GreyEye

nienormalna21 - Mam myśli samobójcze codziennie od 5 podstawówki, jest mi ze sobą źle, jestem niezdolna do życia i głupia. Tak bardzo chciałabym się zabić, ale boję się że mi nie wyjdzie i wszyscy się dowiedzą, będą się śmiać, jak z mojej ciotki która usiłowała to kilku kronie zrobić (w końcu skutecznie). Chciałabym nigdy się nie narodzić, moje życie nie przyniosło nikomu nic dobrego, nie wnoszę nic, od zawsze byłam najgorsza, nawet teraz kiedy kończę licencjat, jestem tą ostatnią... Choć staram się, każdemu to łatwiej przychodzi niż mnie.. Zrobię to, kiedy tylko nadarzy się okazja, załatwię sobie złoty strzał i usnę. Kiedyś myślałam że może gdybym zaczęła życie gdzies indziej, poszła do indii i tam zaczęła od nowa, ale teraz wiem, nigdzie nie może być normalnie, problemem jestem ja sama...

Nie potrafię bawić się bez alkoholu, ponadto, kiedyś nie potrafiłam bawić się nawet z alkoholem. W liceum śmiali się ze mnie że nie potrafię się wyluzować.. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego oni się tak dobrze bawią, po alkoholu było mi nie dobrze, po ćpaniu czułam się jak w czarno białym nudnym filmie którego fabuła nie może być ciekawa a zakończenie musi być złe... Dzięki chłopakowi przekonałam się do dobrej zabawy(poprzez alkohol), jednak ostatnio coraz ciężej mi o dobrą zabawę. Po większej ilości (łatwo to przeoczyć) staję się agresywna, lub płaczliwa, strasznie się wtedy czuję i mam ochotę zdechnąć... Ehh...

Bez niego nie ma życia, nie macie pojęcia jak on mnie zmienił, pod każdym względem, tylko moje zaburzenia pozostały niezmienne... Nie zasługuję na niego, jest normalny, ma normalną rodzinę... Są wygadani.. wszyscy.. a ja? boję się panicznie, wszystkiego, mam ochotę umrzeć, nie potrafię rozmawiać, wyluzować się, uśmiechać się kiedy nie mam na to ochoty... Powinnam być z kimś takim jak ja.. albo z nikim, ale nie potrafię być sama... To mogłoby się źle skończy... ale co jeśli, przez te wszystkie lata czułam do niego tylko przywiązanie? Przecież nie podnieca mnie w ogóle, nie pamiętam kiedy ostatnio to robiliśmy... Co jeśli.. znajdzie sobie inną lepszą (o co nie łatwo)? Dlaczego on nie potrafi zrozumieć dlaczego taka jestem, że byłam molestowana, że nikt o tym nie wie.... wspominałam mu kiedyś (ale łagodniej) o tym, ale dlaczego teraz nie okazuje zrozumienia? Gdyby był spoko przecież chyba sam wysłałby mnie do seksuologa? (albo kogoś)... Nie.. nie wiem, co mam myśleć... nie mam nikogo, koleżanek, kolegów.. nikogo, z nikim poza nim nie rozmawiam.... Kurw aa... jak mi źle..

Od kawy, mogłabym pić ją bez przerwy, nawet teraz, jej zapach, jej smak.. Nie mogę się powstrzymać... Alkohol też ciągnie, po 2 piwach jest ok, jak teraz, ale kiedy będzie 3,4 zaczynam być agresywna, czasami biję chłopaka, czasami bardziej rozwalam sobie palce i stopy, stąpam wtedy po cienkim lodzie

Mam ochotę nie jeść, najchętniej chciałabym żeby było mi wydać wszystkie żebra... Mało jem... ale kiedy jestem z chłopakiem, potrafię zjeść więcej od niego.. nie mogę się opanować... jem i jem, jemy.. gotujemy sobie, ale kiedy wracam do domu, mam ochotę rzygnąć, mam tak słabą wolę, kiedyś próbowałam wymiotować na siłę, ale nie potrafię, nawet po łaskotaniu szczoteczką.

Jestem gównem, byłam i zawsze będę... Nie potrafię z nikim nawiązać kontaktu, nie mam przyjaciół, ciągle kłócę się z rodziną, nie nawidzę ludzi, przeszywają mnie na wylot.... Dziś mój chłopak chciał się ze mną kochać, nie podnieca mnie to, miałam ochotę się zrzygać i uciec... przez godzinę próbował się do mnie dobrać całując mnie po szyji itp... Odwracałam się ciągle albo zmieniałam temat, w końcu powiedziałam "jedźmy już może" . Wiem że w końcu mnie rzuci, kto chce być z dziewczyną która od 4 lat nie lubi seksu... Dlaczego taka jestem? Dlaczego moje cierpienia nie mogą się skończyć.. .Plastry na dłoniach są całe czerwone od krwi, nie kontroluję już kiedy to robię... i jak mocno... nie mam siły na nic, chcę zdechnąć, albo się ujebać w trupa...

