Denial

Ja tak miałam w podobnym wieku. 30 lat. Potem po w sumie krótkiej "żałobie" pogodziłam się z tym stanem. Zaakceptowałam, że być może tak już będę żyła, bez większego znaczenia. Na ironię w momencie gdy tak się stało znalazłam mojego obecnego męża... A dziś nie spoglądam na tych, którzy mają "życie", bo mam własne. Dla mnie takie odczucia były przełomem. Dosłownie czułam, że już wszystko przeżyłam, że już nawet niczego nie chcę i gdybym była elfem ze Śródziemia, to spakowałabym manatki i odpłynęła na zachód, bo życie mnie serio nużyło. To nie była depresja, tylko ciemności przed świtem. Uuuuu.... unieważnianie na całego. Nie znasz w ogóle osoby, ani przez co przeszła, a wyrok wydany.

Plus kontakty parasocjalne w mediach społecznościowych. Masz 500 znajomych, a nie masz do kogo zadzwonić, żeby poprosić o wyprowadzenie psa, gdy masz gorączkę. Nie mówiąc o poważniejszych kryzysach...

Ja myślę, że nasze choroby są odpowiedzią na sp%$&U&*nie tego świata.

Stopień kwestionowania własnych objawów.

Co robić? Cieszyć się! Przeniesienie to znak, że terapia zaskakuje. Opowiedz o tym na terapii.

To przykro bardzo Ojojanie się należy jedynie.

Tak żartując po szkodzie to jak już masz coś odwalać, to chyba najlepiej w robocie. Bo przy wypadku przy pracy przysługuje zwolnienie 100% i odszkodowanie. (Ja sobie kiedyś w pracy niechcący wbiłam skalpel w rękę xD)

Fajnie trafiłaś.

https://podyplomie.pl/neurologia/22329,postepowanie-w-depresji-lekoopornej

Wiem co za tym wszystkim stoi, bo tak się składa, że branża nie jest mi obca. Obowiązkiem lekarza jest postępować zgodnie z aktualną wiedzą. Na ten moment jest dość danych retrospektywnych, by wiedzieć, że sertralina jest bezpieczna przy KP, w przeciwieństwie do nieleczonej depresji poporodowej, która potrafi skończyć się tragicznie. Ciekawe co byś napisała, gdybyś się zgłosiła z depresją do lekarza, a on by Ci nie pomógł, choć mógł. Jeden zmieni lekarza, a drugi przejdzie do zamiarów samobójczych.

Bo dziecko będzie się chciało bawić, a nie mam na to energii mentalnej. Pobawię się jak wypiję. Fajna rzecz. W ten sposób zastępuję słodycze. Jak się obeżrę orzechów i popiję koktajlem, to mi się chociaż wafelków odechciewa. Może nie schudnę, ale i tak w efekcie lepiej dla mnie, niż żreć sam cukier.

A ja piję koktajl (sok jabłkowy, szpinak, pietruszka, imbir, cytryna, siemię lniane) i udaję, że mnie nie ma w domu. (Proszę nie myśleć, że tak się żywię. Przed chwilą napchałam się orzechami, a teraz je zalewam xP).

Przy nerwicy układ nerwowy jest w stanie napięcia i bodźce, które normalnie nie wywołałyby podskakiwania mogą wystarczyć, by ono się pojawiło.

Nie, teraz nie biorę nic innego. Ja mam w ogóle dziwaczne reakcje na leki - prawdopodobnie przez fakt, że mam ASD, czy też że jestem w spektrum autyzmu - nie wiem co jest teraz politycznie poprawne.

Niektórzy korzystają. Nie wszyscy. No i żeby dostać lek potrzebujesz recepty. Ja od pierwszego lekarza usłyszałam, że nic mi nie wypisze. Mam ewidentnie depresję, ale mam odstawić dziecko od piersi. To opóźniło moje leczenie o kolejne kilka miesięcy, zanim się zebrałam do kolejnej wizyty u polecanego przy KP psychiatry. To jest realny problem i wcale nierzadki. Jedna osoba będzie szła pod prąd i znajdzie w końcu dla siebie pomoc, a inna nie i ucierpi na tym cała rodzina. Tyle się mówi o depresji, również poporodowej, a potem w gabinecie ważniejszy jest dla lekarza dupochron, niż dobro pacjenta i jego rodziny...