through the window

Wiem co czujesz. Staraj się z tym walczyć. Jest trudno, ale się da. Sny to tylko wyobraźnia, nic więcej. Pozdrawiam.

Cześć, kiedyś byłam optymistką taką do bólu, pozwolili mi na to. Kiedy dorosłam chyba za bardzo się rozczarowałam. Psychoterapia pomaga, na dzień, dwa ... bez leków nie funkcjonuję. Dziękuję.

Prawda.

Czy ktoś tu wspomniał, że ja znam? Jestem tutaj żeby spróbować odnaleźć się wśród ludzi takich jak ja, którzy czasem budzą się ze strachem i lękiem a później nie są w stanie wziąć łyżki zupy bez jej wcześniejszego rozlania. Czy to takie trudne ? Nie musi Cię interesować. Ba! Nawet nie musisz tego czytać, przecież wiem.

Mi wcale nie zależy na tym, aby być kimś w centrum uwagi. Mimo to, dziękuję że ktoś odpisując tak dobrał słowa, że nie sprawił mi tym przykrości. 3maj się.

Dlaczego miałoby interesować? nie potrzebuję odpowiedzi na stawiane przeze mnie pytania : retoryczne. Sama umiem sobie doskonale na nie odpowiedzieć.

hej

Witam. Mam 20lat. Zero optymizmu, zero marzeń, zero uczuć - tylko powalone mury, czarne chmury, nienawiść, agresja. Depresja manipuluję mną i ciąga za sznureczki jak zwykłą marionetkę. Może tu znajdę odpowiedź, pomoc, kogoś kto ma tak samo? Nie wiem. Kiedyś uśmiechnięta, pokonująca przeszkody kobieta sukcesu, przykład, inspiracja dla wielu nawet starszych osób. A dziś ? Już nie śmieję się tak samo, nie robię nic. Nie poszłam na studia, nie wychodzę do klubu, pizzerii. Siedzę w domu, jestem pomocą, poniżaną, nie kochaną, pomocą domową. Jestem kimś z rzędu a nie kimś kto był kiedyś przywódcą. Nerwica lękowa, depresja, zaburzenia psychoruchowe, antydepresanty, psychoterapia - to jestem ja. Czy kogoś to interesuje? Odpowiedź brzmi nie. Dzień dobry. J