Magda88

Tęcza- wiesz,troszkę jakbym siebie widziała:) U mnie przez 5 lat też ciągłe rozstania i powroty, też kłótnie w domu, alkoholizm, chęć ucieczki,a jednak nie wyobrażam sobie tego. Teraz jest o tyle dobrze,że dojrzewam do pewnych decyzji i zdaję sobie sprawę,że nie tylko inni popełniają błędy,bo ja też. Głównie przeze mnie rozpadał się za każdym razem mój związek. Ale teraz mamy wspólny cel,do którego dążymy. Uwierz w siebie, uwierz,że nie Ty jesteś wszystkiemu winna. Dobrze,że zdecydowałaś się na terapię. Mnie jest ciężko wyrobić finansowo,państwowo musiałabym czekać ok 3 ms,a byłam już na skraju załamania.

Monia,będę informowała:) Nerwiczki,leczcie to... Ja dojeżdżam 60km na terapię raz w tyg.,wydaje 80zł za każdą wizytę, już dowiedziałam się,że będzie to trwało trochę czasu,ale nie przestanę, dopóki nie poczuję się tak,jak dawniej. Kiedy stanę na nogi. Po paru wizytach nie ma rewelacji,ale już coś osiągnęłam-dąże do realizacji moich marzeń, co jeszcze pół roku temu było nie do uwierzenia. Robię to tylko dla siebie,bo mój ojciec twierdzi,ze i tak nic mi nie pomoże, mama-zero zainteresowania a siostra,która nęrwicę ma od dwóch lat sądzi,ze to tylko strata pieniędzy. Ale ja i moja terapeutka wierzymy,że wyzdrowieję:) I to mnie pcha do przodu.

Monika-nie wiem, na jakim nurcie odbywa się moja terapia. Moje wizyty polegają na rozmowie- na każdym spotkaniu dowiaduję się czegoś nowego, co nie zawsze mnie cieszy. Mam mieszankę nerwicy lękowo-depresyjnej + DDA. Nie biorę żadnych leków, co czasem wydaje mi się gorsze. Może to by dało większe efekty... Masz rację,że może występować pogorszenie stanu- od pewnego czasu ataki znów są. Lekkie, do ogarnięcia, ale śmierć przed oczami mi staje. Zainteresowała mnie terapia behawioralno-poznawcza, ale po przeanalizowaniu mogę stwierdzić,że na czymś takim właśnie opiera się moja terapia. Nie będzie mi łatwo- mam strasznie poplątane życie i ciężko mi się z niego wykaraskać:/ Ale jeśli mówicie,że efekty są, to będę kontynuować. Niech diabli w końcu wezmą tę cholerę.

Thazek, mam pytanie? Czy u Ciebie terapia daje duże rezultaty? Ja chodzę trzeci ms. raz w tyg., ataki są rzadsze i na pewno słabsze, ale zastanawiam się, czy rzeczywiście poprzez rozmowę z kimś można zacząć przewartościowywać swoje życie. I jak długo to będzie trwało... Jednak za sukces uważam fakt,że w ogóle się na nią zdobyłam i jak dotąd trwam:)

Mnie też trzymało przez całe święta... Straszne. W I dzień musiałam odejść od stołu bo miałam wrażenie że zemdleję, cały czas jadę na kroplach uspokajających, zero apetytu:/ Czy macie tak,że moglibyście cały dzień nie jeść i nie odczuwacie głodu? Hieh....nie wyrabiam już;( Jutro wizyta u psychoterapeuty, zobaczymy jak będzie.

Thazek,wydaje mi się,że to zmęczenie też daje się we znaki. Pracuję po 10,11 h, z dzieckiem latam od lekarza do lekarza, takie paskudztwo złapał... Czuję ciągłe napięcie psychiczne, zero luzu... Muszę odpocząć. Jeszcze te święta:/ Tak nie lubię świąt...

