nie odczuwam juz przyjemnosci jak kiedys. nic mnie nie cieszy, jak dawniej.
Kiedys przejazdzka rowerem, spotkanie z kolega, ugotowanie dobrego posilku, kupienie nowego ciucha, dawalo mi radosc i energie na dzien, dwa, a teraz jest to dla mnie calkowicie obojetne.
sex stal sie czynnoscia fizjologiczna, czesto gdy moja dziewczyna jest na gorze, ja leze i patrze sie w telewizor. umyslnie przytulam ja zeby nie patrzec jej w oczy i nie udawac podniecenia. brak mi tego zwierzecego porzadania, ktore mialem przed depresja, gdzie roznioslbym cale mieszkanie gdyby mi nie dala. Teraz nawet okiem bym nie mrugnał.
Brak mi pewnosci siebie, ktora mialem wczesniej.
ostry, pewny wzrok, niezaleznie od osoby z ktora skrzyzowalem spojrzenia nie opuszczalem glowy czy nie zmienialem celu patrzenia, teraz z kazdym mam problem, czuje sie nie swojo patrzac w oczy. nie ma mojej bariery ochronnej, czuje jak ktos wlazi we mnie wzrokiem.
nienawidze depresji, zjebala mi najlepsze lata zycia, i pewnie nie skonczy sie jeszcze dlugo.
stracilem przez nia zdrowie, milosc, znajomych, matka ma mnie za wrednego wariata i lenia.
nienawidze ludzi, ktorzy siedza z kubkiem herbaty czy innego gowna i pisza ze maja depresje bo sa dzis smutni. ci ludzie kurwa nawet nie wyobrazaja sobie, jak ja sobie nie wyobrazalem, jak straszna choroba jest depresja. jak bolesna i jak dluga. gdy sen nie daje ukojenia, gdy nic nie cieszy, a wszystko boli.
czasem jestem skonny zaakceptowac mysl, ze istnieje tylko jeden sposob wyleczenia depresji.
pozdrawiam wszystkich, trzymajcie sie, walczcie, ja tez jeszcze powalcze.
