Sassic

Amishi, hmmm na pewno książki są ucieczką od rzeczywistości. Nie lubię rzeczywistości. Czy się boje? Nie mam pojęcia, z tego co wiem to nie. Tylko, że książki są czymś więcej niż tylko tą ucieczką.

ja Colę teraz odstawiam i nie mogę jej pić.. jak wypiję 2,5l na raz to rano męczy mnie kac.. suchość w ustach, ospałość, ból głowy.. czuję się jakbym zamiast Coli wypił 2litry wódki. Jak na ironie alkoholu praktycznie nie tykam.. sporadycznie 2 razy do roku piwko i to wszystko.

Wiem, że brzmi to zabawnie, ale mam z tym problem. Dziennie muszę przeczytać minimum 300 stron. Wychodzę gdzieś to mam ze sobą książkę lub e-booka. Jestem na spotkaniu z kimś to ukradkiem mam włączonego e-booka, by ten choć jeden rozdział przeczytać. Jak bateria padnie to czuje się podle i łapie pierwszą lepszą ulotkę na ulicy, by mieć w dłoni coś co można przeczytać. Nie ma możliwości bym usnął jeśli nie sztachnę się odpowiednią dawką drukowanego dzieła. A gdy już coś czytam to jestem offline, świat zewnętrzny przestaje istnieć. Relacje z innymi się sypią, bo książka jest dla mnie znacznie ciekawszym partnerem, nigdy mnie nie zanudzi, a ludzie i owszem, czasem się zdarza.. Gdy o tym mówię zwykle ludzie się ze mnie śmieją, ale dla mnie jest to realnym problemem, z którym jednocześnie nie chciałbym walczyć, a czytać jeszcze więcej.

jetodik, wstrząsnęło mną jak ta lala, aż dym uszami puściłem jednak bez zmian. A tak na serio to nie wiem, nie zagłębiałem się w temat, bo nie chce być warzywkiem do końca mych dni. ps. chociaż czym to się niby będzie różnić od tego co już jest? Nie mam pojęcia.

jetodik, zaraz sprawdzę wsadzając palce do kontaktu i dam Ci znać

Indywidualna równo rok. Grupowa - po 3 spotkaniach powiedziałem, że tam się więcej nie pojawię bo to jakaś kpina, marnotrawstwo czasu. Po zajęciach czułem się gorzej i miałem ochotę skrzywdzić cały świat. Brakowało jeszcze trzymania się za ręce i śpiewania "kumbaja". To nie dla mnie.

Chciałbym wreszcie kogoś poznać, dla kogo nie będę ambitnym celem, który sobie założył. Cel: zmienić mnie/naprostować. Chciałbym poznać kogoś kto zaakceptuje, że jestem inny, że jestem dziwny i nie będzie szydzić z tego. 27lat i nadal totalna klapa w temacie.

Przez jakiś czas uczestniczyłem w indywidualnej psychoterapii, która nic mi nie dała, bo niby słyszałem odpowiedzi, ale nie potrafiłem ich zrozumieć. Były dla mnie jakby je wypowiedziano w obcym języku.. to jak powiedzieć niewidomemu, by sobie wyobraził kolor czerwony choć nigdy w życiu nie widział takiego koloru. Na psychoterapii grupowej była totalna porażka, bo gdy interakcja z innymi wymagała zbyt dużego nakładu sił z mojej strony to włączyła mi się obojętność totalna i w tamtym momencie już mój umysł był pochłonięty czymś zupełnie innym i ciekawszym, ignorując grupę. Najwięcej dała mi psychoterapia głęboka, bo wyuczono mnie/pokazano mi zestaw prawidłowych zachowań, eliminując wadliwe. Jednak nie są to moje zachowania, bo nie odczułem zmiany, ale gra aktorska, by lepiej wtapiać się w otoczenie i sprawiać wrażenie "normalnej" osoby.

