hasselti

8 miesięcy jeden chłopak za mną biegał i co mnie złapał to uciekałam, raz na siłe próbowałam sie go pozbyć i wskoczyłam na kolana innemu na jego oczach i to z taką premedytacją, mimo wszystko on dalej za mną biegał aż w koncu odpuscił. To chyba jedyny chłopak, który mnie kochał naprawdę a ja spierdoliłam wszystko. :)

" Odrobina nieba " - w połowie rozryczałam sie jak dziecko i tak aż do końca filmu, czuje jak mnie rozrywa od środka... Ten film uświadomił mi, że też za bardzo skupiam sie na sobie nie doceniając bliskich, za bardzo skupiam sie na tym jebanym chadzie,że z obawy przed porzuceniem jeszcze nigdy nie kochałam, bo jak to powiedziała główna aktorka " kto pokocha umierającego człowieka? " tak ja sie usprawiedliwiam " kto pokocha walniętego człowieka? " Brak słów...

Najgorsze co moze zrobic człowiek w dołku to puscic sobie romantyczny melodramat.... Film sie skonczyl juz pol godziny temu a ja dalej płacze, wręcz wyje.... I wszystko przez film... Jeszcze jeden taki film i całkowity zjazd, umre przez siebie

Chodzi o leki? nie.

nie, ja w nocy podcięłam żyły i mnie pogotowie zabrało, nie chciałam sie zabić tylko popatrzeć na krew ps. znowu sie nawaliłam :| całą noc nie spałam

Faktycznie, haha jaki byk.. to on rozkojarzony na to wychodzi

Tak, to jest chad. Macie racje, że u każdego się to objawia inaczej.... u mnie niestety tak to się objawia jak wyżej i się ośmieszam.

Ciągle o seksie myślę, chyba na głowę dostaję.. patrzę się na mężczyzn na ulicy i gdybym mogła to bym ich zaciągneła gdzieś w uliczkę, właśnie po tym poznaje że zbliża się u mnie górka (nosi mnie podniecenie) a później od dziwek mnie jadą, bo z połową miasta sypiam, w hipo to nawet sie do lekarzy chciałam dobrać. To nie jest wcale takie fajne...

Czemu w górce tak strasznie ma się chęć na seks ciągle, nieustannie;| a najgorsze jak sie partnera nie ma i trzeba kombinować ;|

I znowu dół. Autmatycznie. Siedze na terapii i łzy mi ciekną po twarzy. zaraz taki ciężar w klatce, nie wiem jak to opisać.. A miałam tyle energii wczoraj. Co się ze mną dzieje..

Mój dół trwał tylko weekend. Pognałam szmatę. Obudziłam sie o 6 - poranny trening, skończyłam o 9. Mam niesamowity nastrój, chodze nakręcona jak w zegarku, tyle planów mam na dziś, że hooohooo. Jednak kocham życie! Btw. czytając to co pisałam i myśląc o wczoraj to mam niezłą beke. Miałam myśli samobójcze i ryczałam w kącie, chcąc nażreć się jakichś tabletków a dziś mam z tego taki ubaw, że śmieje się sama z siebie, jakie to było idiotyczne. Jestem nienormalna :DD

Czy wy też po orgazmie płaczecie? Bo ja dość często i nie wiem z czego to wynika. Wielu partnerów się mnie pyta co mi jest, a ja po prostu płaczę, a nawet wyje i nie wiem dlaczego. Ma ktoś tak?

