świetna

Nie wiem czy do mnie kierowałaś odpowiedź Droga ksiątko, ale nie wspominałam ile schudłam w jkaim czasie. Tak czy owak widzę, że nie jedyna żyję z problemem tej kategorii...

Ostatni past miał miejsce w 2007r, więc ponowie pytanie: czy jest tu ktoś z Poznania?

Och tak bardzo nie mogę na siebie patrzeć! Każda chwila w moim ciele to koszmar. Nie przetrzymam tego dlugo. Z pewnej siebie, lekkiej anorektyczki stalam sie żarłocholiczką, która podjada jedznenie współlokatorów albo w środku nocy chodiz do sklepu nocnego. To takie upokarzajace, a mimo to n ie potrafię tego zmienić. Tak bardzo chciałabym umrzeć z głodu. To rodzaj śmierci, do którego dąże.

Tak ciężko jest udawać wśród innych normalną osobę, a raczej normalne podeście do życia. Są dni, kiedy nie ma siły ruszyć się z łóżka. Nie odwiedzam wtedy uczleni, mam zaległości, nieobecności. Czasami w ogóle zastanawiam się po co mi to potrzebne. Nie prościej już teraz to zakończyć, skoro w dobie mojego nieprzzystosowania do życia, świata nie będę potrafiła odnaleźć się.