Ukata

Forum jest spoko,gdy je czytam widzę,że nie jestem jedyny Ktoś nawet dawał mi rady,ale nie potrafię się do nich zastosować.Wszystko się u mnie sypie a ja tylko siedzę i płaczę. Nie mam siły już prawie na nic

hej Zuzo mam 19 lat, wkrótce 20.Nie wiem jeszcze co mi jest, lecz jest to prawdopodobnie depresja. Czuję się do Ciebie cholernie podobny - również często słyszę,że jestem podobny do mojego beznadziejnego ojca,rodzice również się rozstali Jestem krócej ze swoją partnerką,ale wczoraj okazało się wiele smutnych rzeczy.Ciesz się(wiem,łatwo powiedzieć -ale spróbuj!)z tego,że jemu zależy. Mi zależy na mej lubej bardzo.Nie potrafię tego opisać,ale jedyne co mogę powiedzieć,to to,że każdego razu się starałem. Ona jednak mniej,z czasem prawie wcale. Boję się,że nikt nie będzie chciał mnie poznawać,odkrywać ani się mną interesować.Boję się,że już nikogo nie znajdę

o myślach samobójczych nicn ie mówiłem, tylko o płaczliwości Pani stwierdziła,że to moja reakcja na zmianę otoczenia i stratę, jakiej doznałem. A międzyczasie moja wybranka, przyznała się,że nie była wobec mnie w porządku i nie wie czy chce ze mną być. Tracę tutaj wszystko,co było dla mnie ważne. Życie przestaje być dla mnie ważne a świat robi się tylko pasem upokorzeń,przykrości i udręk. Nie widzę szansy na lepsze jutro lub jakąkolwiek nową nadzieję -- 15 sie 2012, 13:45 -- jest tu kto ?

tak,chodzę - ale to bardziej z ciekawości jak taka praca wygląda i o czym taki człowiek może mówić Ciężko przełamać te "lody", ale spróbuję następnym razem

nie dopisałem,zapomniałem Mam pewne wrażenie,że czego się nie dotknę to zrobię to źle Mogę się starać, zastanawiać i kombinować - ale zazwyczaj wybieram najgorsze rozwiązanie. Podobno utrudnia mi to rozwój szachowy,lecz zapewne nie tylko. -- 02 sie 2012, 10:51 -- nie wiem jak edytować post więc piszę następny pani psycholog mi powiedziała,że to normalne bo nie jestem przyzwyczajony do nowych warunków zamieszkania żebym się nie załamywał i zaczął coś robić Nie mówiłem nic o myślach samobójczych bo nie umiem się przed nią otworzyć ba, o połowie wyżej opisanych rzeczy nawet nie wspomniałem

dzięki za przeczytanie. Mam nadzieję,że nie popsułem nic ze składnią... wizyta już jutro, przyznaję,że trochę się boję