Mnie to samo... Wczoraj bylo rewelacyjnie a dzisiaj...porażka. Zero apetytu,waga spada od jakiegoś czasu;( Żołądek ściśnięty, strach, jakiś dziwny ból głowy, zmęczenie. Nie cierpię tego:/

Czapla-ja również mam problemy z tym serduchem. Wczoraj pojechałam z dzieciaczkiem do szpitala, weszłam po paru schodkach i nie wiem,co się cholerka stało. Czy się zestresowałam pobytem w szpitalu,czy przejście paru metrów mnie męczy,dosłownie serce chciało mi wyskoczyć z piersi. Dosłownie je słyszałam. Oczywiście zapytałam lekarza,czy to normalne i czy nie dostanę zawału:) Stwierdził,że mam zrobić EKG jeśli się do dzisiaj nie uspokoi... Na szczęście po jakimś czasie było ok. Zakupiłam kropelki i będę się uspokajać w nagłych przypadkach:) Tak więc nie wiem już,czy moje serduszko rzeczywiście szwankuje czy to tylko ta cholera tak się objawia...:/

Oj nie, nie, absolutnie! Mam nadzieję,że nie będę miała okazji go nigdy więcej oglądać... Jeśli Cię to uspokoi to jedź, zawsze to lepsze niż niepewność. Ja już przestałam ze szpitalami, od każdego lekarza słyszę to samo-że to ,,tylko" nerwica. Oj, gdyby oni tylko poczuli to ,,tylko::) Mówisz,że do ciągłego stosowania? No w sumie na początku brałam 2razy dziennie, przez jakieś 2 ms i nie miałam żadnych problemów z sercem, teraz nie stosuję praktycznie w ogóle. Wiesz, u mnie niewiele osób wie, że z tym walczę. Ci, którzy wiedzą albo nie widzą problemu, albo nie chcą go widzieć. Są też tacy, którzy pomagają... Nieliczne grono. Napisz czy wszystko ok.

Tak, podczas pierwszej wizyty psychiatra mi go przepisał, biorę sporadycznie. Staram się wytrzymywać jakoś bez leków, choć moja psychoterapeutka twierdzi,że dobrze by było, gdybym jednak brała jakieś leki. Cieszę się,że mam mojego maluszka bo opieka nad Nim każe mi trzymać się w pionie. Choć czasem, podczas ataku po prostu wyłączam się i jest mi wszystko obojętne... Nie potrafisz choć trochę odwrócić od tego uwagi? Nie potrafisz zapomnieć? Po co mierzysz tak często ciśnienie? To tylko nakręca spiralkę strachu... Czy masz kogoś, kto choć trochę Cię rozumie?

Szybki_g Czytając moje posty można wywnioskować,że mam nieźle patologiczną rodzinę z problemem alkoholowym... Biorę Propranolol, jak na razie nic więcej. Właściwie to tak, mojego maluszka wychowuję sama, gdyż moi rodzice nie są dla Niego żadnym autorytetem. Ale niestety na razie sytuacja zmusza mnie do mieszkania z Nimi... U Ciebie już ok? Puściło troszkę?

Hieh, musiałam zażyć leki uspokajające serducho, bo znów wali szalenie. Dopóki nie przyłożyłam do niego ręki nawet tego nie czułam. Chyba czas zrobić jakieś badania, bo a nóż stanie w jakiejś chwili? Boję się cholernie;( Boję się zostawić moje maleństwo. Boję się op Niego...

Pozostaje. Uczucie takie, jakby w każdej chwili coś miało się stać, czekasz na najgorsze. Wiesz, w mojej głowie często rodzi się pytanie:,,Zachoruję na coś, umrę, bo dlaczego nie? inni chorują, codziennie słyszę o innej osobie, której coś jest". Boję się także o najbliższych. Chciałabym ich chronić cały czas, tak jakby moja obecność miała Im zapewnić ochronę... Ciężko jest tak żyć... Z tego co widzę u mnie ataki najczęściej występują w stanie błogiej relaksacji. Kiedy jest dobrze, kiedy mam spokój. Kiedy się na kimś wyżyję, jestem w szale, jest cisza. Nie wiem już, co jest gorsze:/ Nie potrafię jeszcze do końca panować nad swoimi atakami, ale staram się wtedy jak najbardziej odwrócić uwagę, zająć czymś ciało( bo myśli i tak krążą po jednej orbicie). Dzisiaj ubrałam z moim chorym maluszkiem choinkę, zrobiliśmy łańcuch z papieru:) I zapomniałam:)

Atak czas zacząć... Znów pobolewa mnie serducho. Kurczę, nie wiem już, czy boli, czy sama sobie wkręcam. Ale czuję,że to dziadostwo już jest blisko...;(

Moi drodzy Powiedzcie, co się dzieje z moim synkiem?! 5 letni chłopczyk martwi się,że Jego babcia umrze. Moja mądra mama na Jego pytanie, ile będzie miała lat, jak On będzie miał 20 odpowiedziała,ze wtedy już pewnie nie będzie żyła... To było 4 dni temu. Teraz codziennie mój maluszek płacze że Jego babcia umrze;( Co robić? Czy to mogą być początki nerwicy? Czy tak małe dziecko może już się z tym męczyć?