A ja mam cały czas ochotę.. jeszcze nie było dnia ani godziny, bym nie miała chęci na seks. Nawet, kiedy mam obniżony nastrój i jestem w depresji to jedyne o czym myślę to seks. Jak nie mam z kim to sama rozładowuje napięcie, a po wszystkim siedzę i ryczę, gorsze myśli samobójcze itd. I wszystko przez orgazm. Takie napięcie schodzi i większy dół. Jednak mimo wszystko dalej mam ochotę. Nie rozumiem dlatego tego problemu u niektórych, brak zainteresowań podczas zaburzeń depresyjnych itd... U mnie zawsze popęd taki sam. I to wkurzające. ;/

To neurotop to jest tegretol??! Oszukali mnie. Jak byłam w szpitalu dawali mi tegretol, a ja sie naczytałam sporo i nie chciałam zażywać. Płakałam, że nie wezmę tego leku. Lekarz powiedział, że zmienią mi na inny. A dali mi to samo tylko pod inną nazwą! Oszukańce... Tegretol przy długim zażywaniu powoduje uszkodzenie ciałek krwi, neurotop też?

A zażywał ktoś z was neurotop? Depakina była jedynym lekiem spośród całej gromady, który jako jedyny mi pomógł. Niestety, cała masa objawów ubocznych.. zmienili mi na neurotop 1/1/2 i nie mam żadnych ubocznych objawów, a lek można by rzec mi pomógł w większej mierze, miewam okresy remisji i potrafię docenić "trzeźwość umysłu". Jeszcze biorę jedną tabletkę abilify rano, ale nie wiem po co. W każdym razie neurotop sobie chwalę..

Ja łyknęłam dwie kventiaxy o 12.. czekam i czekam.. i nic.

Racja.. bezsenność. ;|

Nie wiem jak inni, ale mogę Ci na swoim przykładzie przedstawić.. Próbowałam 3 razy się związać i za każdym razem się nie powodziło. Seks traktuję nie jako formę miłości, a zaspokojenie swoich potrzeb, jestem tak bardzo na sobie skupiona, że nie mam czasu przejąć się kimś innym. Jak jest super to skupiam się na swoich przyjemnościach... robię co chcę, z kim chcę, kiedy chcę, jeśli obecnemu partnerowi się to nie podoba to po prostu podchodzę olewawczo..a kiedy mam dołek to nie chce sie z nikim widzieć, z nikim rozmawiać, nie wychodzę z domu ani nie odbieram telefonu a związek nie przetrwa w takim stanie. Chociaż bywają okresy, że mam normalne marzenia, myśli, wtedy pragnę być kochana, czuć się potrzebna, cały świat mnie nie obchodzi.. jednak to długo nie trwa, zamykam sie niezależnie od epizodu. Zawsze byłam chłodna, nie wiem czy to z powodu choroby czy po prostu taki charakter..

Ja sama nie wiem co mam.. Na wypisach pisze zaburzenia afektywne dwubiegunowe - obecnie i tu się pojawia albo epizod hipomanii, albo zaburzenia depresyjne. A w październiku zaś bo miałam wątpliwości czy mam chad i sie wykłócałam, to "z przykrością" powiedział mojej mamie a później mi, że z ich obserwacji choruje i obecnie mam jakąś szybką zmianę faz. Później ustabilizowali mi nastrój i znalazłam sie w szpitalu, ale to z innego powodu bo chodziło o alkohol i to świeży pobyt, mam tak : więc nie piszą co to za chad. Rok temu wylądowałam w szpitalu bo się tak odchudzałam, że miałam niedowagę i zanik miesiączki przez pół roku. Objawy anoreksji. Teraz znów to do mnie wraca... Czy można mieć tyle schorzeń na raz w tak młodym wieku..?

Dziś się tak obżarłam, ze strach pomyśleć ile kalorii w siebie wpakowałam..od rana wszystko co pod ręką. Automatycznie zapłakana zasnęłam, patrząc sie na siebie odnoszę wrażenie, że przytyłam, że jestem grubsza i wpadam w szał i panikę, przez ostatni czas prawie nic nie jadłam.. schudłam, a w dodatku nie wiem skąd czerpałam siły by jeszcze ćwiczyć. Byłam szczęśliwa, normalnie wszystko mnie podniecało, taka dumna z siebie, że potrafię, że chcę, że mam siłę i energię.. i codzień na wagę.. a teraz? gryzę się i bije, nienawidze siebie za to, że tyle dziś zjadłam a czasu nie cofnę. I jeszcze mam ochotę się napić.. a nie moge złamać abstynencji, nie mogę nikogo zawieźć. Ja nie wiem na czym mam sie skupić...moje całe życie polega na kontrolowaniu wagi, na kontrolowaniu emocji, na kontrolowaniu picia. A gdze w tym wszystkim ja? nie mam już sił....

