zuzia33

Ashley ja tez dzisiaj mam właśnie taki dzień... na noc wzięłam leki uspokajające i nie mogłam sie obudzić rano... chociaż wyspałam się, a po południu leki na depresje i znowu usnęłam... jak letargu.... bo nie miałam dzisiaj siły walczyć.... ale jutro wstanę i zacznę walczyć o siebie... i tak walczę już 2 lata tak intensywnie... i ciągle nic...i ciągle dostaję po du... ale walczę, bo nie poddam się i już...chcę osiągnąć to szczęście.... chociaż czasami mam ochotę iść na tamę i się rzucić i poczuć wreszcie to ukojenie...spokój ..ciszę ...i juz nic nie będzie bolało ... ale nie zrobię tego bo mam syna.... czasami nie wierze ,że będę kiedyś szczęśliwa ...

dobra... to teraz mam dla was zagadkę , która mnie męczy od jakiegoś czasu i sama już nie jestem wstanie tego ogarnąć... otóż poznałam świetnego faceta... chwilę trwało zanim dałam się przekonać na randkę... zdobywał mnie długo, a po cudownym kochaniu się stwierdził..jak już byłam do niego przytulona ,że... nie uzależnia się od ludzi i nie lubi jak ludzie uzależniają się od niego .... no super...

... tylko te 2 tyg to dla mnie będzie katorga ponieważ... aktualnie staram się o pracę o z miną grobową to ja nie dostane żadnej pracy bo mam syna , który czasami mówi do mnie mamusiu dlaczego jesteś smutna... bo już i tak wyglądam jak nieszczęście, jestem przeraźliwie smutna... i to nie dla tego ,że chcę żeby ktoś litował się nade mną , to jest silniejsze ode mnie jestem jak jeden wielki smutek i nie jestem wstanie uśmiechać się też tak macie? aaaa i już próbowałam wszystkiego jeżeli chodzi o ustawienie się do używalności... np. zmieniałam facetów.... to beznadziejna zabawa... alkohol .... nie kręci mnie

a to dobre... no to mnie oświeciłeś... brałam leki tydzień i byłam przybita strasznie...dół ... i pomyślałam ,że lek źle dobrany.... no to wracam do leków.... i zobaczymy co będzie dalej... Wielkie dzięki!

...to ja do swoich marzeń dodaję też podobne... 1. znaleźć pracę 2. odejść od partnera 3. kupić mieszkanie ... bez kredytu... hahah czyli jak Tu wszyscy....

... tak... żyje bez leków ... psychiatry ... i udaję ,że jest ok.... w styczniu byłam u lekarza ogólnego... przepisał mi antydepresanty i leki uspokajające ... brałam tydzień i stwierdziłam ,że nie jestem wariatką i nie będę tego brać... hahha ale już nie mam siły..chcę sama dla siebie postawić się na nogi ... i mam synka 6 lat... chcę ,żeby widział ,że jestem szczęśliwa...

Witam.... jestem Zuzia.... mam depresje ... nie wiem w jakim stanie... żyję tak chyba z 5 lat... żyję jak we śnie.... każdego dnia walczę o siebie... jest ciężko... ostatnio odkryłam ,że nie wolno płakać, bo płacz tylko pogłębia ten stan... potrzebuję Waszego wsparcia.. rady... motywacji i kopniaka... bratniej duszy...