bohema

skąd ja to znam, jakbym przeglądała się w lustrze.. dwa tygodnie temu wyszłam ze szpitala (na własne żądanie, bo czułam się osaczona w psychiatryku).. i nic od tego czasu nie zrobiłam, po prostu nic nie robię całymi dniami, tak ciężko mi nawet wstać z łóżka i się umyć, zjeść. Ciągle rozczulam się w swojej beznadziejności, rozmyślam nad błędami, myślę czy to dziś powinnam ze sobą skończyć, a może jutro..? agonia, już nie mam siły żyć..

Jakoś nie chce mi się wierzyć czytając wasze wypowiedzi, że jesteście tak zachwyceni tym oddziałem i samym sposobem rozmowy personelu podczas kwalifikacji.. Ja miałam zupełnie inne wrażenie.. Uważam, że traktowania przez personel potencjalnych pacjentów i tych tam obecnych jest bardzo nieżyczliwe (z góry), mam wrażenie, że mają za zadanie nas ogłupić. I dodatkowo niesłusznie wmówić nam jeszcze większe dysfunkcje życiowe niż posiadamy związku z zaburzeniem. Ale oczywiście jest to moje zdanie, po kilku latach leczenia psychiatrycznego może podchodzę z większą rezerwą i nieufnością do lekarzy i terapeutów.