Boże, było tak dobrze... Znów zaczęłam ćwiczyć, złapałam formę, do życia podchodziłam z lekkością i z tym "wbitym" nastawieniem, choć dopisywała mi pogoda ducha.. Było idealnie. Biorę cały czas leki.. Aż tu nagle wczoraj mnie jebło, czuje jakby jakaś siła mnie ciągnęła w dół..Siedzę i płacze, nie chce mi sie ubrać, byłam umówiona na week i wyczekiwałam ten week a jak nadszedł to jakby coś spadło na mnie, nie chce mi sie nic... chce mi sie spać i płakać, zawiodłam kilka osób, rezygnuje z jakiegokolwiek wyjścia.. obżeram sie jak świnia i mi nie dobrze, zaraz chyba zwymiotuje. Czuje taki niepokój i napięcie, jakby ktoś mi w mordę dał, taka winna się czuję, wstydliwa nie wiem jak to ująć, jeszcze nie dawno dbałam o siebie jak nigdy a znów wyglądam jak gówno. Mam wyrzuty sumienia,że tyle zjadłam i to mnie wciąga w jeszcze większy dół. Miałam kiedyś problemy z żarciem, byłam na skraju wyczerpania i znów to do mnie wróciło. Nie wierzę,że człowiek może być aż tak zepsuty... chad, zaburzenia jedzenia, napady lęku, alkoholizm...Boże, ja już nie wiem na co ja mam się leczyć i sama nie wiem co mi dolega.Może jestem zdrowa a wymyślam sobie? Odczuwam dziwną pustkę, zagubienie, nie wiem kim jestem oprócz tego, że znam swoje imię i nazwisko to nie wiem o sobie nic, nie poznaje siebie... Ryczę jak dziecko kilkuletnie i nikt nie wie co mi chodzi, a te pyrtania co mi sie stało co sie dzieję mnie rozwalają, bo ja nie wiem co sie dzieje....

Na to wyglada ze tylko ludzi z depresja zamulonych i urojeniowcow trzymaja. A tych, co sie dobrze czuja wyrzucaja jak psow ;d

Wyrzucaja mnie ze szpitala, nawet tu mnie juz nie chca. 4 dni wow, fajna obserwacja. Idioci. Mowia, ze za dobrze sie tu czuje i nie ma sensu mnie trzymac. Pozaluja tego.

Chciałam się pożegnać.. Jestem po rozmowie z ordynatorem, źlee ze mną oj źle. Idę na pare tygodni jutro na oddział, następnie mam zadecydować czy chce jechać do Gliwic na odwyk. Całe życie być zamkniętym. PIĘKNIEEEEEEEEEEEE.

To jest ten moment, gdzie mogę jeszcze zapanować nad swoimi emocjami Chociaż cholernie mam chęć na tego buldoga, to myślenie "tu i teraz" mi się niekoniecznie podoba. Poza tym czuję, że rozsadza mnie energia (wczoraj przewróciłam się z 5 razy, bo ślizgałam się po śliskiej ulicy) chociaż to może być efekt zioła też, w każdym razie, czuje się podniecona i podekscytowana. Motyle. Nie mogę dać sie temu ponieść, bo znów znajdę się tam gdzie nie powinnam. Nie mam chęci na sen, na czytanie, nie chcę brać pożyczek bo dwie spłacam, pójdę się wyszaleć na siłownie. Oto będzie właściwe rozwiązanie! Precz niezdrowy umyśle, wracam do myślących. Kocham was.