Chciałbym się trochę rozpisać... Witam na forum. Od czego zacząć...? Zmieniłem nie dawno miejsce zamieszkania.Rodzice się rozwiedli - nie jest to dla mnie stratą, gdyż nigdy ojciec się mną nie interesował.Generalnie tylko się z nim kłóciłem gdy trochę popił i mnie zaczepiał.Na trzeźwo była cisza A matka? Wspaniała kobieta, od dawna mogę z nią porozmawiać o wszystkim- tak, na serio o wszystkim. Jest dla mnie wspaniałą przyjaciółką. Po przeprowadzce moja i tak już niska samoocena sięgnęła dna - mieszkam z dziadkami - niemalże co dzień jest jakaś kłótnia (nie zawsze dotyczy mnie,ale kłótnie mnie jakoś bolą?przerażają? tyle złości i agresji o nic ; gdy jednak dotyczy mnie słyszę jaki jestem beznadziejny,głupi,leniwy...jak bym tego nie wiedział) To samo słyszałem od ojca, zmieniając miejsce zamieszkania miałem nadzieję,że będzie chociaż odrobinę lepiej. Nie jest.Nie znam tutaj prawie nikogo, do dawnych znajomych mam ok. 20km. Fakt,jest to blisko, ale to nie to samo.Wcześniej miałęm uczucie,że jest blisko mnie ktoś znajomy,możemy wyjść pogadać,pożartować...Ostatnio widziałem ich miesiąc temu Straciłem także swój pokój.Nie był jakiś super wielki, przepięknie umeblowany, czy coś. Był mój. Wszystkie ważniejsze myśli, książki czy osoby(podczas rozmów) poznawałem właśnie tam - w moim pokoju. Wiedziałem,że się z niego wyprowadzę - kiedyś na pewno.Ale nigdy nie spodziewałbym się,że to nastąpi tak szybko. Płaczę średnio 2-3 razy w tygodniu, z powodu porażek bądź ubliżania mi.Od ponad roku mam myśli samobójcze,teraz jestem pewny(pewien?),że się nasiliły. Po prostu nie widzę dalej sensu i tak egzystować. A nie tak dawno temu zapisałem się na studia. Biorąc pod uwagę moje oceny szkolne a wyniki matur to tak,jakby pisały to dwie różne osoby - w szkole same 2 i 3 (i to wszystko ściągane) a na maturze - ponad 90% angielski , Polski i wos ponad 50 a matma - z której miałem nie zdać - 40% Chciałbym jeszcze zobaczyć jak to jest uczyć się na studiach(raczej ściągać) i poznać jak to jest. Mój ból jest także w tym,że nie chcę umierać - czasem jednak wydaje mi się to jedynym sensownym rozwiązaniem - ale tak żyć to męka Nie tak dano temu byłem też bardzo,ale to bardzo nieśmiały.Po prostu bałem się kobiet.Chciałem jednak zobaczyć ja kto jest być z kimś,poznawać drugą osobę...To była dla mnie bajka.Ja i dziewczyna?za rękę? Nonsens... Wszystkie pewniki,które miałem w głowie wywaliłem i - wraz z radami ze stronek internetowych(poniekąd uważam to za żałosne,ale jednak podziałało) - zmieniłem na nowe.Testowałem ile w tym prawdy, bo nie miałem nic do stracenia. Udało mi się być z kimś, najpierw miesiąc a z kolejną wspaniałą dziewczyną - z którą jestem do dziś - ponad rok.Mam przy niej to co uwielbiam najbardziej - spokój.Nigdy jeszcze się z nią nie kłóciłem,zawsze staram się rozwiązywać wszystko łagodnie.Nawet gdy mi mówiła,że nie wie czy chce ze mną dalej być...Resztkami swoich sił udało mi się wytłumaczyć jej błędne założenia i nadal jesteśmy ze sobą. Bardzo mi na niej zależy, ale mam wrażenie,że od kiedy moja samoocena zaczęła spadać, stałem się dla niej problemem i ciężarem.Jak worek kamieni niesiony na plecach. Zrobiłem się znów łajzowaty - ciężko mi się na coś zdecydować,być pewnym siebie.A wy, drogie panie - tak wynika z moich obserwacji - to w nas uwielbiacie najbardziej. Nie chodzi o kasę, wygląd(jest bardzo ważny ale duża pewność siebie ważniejsza) czy jakieś specjalne umiejętności. Chodzi o to co myślimy o sobie i jak prezentujemy to światu. Ja, znów zaczynam chodzić z głową wiecznie spuszczoną w dół. Często idą ulicą wyobrażam sobie,że ktoś mnie zaczepia i prowokuje bójkę.Wiem,że nikt by mi nie pomógł i dostałbym za nic. Ach - no i nic nie umiem.Pracowałem dwa tygodnie, ale zrezygnowałem.Śmiali się ze mnie,że mylę narzędzia oraz , że nie umiem czegoś zrobić Nie chciałem nawet spróbować trudniejszych rzeczy,gdyż byłem przekonany,że zrobię coś źle.Okłamałem prawie wszystkich mówiąc,że praca się skończyła bo nie ma w firmie zamówień. Co robię w domu(?raczej bagnie) - zaczynam grać na gitarze(proste piosenki biesiadne każdy zagra!)czytam książki i gram w szachy przez internet,uwielbiam spędzać nad nimi dużo czasu. Nie dawno po kolejnym rozpłakaniu się pomyślałem o depresji.Może to to...? wszedłem na to forum i większość moich objawów się zgadza.Nie bardzo wiem co z tym zrobić - iść do psychologa najpierw? i pytanie - czy gdyby się okazało,że muszę brać leki to czy możliwe będzie abym pracował w Policji? Słyszałem(nikomu nie ubliżając),że Ci co nic nie umieją idą właśnie tam - bądź zostają nauczycielami. Jeżeli to prawda to bym tam pasował