Witam. Tytuł mówi sam za siebie. Czuję się samotny. Nie mam obok praktycznie nikogo. Otaczają mnie ludzie, ale każdy z nich ma swoje problemy, nikt mnie nie rozumie. Samotność zaczęła mi doskwierać odkąd skończyłem liceum. Wcześniej na co dzień widziałem się z ludźmi, byli mi mniej lub bardziej bliscy, ale każdy miał podobne problemy i priorytety (w końcu grupa rówieśnicza). Teraz natomiast już nie jest tak kolorowo, nawet nie tyle niekolorowo. Jest po prostu źle. Odkąd szkoła się skończyła, każdy poszedł w swoją stronę, ludzie zaczęli żyć swoim życiem i chociaż to smutno zabrzmi, nie mam kontaktu z nikim ze starej klasy oprócz telefonu, który zadzwoni raz na jakiś czas, ale powiedzmy sobie szczerze, to nie wystarcza. Siedzę w domu i mam wrażenie, że życie toczy się gdzieś obok mnie, ale ja nie biorę udziału w tym całym przedstawieniu. Nie mogę na razie podjąć pracy z przyczyn zdrowotnych, na studia nie poszedłem, stwierdziłem, że potrzebuję czasu na zastanowienie się, czego chcę w życiu i "dorośnięcie", pokonanie swojego lęku przed przejściem w dorosłe życie. Najgorsze jest to, że dalej nie wiem, przeraża mnie to. I dalej się boję. NIC się przez ten rok nie zmieniło. Poza tym przeraża mnie fakt, że moje życie codzienne wygląda tak samo dzień w dzień. Wstaję koło 9/10, potem tzw. ogarnięcie się, jakieś jedzenie, a reszta dnia? Zmarnowana przed komputerem, Jeszcze ta szarość za oknem zupełnie mnie dobija. Nie wiem sam, na co liczę, zakładając ten wątek. Potrzebowałem się komuś wyżalić : ] Może podzielicie się jakimiś spostrzeżeniami, radami, albo któraś napisze, że ma taką samą sytuację.