ISTJ Introvert(89%) Sensing(25%) Thinking(100%) Judging(22%) You have strong preference of Introversion over Extraversion (89%) You have moderate preference of Sensing over Intuition (25%) You have strong preference of Thinking over Feeling (100%) You have slight preference of Judging over Perceiving (22%)

Mam 27 lat. Skończyłem szkołę wyższą. Pracy nie mogę znaleźć. Terapeuta powiedział, że mam Aleksytymię. Jeśli całość była spowodowana konkretnym wydarzeniem to nie mam pojęcia co to za wydarzenie. Mam odczucie, że to przyszło ot samo.. wewnętrzna emocjonalna czarna dziura.

zima, nie zgodzę się, nie pisałbym tego, gdybym sam nie znał takich przypadków.. Można rzec wyjątek od reguły.

Może zakochanie i miłość to faktycznie dwie różne sprawy. Wrzucałem to do jednego wora, bo skoro nie było pierwszego, to nie ma szans na drugie. Poza tym nie widziałem sensu w takim rozdzielaniu. Z tą zdradą pijesz do mnie? Nie, nie zdradzam... nie ten typ faceta. sleepwalker, związek się zakończył, ale jak ex-partner chwilę odetchnie, to może odzyskasz przyjaciela? Oby tak właśnie było i by choć tą część dało się uratować.

zazdroszczę wam.. mówicie tyle o miłości, jak kochaliście, doświadczaliście/doświadczacie tego uczucia. Już nie chodzi nawet o to jak to się kończy, bo mimo wszystko związek składa się nie tylko z tych złych, ale i dobrych chwil. Niestety nie spotkałem jeszcze nigdy nikogo względem kogo mógłbym powiedzieć, że ją pokochałem.. Przykre, ale trochę się już pogodziłem, że samotność z moim charakterem i dolegliwościami jest mi pisana, bo na wstępie zniechęca 99% osób.

Nic nie pomaga. Mój organizm jest bardzo odporny na wszelkie ingerencje chemiczne. A terapia nic nie zmieniła.

Od 2 lat nie zaglądałem na to forum. Dziś z braku pomocy w "normalnym" świecie piszę o tym tutaj. To moje przypuszczenia, które nie były zdiagnozowane, ale cierpię na depresję. Brak mi motywacji do życia. Wszystko w życiu posypało się jak domek z kart, a samo wstanie po przebudzeniu jest tytanicznym wysiłkiem. W rodzinie nie mam oparcia, bo wszystko bagatelizują. Matka nie chce słyszeć o problemach i wypiera je bagatelizując, a ojciec szydzi ze mnie i stara się dopiec przy każdej okazji. Gdy mówię w domu, że mam problem - depresję, to jestem wyśmiewany. A komentarz towarzyszący śmiechowi zwykle brzmi "Nie masz depresji, jesteś leniwy. Zjedz sobie czekoladę, a humor Ci się poprawi." Nie jestem kruszynką, a tu jeszcze mi wciskają badziew w postaci słodyczy, by dobić. Od wielu miesięcy czuję ból psychiczny. Jest to ciągły ból towarzyszący mi od przebudzenia, aż do momentu pójścia spać. Czasem ból jest tak ogromny, że mam odruch wymiotny. Nikt wkoło jednak tego nie rozumie, traktują mnie jak dziwaka i hipochondryka. Ostatnio nawet, gdy się potknąłem przez przypadek w domu brakło motywacji, by się podnieść i przeleżałem tak 2h. Ból fizyczny spowodowany upadkiem na chwilkę ukoił ból psychiczny. Skłamałbym mówiąc, że nie myślę o tym, by trwale ukoić ból psychiczny, by zakończyć tą walkę. Myślę o tym prawie codziennie. Jednak instynkt samozachowawczy jeszcze wygrywa i nie pozwala na to, ale jak długo? Jak długo będzie wpajał lęk przed tym końcem, nim ten koniec faktycznie stanie się upragnionym celem. Na to nie potrafię sobie odpowiedzieć... Nie mogę już tak dalej żyć.