Dzięki za słowa otuchy. Powiem jej o zniżce, nie wiedziałam że można ją dostać. Teraz pora na sen, za kilka godzin praca, znój będę jak zombie, choć i tak nie zasnę. Dobranoc

Byłam wielokrotnie. U psychiatry i psychologa... Niestety psycholog nie przynosi mi ulgi, wciąż ma tylko alluzje do tego że odmówilam jedną wizytę i jakoś wydaje się mnie nielubić a z psychiatrą rozmawia mi się dobrze, w tym że w ciąż tylko ja mówię a ona przepisuje mi leki na które mnie nie stać. To błędne koło... Nie zmienię kolejny raz psychologa, bo nawet w mojej poradni nie ma więcej... Nie przynosi to ulgi... Mam dosyć tego życia... Chciałabym się zagłodzić na śmierć, póki co nie jem 12 godzin, może uda mi się dotrwać jeszcze 11 i pół dnia. Ale wątpie, jestem za słaba, pewnie będę chciała wpierdolić jakieś ścierwo, może hamburgera. muszę czasami się tu wyżalić, po prostu muszę, dzięku temu trochę mniej ryczę przed zaśnięciem

Niestety mieszkam z nimi, z ojcem praktycznie nigdy nie miałam kontaktu, z matką od zawsze, ciąglę się kłócę,[ chyba ma nieleczony zespół problemów z osobowością, np budzi mnie o 5 rano że niby ukradłam jej krem (po co mi krem na zmarszczki)]. Moje życie to pasmo porażek... Ostatnio coraz częściej niż co wieczór myślę o samobójstwie

mam już prawie 22 lata. Coraz mniej chce mi się żyć, terapie z psychilogiem i psychiatrą nie pomagają, jest coraz gorzej. Mgła opatula mnie i nic do mnie nie dociera... Kiedy jest więcej ludzi czuję pustkę w głowie, obrywam sobie skórki do krwi, czuję się jak gówno

Niestety nie mam, ledwo co starcza mi na jedzenie, a co dopiero leki.Nie mam siły na walkę... Chciałabym po prostu zdechnąć, gdybym miała więcej odwagi, poszłabym przed siebie, spała w lesie, jadła jagody, doszła po 3 latach do indii i żyła z trędowatymi. Niestety nie mam, mogę tylko narzekać, że chcę zdechnąć... Choć chcę, tak bardzo i ryczeć... Ale nie mogę odejść, coś mnie tu trzyma, w tym zatrutym źródle...

Ale ja już nie chcę, nie mam siły... mam ochotę zdechnąć jak jeszcze nigdy... Bez perspektyw, bez szans... Nienawidzę siebie. Nawet nie mam siana na leki od psychiatry, po co mam do niej chodzić. Bez sensu... Mogliby rozdawać darmowy cyjanek/arszenik dla takich jak ja, móglby w to miejsce wejść ktoś bardziej wartościowy

Chcę zdechnąć, jak pies, wyruchany, konać... Nie zniosę tej męki, psycholog pocisenęła po mnie że olewam zajęcia-opuściłam jedne, chcę zdechnąć, nie ma sensu, gdybym miała złoty strzał morfiny, pistolet, ostry nóż.... Nie nawidzę swoje życia,,, tego życia, nie potrafię nic, jestem gównem, zatruwam życie innym, chcę zdechnąć, w męczarniach.... Siedzę tu sama, w pokoju ciemnym jak w dupie i czekam na śmierć, mogę zdechnąć, jak boga kocham.... Nie ma przekleństwa którym mogłabym określić swoje życie, jebane ścierwo nasuwa mi się, choć to łagodny epitet.... Nie mogę tak więcej, nie wytrzymam.... niech ktoś mi pomoże

Znowu... pyta mnie dlaczego się wstydzę...nie mogę mu powiedzieć, sama tego nie rozumiem... Jak zareagowałby gdybym powiedziałamu że na samą myśl o seksie chc mi się rzygać, że chcę obcinać narządy płciowe, że to wywołuje we mnie wymioty, wymiotuję na nie, brzydzą mnie... nie mogę, to zbyt mnie obrzydza... On pyta dlaczgo nie chce się z nim kochać, nie wykazuję inicjatywy... nie mogę już, nie wiem, co wymyślać, brak mi racjonalnych kłamstw, nie powiem mu, że chce mi się rzygać od samego myślenia o tym... to chore wiem,,,, ale nie mogę inaczej... chciałabym... być normalna... ale mam ochotę.... zdechnąć... dziś powiedziałam to... przy starych "chcę zdechnąć", nieświadomie, uslyszeli to, ale nikt nic nie powiedział... całe szczęście. Kilka dni temu byłam u psychiatry, powiedziała mi, że musze udać się do psychologa, że mam objawy depresyjne i silną nerwicę natręctw, zapisała mi leki... Powiedziała że :"NIE MA ludzi którzy nic nie potrafią, że zostaliśmy po to stworzeni, żeby każdy był w czymś dobry, ja też" ale nie wierzę w to...to pierdolenie.... w czym ja jestem dobra, jestem najgorsza w tym co robię najlepiej, jestem najgorszana studiach, we wszystkim, jestem gównem.... chcę zdechnąć, oddałabym duszę diabłu za nową lepszą osobowość, za kogoś wartościowego, nienawidzę siebie i swojego życia... współczuję mojemu chłopakowi, że się we mnie zachał, mógłby mieć każdą, o tysiąckroć lepszą dziewczynę, a nie takie GÓWNO jak ja, bezwartościowe gówno które nic nie potrafi, nawet ruchać się, nic, zupełnie nic, mogę zdechnąć w tej chwili...

Mój chłopak stał się obojętny w stosunku do spraw seksualnych do mnie, powiedział mi dziś że chciał się ze mną kochać 3 lata i za każdym razem nie miałam ochoty albo robiłam to od niechcenia że już zaniechał wszelkich prób... Obiecałam mu że będę wykazywanć inicjatywę w stosunku do tego.... Ale nie chcę, nie chcę tego robić, rzygać mi się chcę kiedy o tym pomyślę, z kim kolwiek... Dlaczego nie może istnieć świat bez seksu, nienawidzę go, wymiotuję nim... Pewnie w końcu mnie rzuci, po co mu taka dziewczyna, która nigdy nie ma na to ochoty... Niktomu nie będzie to pasowało... Mam dosyć tego wszystkiego...