Zgadzam się z Tobą w 100%. Osobę niepewną siebie, zakompleksioną poznasz dość łatwo. To jak sam traktujesz i postrzegasz siebie wpływa na twój ogólny obraz w oczach innych. Niestety.
szedłbym pierw do psychiatry,spytał się czy terapia zalecana i potem myślał co dalej.
Sam mam przeciwnie,w 2 stronę,wręcz chciałbym się "odczłowieczyć" i spacyfikować potrzebę kontaktu z innymi ludźmi ( w sensie relacja-związek),potrzeb więzi emocjonalnej,jak i całego zafajdanego libido i popędu.
Przyjaźń jako tako mi nie przeszkadza.
Wiem oczywiście,można metodami chemicznymi,ale realizacja...cóż niełatwa, i pewnie zdrowiu szkodzi.
Ale to już mój zryty beret.
W moim przypadku wygląda to tak, że długo nie potrzebowałam partnera. Miałam znajomych, plany, zainteresowania. Stwierdziłam, że to mogłoby mnie ograniczyć. Dziś jest inaczej. Pojawia się pewna pustka, a dookoła mniej i mniej znajomych,plany planami ale jeśli nie kochasz i nie jesteś kochana wiele spraw nie ma sensu.
Ogólnie cieszę się że trafiłam na to forum. Nigdy nie mówiłam nikomu o tym, że czuję się samotna i mam autentyczny lęk przed zbliżeniem. Może faktycznie rozejrzę się za psychoterapią...