czy_ja_wiem

Też chętnie się spotkam z kimś, kto czuje się podobnie :)/ Gdańsk

Czuję się tak samo. Wiecznie doszukuję się jakichś niedociągnięć z własnej strony, wszędzie widzę tylko najgorsze. Kompletnie nie wierzę w siebie, a kiedy chłopak mnie chwali to chce mi się płakać, bo mam wrażenie, że robi to tylko po to, żebym poczuła się lepiej a nie dlatego że tak właśnie myśli. Nie wierzę, że zasługuję na coś dobrego, zawsze obwiniam siebie o wszystko. Przez to nieustannie jestem znerwicowana i roztrzęsiona, co powoduje tylko kolejne kłótnie i tak powstaje błędne koło. Nie mam pojęcia co z tym zrobić. W każdym razie, green_eyes, wiedz że nie jesteś sama. Zawsze mi się wydawało, że gdybym miała osobę, z którą mogłabym porozmawiać szczerze o wszystkim tym co dzieje się we mnie (niekoniecznie terapeutę, tylko kogoś bliskiego), to byłoby mi lżej i łatwiej. Nigdy mi się to nie udało.

Jestem nowa na forum, to mój pierwszy post. Czytając to co piszecie dochodzę do wniosków, że również coś złego się ze mną dzieje. Od długiego już czasu zauważam u siebie częste i radykalne huśtawki nastrojów - działa to w obie strony (radość > smutek, smutek > radość). Nieustannie się czymś zamartwiam i nawet kiedy wszystko w moim życiu układa się pomyślnie to zdarzają się chwilę, kiedy ogarnia mnie "jaskółczy niepokój". Czuję, że czegoś się boję, coś mnie martwi, ale nie potrafię dokładnie określić co to jest i dlaczego mnie niepokoi. Nigdy nie leczyłam się u psychologa, psychiatry ani nawet terapeuty. Zawsze tłumaczyłam to sobie tym, że zdarzają się różne nieprzewidziane sprawy i moja podświadomość stara się mnie na to uczulić. Martwię się, że może to jednak być coś poważniejszego. Nie jest to jednak aż tak zaawansowany problem, aby udawać się z nim do specjalistów (moja opinia), postanowiłam zatem napisać coś tutaj. Czy jakaś życzliwa dusza mogłaby mi coś więcej powiedzieć, ewentualnie podzielić się swoimi doświadczeniami? Serdecznie pozdrawiam.