Nie wiem Kaka1. 28 mam wizytę, może dowiem się o sobie czegoś więcej.obecnie jestem strasznie rozjechana:/

Dziękuję Wam wszystkim. Zadzwoniłam właśnie do psychoterapeutki, trudno,zapiszę się na prywatne sesje. Muszę sobie jakoś poradzić bo mój synek na tym najbardziej cierpi. Ze mną tak jest-wzloty i upadki. Euforia i dół. Radość i przygnębienie. Wszystko w jednym worku:/

Wiem,ale jak długo będzie trwało,aż stanę się,,normalna"?

Wiecie co dzisiaj zrobiłam? Przy moim 5letnim synku wykrzyczałam mojemu chłopakowi,że Go nienawidzę, ma mnie zostawić w spokoju... Mały zacisnął piąstki i płacząc powiedział mi:,,Ty zawsze wszystko psujesz";( Psuję,cholera,rzeczywiście. Po tym całym incydencie miałam ochotę walnąć kulkę w łeb.Bo po co żyć? Dla rodziców jestem żmiją,dla chłopaka-porażką, dla dziecka-tą, która wszystko psuje... Nie potrafię żyć w zgodzie. Nie akceptuję siebie zupełnie. Powinnam się rozstać z chłopakiem, ale On jest przy nas od5 lat,mały jest do NIego przywiązany Ale On mi w niczym nie pomaga...Wiem,jak potrafi angażować się w czyjeś nieszczęście, bo Jego tata chorował na raka.Robił wszystko,żeby Mu pomóc. Mnie powiedział,że przecież nie jestem śmiertelnie chora,więc co On ma robić? Przepraszam za posępny nastrój.

Szybki... Porażka... Ze mną jest dosłownie porażka;( Nie dam tak dłużej rady. Pieprzę życie swoje i bliskich;(

Kiedy mam spokój, dobry humor itd. przychodzi myśl,że mogę mieć atak. I wtedy co? Bum!!! Kula w gardle, strrraszna duszność, ból w klatce piersiowej. Szybki!!! Pomyśl,że nie jesteś sam! Wiem, jak jest ciężko, rozbicie cholerne, brak perspektyw-bo choroba je ogranicza, ale poczytaj to forum dokładnie-inni mają ciężej( choć oczywiście nie znam dokładnie Twojej sytuacji)...

A czerniak nie czarny jest;) Ja znów myślałam,że coś mi się na wardze robi, takie jakieś zasinienie miałam:) Wiecie co, zastanawiam się, co by było, gdybym naprawdę zachorowała( tfu, tfu)...

Łaaaa,o czym Ty mówisz? Rezonans? Chyba że najpierw mnie uśpią i wtedy zrobią:) Ja boję się dentysty,bałam się zęba wyrwać-bo może rak dziąsła będzie... Bardzo Cię trzyma? Często masz ataki? -- 14 gru 2011, 18:21 -- A silna raczej nie jestem. Nie widziałeś mnie w akcji... Wyję.Bo nie płaczę,dosłownie wyję...

Ha,ha,przepraszam,że to napiszę, ale z Was też niezłe wariaty są;P Piszę to żartobliwie:) Ja też się boję wylewu. Zawału.Ale chyba najbardziej raka:/ Szybki-podziwiam Cię,że wogóle się zapisałeś. Dla mnie badania krwi były katorgą...A prześwietlenie płuc? O w życiu!!! Jedynie cytologia w ostatnim czasie:) paranoja...

Ja również mam bóle w potylicy,uczucie takie, jak gdyby dosłownie bolały mnie żyły czy tętnice.:/ Prawy bark dosłownie sztywny, a kręgi szyjne jakby ze stali:/ Nie bałaś się zrobić prześwietlenia?:)