A co gdyby?

Dzisiaj podjąłem temat pracy weekend'owej, u mojego wujaszka. Sądzę że to dobry pomysł, aby zająć się czymś, żeby jakoś zająć czas i postarać wziąć się w garść, trzymajcie za mnie kciuki, żeby to wypaliło.

Tak, jak napisała koleżanka wyżej, może to nie podnosi na duchu, ale miło jest czytać o tym jak inni radzą sobie z problemami, czasem nawet to daje motywację, żeby wziąć się za siebie. Pozdrawiam

Ledoux, wiesz, ona jest jedynym sensem mojego życia, ciągle podnosi mnie na duchu, i walczy o nas. Stale ją rozczarowuje, ale kocham ją z całych sił, i tylko przez to nie podejmuję kolejnych prób samobójczych, gdybym ją stracił, mój cały świat by się załamał.. Ona nim jest.

Witam, mam na imię Wojtek, mam 17 lat i nie wiem czego szukam na tym forum. Czytam tylko, jak inni mają źle i widzę że nie jestem w tym sam, że ktoś ma podobnie, ale nie podnosi mnie to na duchu. Chciałbym też zgłosić się do specjalisty, ale w związku z moim wiekiem potrzebna jest osoba dorosła (matka), która się mną nie interesuje (mam co jeść, w co się ubrać ale brakuje mi rozmowy) i pewnie by to zbagatelizowała i kazała 'wrócić do nauki'. Czyli wciąż to samo uczucie beznadziei. Miło was poznać.

Mnie wkurza to że potrafię tylko niszczyć relacje z moją dziewczyną, potem dopiero do mnie dociera, gdy jest już za późno, co tak na prawdę zrobiłem. Chciałbym się do niej odezwać, mimo że wcześniej nie chciałem z nią rozmawiać. Nie pozwala mi na to moje chore poczucie dumy, chociaż nie wiem czy to właśnie to, nie mogę po prostu do niej zadzwonić.

Myślałem dzisiaj dużo nad tym, aby zgłosić się do psychologa, ale wstydzę się, wstydzę się o tym rozmawiać, i chyba boję, bo nie wiem co on może zrobić. Jestem mało ufny, co do takich ludzi, wolałbym bezpośrednio zgłosić się do specjalisty, spróbuję jutro zadzwonić do tego centrum i dowiedzieć się o jakimś specjaliście, nawet prywatnym w mojej okolicy. Boję się co będzie potem.

Dziękuję Moniko za Twoją odpowiedź, ale moja matka pewnie stwierdziłaby że to wymysł, i powiedziała mi 'lepiej weź się do nauki'. Mi jest już z tym ciężko, po prostu nie daję sobie rady. Pozostaje mi tylko czekać do 18 roku życia i udać się do takiego lekarza samemu, lub jakoś to wszystko przecierpieć, bo moja dziewczyna jest teraz dla mnie jedyną podporą, strasznie mi pomaga, gdybym został z tym sam, pewnie znowu spróbowałbym to wszystko skończyć. Czy szkolny psycholog byłby w stanie pomóc mi odnaleźć wsparcie, lub go udzielić?

Witam, mam na imię Michał(chciałbym zachować anonimowość, więc zmienię imię), mam 17 lat, i pewien problem. Mam dużo problemów, gdy miałem 12 lat, mój ojciec zginął, jakoś pogodziłem się ze stratą, ciężko ją przeżyłem. Matka przestała się mną interesować, w sumie od zawsze rozmawialiśmy tylko na mało ważne tematy, lub o tym co potrzebne do szkoły, ogólnie mam z nią słaby kontakt. Niczego mi nie brakuje, mam co jeść, gdzie spać oraz czyste ubrania. Ona uważa że to wszystko. Nie mam z kim porozmawiać, chociaż mam dziewczynę, rok młodszą, ale nie o wszystkim jest mi łatwo mówić. Przechodzę na prawdę trudny okres, ledwo radzę sobie w szkole, nie jestem gnębiony, ale czuję brak sensu, w wieku 15 lat, próbowałem popełnić samobójstwo, lecz miałem szczęście, i udało mi się w porę opanować. Często się ciąłem, mam uczucie beznadziei i braku sensu. Brakuje mi motywacji do wszystkiego, czasem leżę cały dzień w łóżku, gdy jestem sam w domu, i olewam szkołę. Mam tylko dziewczynę czuję że to tylko przez nią nadal chce mi się wstawać rano, i kilku kolegów z klasy, z którymi rozmawiam czasem w szkole. W zeszłym roku nie bywałem w szkole, lecz jakoś się ogarnąłem, i udało się skończyć I liceum. W tym znowu czuję, że nie dam sobie rady, i teraz zwracam się z pytaniem do was, bo nie wiem już co robić. Gdzie mogę zgłosić się do jakiegoś lekarza specjalisty (sam), który byłby w stanie mi pomóc? Czy mam się czego obawiać? Czytałem dużo o lekach anty-depresyjnych, mam w domu 'Seronil', ale nie brałem go na własną rękę, chociaż nawet nie wiem czy mógłby mi pomóc. Czy istnieje taka możliwość, że jest lekarz, który przyjmie mnie mimo niepełnoletności i bez wiedzy rodzica? Dziękuję za odpowiedź i poświęcony czas i przepraszam za przecinki w złych miejscach.