kiedyś siedziałam do północy i wstawałam wypoczęta, biegałam,jeździłam na rowerze ... nie mam siły posprzątać, zrobić prania a jak już to zrobię to czuję się jakbym niewiadomo co robiła... Czuje się też źle bo mam wrażenie że to lenistwo a nie potrafię tego zmienić ... Mąż pracuje, po pracy zajmuje się dużo córka, sprząta, czasem gotuje a ja? Ja nie jestem w stanie zrobić nic .. ostatnio większość czasu to płaczę. Psychiatra dopiero we wrześniu .

U mnie podobnie.

Ja bym nie mówiła. Nic takiego się nie stało skoro się powstrzymałes. Aczkolwiek masz problem... Idź z tym do jakiegoś psychiatry-seksuologa bo podejrzewam że ta chęć podglądania wróci a wtedy znów wyrzuty sumienia, lub nie skończy się tylko na próbie. Ponadto podobno uzależnienia od masturbacji często w jakiś sposób przyczyniają się do upadku związku więc jeśli naprawdę chcesz ratować związek to weź się za siebie i znajdź pomoc

Mam do was pytanie bo nie pamiętam już jak afobam do końca działa. Mam jeszcze kilka tabletek afobamu, nie brałam go od jakiś 2 lat. I dziś nie mogę sobie poradzić z nerwami ale boję się że ten lek mnie uśpi a mam w domu 3 miesięczne dziecko, chciałabym jednak słyszeć jak się obudzi w nocy i będzie płakać. Czy jest możliwe że afobam uśpi mnie tak że nie usłyszę płaczu dziecka?

Nie. Czytasz książki?

Miał ktoś z was mioklonie (chyba tak to się nazywa) - takie zrywy mięśni przed zaśnięciem? Miałam już różne objawy nerwicy ale takie coś mam pierwszy raz :(. Ostatnio miałam bardzo silny stres, i mięśnie niesamowicie mi się wtedy spięły, chyba jak stres zaczął troszkę puszczać zaczęły się te zrywy... Głównie przed snem lub gdy leżę i odpoczywam (ale to raczej rzadkością) dodatkowo w tym samym czasie zaczęło się uczucie jakby rozluźniania w głowie (też raczej przed snem) i uczucie zatkane go ucha (cały czas). Boję się że stresem wywołałam sobie jakąś chorobę neurologiczną.. A z racji tego że jestem w ciąży nie mogę zrobić żadnych badań obrazowych...

To była jednorazowa sytuacja (tym razem). Coś w stylu: zaginęła mi bliska osoba i nie wiadomo czy żyje czy nie i co się z nią dzieje. I dziś się znalazła. A mój lęk jakby pozostał...

Witajcie, z nerwica mecze się już kilka lat, raz jest gorzej raz lepiej, radzę sobie bez leków, albo może radziłam... W każdym razie ostatnio miałam bardzo silny lęk (ataki paniki, płacz, drżenie ciała, zawroty głowy itp). Teraz okazuje się że nie ma się czym martwić. Stres niby minął wszystko jest ok... Ale jakoś wcale nie czuje się jakoś "wolna" do tej pory trochę się trzęsę, trochę się boję (oczywiście mniej niż przedtem) ale coś jednak jest nie tak. Czy ktoś tak miał? Czy to minie?

Czy wam też drogie Mamy w ciąży towarzyszył taki ogromny lęk przed tym że dzieciątko urodzi się chore? Nie umiem sobie z tym poradzić szczególnie że krwawienia miałam już w 4 tygodniu i jestem na duphastonie

Chyba jestem okropnym człowiekiem i egoistką. Byłam z chłopakiem 5 lat za 2 miesiące miał być ślub a ja go odwołałam. Nie wiem czemu, ale czuję że nie kocham tego człowieka, to znaczy kocham ale jak brata a nie męża. Chociaż tak bardzo mi go szkoda. Wiem że kocha mnie nad życie. Zastanawiam się czy nie zmienić tej decyzji i przemęczyć jakoś to życie żeby nie cierpiał strasznie się się z tym czuje. Nie wiem co robić. Moja Rodzina też jest tym załamana bo to na prawdę wspaniały człowiek ale chyba nie dla mnie. Sama już nie wiem czego chce. Nic nie już nie cieszy, życie wydaje się być okropne mimo że mam dobrą pracę, wykształcenie, nie wiem czego mi brakuje

Co mi się uda poczuć lepiej to zawsze to wraca... Czasem mam miesiąc czasem kilka spokoju a potem znów ten lęk, zmęczenie i ogólnie cała jestem przybita, dostałam nowa pracę i zamiast się cieszyć to ciągle chce mi się płakać i wcale nie chcę do niej chodzić, mimo że praca i ludzie w niej są naprawdę ok. Ale jednak dosyć mnie to stresuje :( Chciałabym coś z tym zrobić, wyleczyć się raz na zawsze ale jak? Ktoś może chodzi na jakąś terapię? Może coś doradzić? Warto iść?

Z szumami męczę sie juz latami, czasem mam wrażenie że sie do tego przyzwyczaiłam, a innym razem nie moge wytrzymać ... byłam już u kilku laryngologów ale po za tym ze mam niedosluch na jedno ucho nic nie stwierdzili ... Teraz przy tej całej pandemi jest gorzej, szum mam prawie caly czas i to bardzo glosny przez to ze depresja i nerwica mi sie nasiliły ... no bo, koronawirus dosyć konkretnie zniszczył mi plany na ten rok - miałam mieć ślub i duze wesele, a potem podróż poślubną, pierwsze w zyciu prawdziwe wakacje i pewnie nic z tego, na razie jeszcze czekamy z decyzją ale nie wiąże z tym jakis większych nadziei, w dodatku straciłam prace ... a nie ma dla mnie niczego gorszego niz szukanie nowej pracy Juz nawet nie mam siły płakać.

Moja nerwica weszła na nowy wyższy level. Od zawsze miałam pecha więc ta cała sytuacja mnie ... nawet nie dziwi ale wydaje sie to takie nieprawdziwe, nierealne ... Ten cały koronawirus ... Straciłam prace, w tym roku w lecie miałam mieć ślub, wesele na ponad 200 osób. Tak sie cieszyłam mogac to przygotowywać, sama robiłam zaproszenia, winetki, śpiewniki, zawieszki na wódkę, wystrój sali i koscioła itp itd ... a teraz juz sama nie wiem czy to odrealnienie, czy po prostu tego wszystkiego nie ma, czuje się jak we śnie albo w jakimś innym matrixie. Czuje się jakbym cały czas chodziła pijana. Mam wrażenie że wczorajszego dnia nie było niby go pamiętam ale ... nawet nie umiem tego wytłumaczyć jak sie czuje ... i tak prawie caly czas, na okrągło .. a w dodatku boje sie tego uczucia ... czy ktoś też tak miał?

@patrycja03 spokojnie nie umrzesz! Bedzie ok, nic sie nie martw. To wkrecanie sobie że umrzesz to tylko objaw nerwicy. Wszystko będzie w porzadku, nawet jeśli to 3 migdał to nie zostawią Cie na operacje - na taka operacje się czeka kilka miesiecy.