mam nadzieję, że chociaż jedna osoba zmusi się do przełknięcia tego tekstu bo do jego napisania musiałem zmuszać się przez dwa dni. w rodzinie mam kilka przypadków depresji oraz schizofrenii. uważam, że to kwestia genów. wszystko zaczęło się od silnej nerwicy natręctw gdy miałem 7-11 lat. pedagogowie, rodzice, oni wszyscy bardzo dobrze widzieli, że mam nerwicę bo była ona tak nasilona, że nie nie dałoby się jej ukryć. jak to powiedział mi kiedyś lekarz - nerwice za czasów dziecięcych zwalczyłem samodzielnie. później wszystko było względnie ok, aż do czasu. zresztą nie będę rozwodził się nad tym co było kiedyś, szkoda czasu na takie wywody. zajmę się tym co dzieję się teraz.
w tej chwili, pisząc ten tekst leżę w łóżku z którego prawie nie wychodzę. co prawda śpię mało, ostatnio raz na dwie doby, ale i tak większość czasu spędzam w łóżku z laptopem. rzadko ruszam się z mojego ciemnego pokoju, czasami zalegam w nim na kilkanaście dni. leniwie stukam palcami o klawiaturę, w tle leci jednocześnie muzyka i gra telewizor. dźwięki przekrzykują się nawzajem co jeszcze bardziej potęguje chaos w mojej głowie. jeżeli już mowa o chaosie w mojej głowie to muszę przyznać, że jest to ogromne i niepokojące zjawisko. nie potrafię nawet dobrze opisać tego uczucia. po prostu czuję się dziwnie oszołomiony, z jednej strony brak mi motywacji a w środku mam pustkę, z drugiej strony jestem pobudzony i odrobinę podniecony, jakby za chwilę miało się coś wydarzyć. ta mieszanka uczyć to jeden z kilku powodów przez które nigdzie się nie ruszam, a z domu wychodzę niechętnie i nawet w nim nic nie robię. każdy ruch, każde uniesienie dłoni lub stopy w powietrze to dla mnie ogromny wysiłek, który wydaje się niemożliwy. jeżeli ktoś chciałby poczuć się tak jak ja to myślę, że sprawdziłby się ten przepis: po powrocie do ciemnego mieszkania z 12-godzinnej męczącej pracy należy kilkakrotnie uderzyć się w głowę, potem przez kilka minut kręcić się wokół własnej osi, włączyć głośno telewizor, radio i chwiejnym krokiem udać się do łóżka, tam trzeba zalec na długo. te zalecenia chyba w jakiejś części spowodują stan podobny mojemu.
biorę SSRI i nie mam zwykle myśli samobójczych ani depresyjnych. ale co z tego kiedy ja wcale nie mam myśli - w mojej głowie jest zwyczajna pustka, przez większość czasu zupełnie nad niczym się nie zastanawiam. potrafię z mętnym wzrokiem godzinami wpatrywać się w ścianę albo za okno. z zewnątrz wydaję się nieco dziwaczny i przerażający, a wewnątrz jestem już nieboszczykiem. pamięci krótkotrwałej praktycznie już nie mam, o wszystkim zapominam. zapominam o słowach które przed chwilą wypowiadałem. ciągle coś gubię. na dokładkę znacznie obniżyła mi się sprawność intelektualna. kiedyś, kilka lat temu chyba byłem bystry i w miarę oczytany. teraz? teraz jest półgłówkiem. nie potrafię napisać dłuższego tekstu bez błędów ortograficznych albo powtórzeń. nie wiem kto albo co to spowodowało ale stałem się głupi jak but. co w połączeniu z brakiem pamięci, brakiem motywacji czyni mnie wręcz upośledzonym w dzisiejszym świecie.
nie mogę spać, nie mogę przestać jeść, nie mogę zacząć myśleć, nie mogę wyjść z domu. mojej kryjówki nie opuszczam bo gdy tylko w polu widzenia pojawi się inna osoba to zaczynam drżeć, boję się, oblewa mnie zimny pot, a przez ciało przechodzą fale gorąca. to jest pierwszy powód, drugi powód jest taki, że mi się zwyczajnie nie chce i nie widzę w tym sensu. jakiś czas temu pewien terapeuta powiedział mi, że "tacy ludzie jak ja kończą wyłącznie w więzieniu, DPS-ach lub szpitalach psychiatrycznych bo sami nie potrafią o siebie zadbać, ktoś musi stać nad nimi. inaczej sami się wykańczają z premedytacją lub bez niej". ta przepowiednia stoi nade mną od kilku lat, nie potrafię wyrzucić jej z głowy. co jakiś czas przypominam sobie o niej i za każdym kolejnym razem zaczynam coraz bardziej wierzyć w niej nieomylność. w tej chwili jestem już całkowicie pewien, że moje życie potoczy się tak jak powiedział ten terapeuta.
na dodatek od lat dziecięcych w głowie zdarzają mi się tzw "gonitwy myśli". czuję się wtedy dziwnie zaniepokojony i pobudzony, a w mojej głowie ścigają się ze sobą zdania lub zwroty bez żadnego znaczenia. przerażający jest fakt, że to nie są moje własne myśli. najbardziej błahy powód potrafi doprowadzić mnie do totalnej, obłędnej furii lub do histerycznego płaczu.
przez to co czuję nie mam pracy, nie mam szkoły, nie mam pieniędzy, nie mam znajomych, nie mam nic. mam jedynie uczucie pustki i tą przepowiednię, która zbliża się powolnymi krokami. coraz bardziej zaczynam się bać wizji kolejnego pobytu w szpitalu psychiatrycznym, samego siebie. a coraz mniej boję się śmierci. fakt, że mógłbym zasnąć na wieki jest miły i pocieszający.
