Lubov

Lęk przed tym, że może nie znaleźć się osoba, która zechce brać to, co mamy jej do zaoferowania i sama dawać z siebie... Ten lęk sprawia, że odsuwamy się jeszcze bardziej od ludzi. Paraliżuje nas myśl o utracie wiary w taki "cud", jakim jest to, czego tak nam brakuje. Niepokój i niepewność sprawiają, paradoksalnie, że jeszcze bardziej unikamy bliskości, w myśl zasady, lepiej nigdy nie poznać, nie mieć, niż stracić to, co najpiękniejsze. Nasze potrzeby to nasze słabości.

Zawsze myślałam, że kiedy przyjdzie właściwa osoba, której będzie na mnie zależeć i która będzie dla mnie wsparciem, pozbędę się wszystkich moich problemów, ograniczeń, barier. Zniknie ze mnie to co mnie niszczy, a zostanie to, co najlepsze. To tak nie działa. Wrzucamy w drugą, nota bene - ukochaną osobę swoje śmieci, a ona nie może nam pomóc, choć tego właśnie podświadomie oczekujemy. Tu rodzi się dopiero dramat - poczucie osamotnienia, głębsze niż wtedy, kiedy byliśmy sami. Pretensje, żal, ból - to wszystko się pogłębia. Dlatego, choć związki wydają się doskonałym panaceum na wszystko, nie są nim, jest właściwie dokładnie odwrotnie. Tak jak powiedział M18 wcześniej - samotności musimy pozbyć się najpierw w sobie. Być osobą, z którą chcemy żyć. Najpierw sobie musimy wyznać najlepsze uczucia, zanim wyznamy je komukolwiek innemu. I tak. Wiem, że większość z Was jest tego świadoma. Ja też mam świadomość - ale nie mam wyników. Myślę, że paradoksalnie ta wiedza jest ograniczeniem. Wiesz i myślisz, że to wystarczy. Nie wystarcza. Pustka to straszna bestia - zrobi wszystko, by Cię połknąć i byś skończył z myśleniem o aktywnym naprawianiu własnego wizerunku w swoich oczach. Będziesz wiedział, że jest Ci źle. Będziesz wiedział dlaczego. Będziesz widział drogę ewakuacyjną... i usiądziesz w swojej pustce, czekając na cud, który nigdy nie nadejdzie.

Czy w okolicach Bielska, Cieszyna, działa jakaś regularnie sie spotykająca grupa wsparcia dla osób z depresją, lub podobnymi problemami?

Cześć. Jestem Lubov i uważam, że pisanie tutaj jest bez sensu. Jestem diabolo mocną bestią, otwartą, odważną, uśmiechniętą, pogodną i posiadająca ogromną siłę przebicia. Ludzie mnie lubią, ja ich lubię i naiwnie ufam w ich dobre intencje, choć z drugiej strony i zawody nie są mi obce. Pracuję w inspirującym miejscu. Spotykam się z niezwykłymi ludźmi. Robię ciekawe rzeczy, a mogę zrobić jeszcze więcej, jeśli zechcę. Wiem to, a jednak jakaś bariera sprawia, że tkwię w miejscu. Drepcę, z tendencją do cofania się w rozwoju. Wszyscy widzą we mnie wulkan energii. I, choć tego nie rozumiem, nie dziwię im się. Jestem Lubov i nie potrzebuję pomocy. Obcy ludzie, tacy jak Wy i wasze gadanie. W czym to może mi pomóc? Wiem, co jest nie tak przecież, skąd się wzięło i uważam, że znam drogę ewakuacyjną. Co możecie mi powiedzieć? Jakie drzwi otworzyć? Jestem Lubov i jestem przerażona. W tłumie ludzi gasnę z dnia na dzień. Gasnę od środka i od środka przestaję lubić i kochać swoje życie. Przestaję je szanować, tak samo, jak przestaję szanować siebie. Jestem Lubov i nigdy się nie zabiję. Za to umrę wewnątrz, mam takie przeczucie. Zamknęłam się w klatce własnej siły i ulegam presji otoczenia, które chce mnie widzieć jako siłaczkę bez lęków, porażek i problemów. Jestem wsparciem dla wszystkich poza sobą. Jestem Lubov. Obcy człowiek kazał mi znaleźć innych obcych ludzi, by mi pomogli przestać "zajebywać" się tym, czego nie mogę zmienić, a co sprawi, że w końcu zapragnę "uciec". Podobno to rodzaj opętania. Szukam egzorcysty. Oczywiście, nie w sensie dosłownym. Ale szukam ludzi, którzy tę "cwaną sukę w mojej głowie" pomogą mi znaleźć i oddzielić od tego, co we mnie najlepsze. Inaczej mnie pochłonie. Jestem Lubov i nie wiem co mi jest. Nie wiem nawet jak nazwać problem, a to sprawia, że nie jestem w stanie wycelować palcem w fachowca, który pomógłby mi go rozwiązać. Jestem Lubov i nadal uważam, że ten post to strata czasu. Nie mam pojęcia dlaczego, ale jednak go napisałam. Nie wiem, jak go zakończyć. Więc niech zostanie otwarty.