Zelda Sayre

Mimo wszystko - warto próbować! Rozumiem, że tamta psycholog mogła mocno Cię zniechęcić, sama przeżyłam coś podobnego. Ale trzeba szukać. Masz rację, trudno trafić na dobrego terapeutę. Jednak, tacy istnieją. Głęboko Cię zachęcam do poszukiwań. Może tutaj ktoś Ci kogoś poleci?

NIE !!! Nie powinnaś się czuć ! Wybij se to z głowy ! Odpowiedź na Twój post wymaga szerszej mojej wypowiedzi, ale teraz nie mam czasu, ale już niebawem tu wrócę. Na teraz , na już, co można było ewentualnie zrobić to: " ...Próby wypełnienia emocjonalnej czarnej dziury wewnątrz osoby dotkniętej borderline przypominają próby wypełnienia Wielkiego Kanionu za pomocą pistoleciku na wodę - z tą różnicą, że Wielki Kanion ma dno. Welcome to Oz.". p.s. Kasiowa! Nie odchodź, bądź tu z nami nieborderami. Podpisuję się! Świetny cytat, taka jest (niestety) prawda...Nie ma sensu się obwiniać. Cokolwiek byś zrobiła, zawsze może być "mało". A Ty? Próbowałaś, starałaś się. Poprzeczka musiała być wysoka, nie czuj się beznadziejnie. Często tak jest - staje się na głowie, aby pomóc, ale nie możemy. To nie jest kwestia naszych zdolności - to kwestia psychiki drugiej osoby...

Bezradna89 - przyznam, że ja od paru miesięcy mam coś podobnego. Wspominałam o tym w jednych z tematów...Dwadzieścia razy sprawdzam, czy wyłączyłam światło. Doskonale wiem, że tak, ale ta myśl nie chce do mnie dotrzeć - więc sprawdzam ponownie. Strasznie męczące, muszę coś z tym zrobić, bo odczuwam niezły dyskomfort. A Ty? Wspominałaś o tym komuś kompetentnemu?

Pora powrócić do pisania! :-P

kasiątko, czuć, że to bardzo osobisty wiersz. Ja sama czasami mam myśli - "jak to będzie, gdy mój Tata odejdzie?". Jestem z nim bardzo związana, w sumie...najbardziej z rodziny.

Nie. Czy masz obok kubek/filiżankę z herbatą?

I również witam! :-)

leki mogą przynieść ulgę, psychoterapia być może też choć wg. niektórych źródeł takie uporczywe myśli mają powód w nieprawidłowym funkcjonowaniu ośrodka mózgu związanego z karą i nagrodą. "nagrodą" jest więc poniekąd ulga towarzysząca sprawdzeniu, upewnieniu się Szczerze, to bagatelizowałam to, ale cała sytuacja zaczyna być męcząca, więc będę musiała coś z tym zrobić.

Na więcej czekolady.

Bardzo dobry wiersz, w moim stylu.

Nie warto tkwić w czymś, co sprawia, że czujemy się nieszczęśliwi. Tak, jak napisała zima - próbowałaś szukać wsparcia w mężu?

Dołączam się do powitania! :-D

Ja ostatnio wpadłam w strasznie denerwującą obsesję - dwadzieścia razy wracam się do łazienki i sprawdzam światło. Widzę, że wyłączyłam, więc jest w porządku, ale stoję i gapię się dwie minuty, bo mam wrażenie, że może umysł płata mi figle? Może tak naprawdę światło jest włączone? :-D Ewentualnie - spojrzę się raz i idę do łóżka, a za chwilkę się wracam, bo już nie jestem pewna. To jest kompletnie irracjonalne. :-D

Zaczęłam czytać fantastyczne książki - każda wizyta w bibliotece to radość.

Piję karmelową herbatę.