Meliana

Telimeno, genialny jest ten Twój pomysł z tymi warzywami! Uważam, że na początek warto zacząć od takich najprostszych rzeczy, które niby są obojętne, ale mogą pomóc. Czasem mogą zadziałać

Witajcie :) wczoraj odkryłam tę stronę i forum, przeczytałam większość wątków zebranych w tym dziale. Dziś się zarejestrowałam i zebrałam na odwagę, by się ujawnić mam podobny problem, związany z zaburzeniami odżywiania. Od mniej więcej 8 lat. Z tym, że były przerwy, tak, że około 4 lata były wolne. Ale ciągle wracało, a ja ciągle uważałam, że to po prostu brak mojej silnej woli jest winny, i że jeśli się zorganizuję, dam sobie radę sama. Poza tym nie byłam w stanie z nikim o tym pomówić. Stąd też wydawało mi się, że nikt oprócz mnie nie ma takiego problemu, że to ze mną tylko jest coś nie tak. Przez te lata w zasadzie nie było żadnej walki, pozostawałam bierna - zdarzały się długie okresy, kiedy po prostu "mijało" - wtedy byłam pewna, że po sprawie. Jednak ponad rok temu znowu się pojawiło. Wtedy, po skończeniu 25 lat postanowiłam, że dość bierności i coś z tym muszę zrobić. Ten rok był rokiem walki, zastanawiania się co i jak, prowadzenia specjalnego zeszytu aż w końcu poszłam do psychologa. Pomyślałam, że od tego są przecież specjaliści, żeby pomagać w takich sytuacjach. Byłam już 3 razy. I uważam, ze już jest różnica. Zaczynam mieć inne podejście i do tego problemu, i do wielu innych aspektów życia, a przede wszystkim mocno wierzę, że się uda z tego wyjść!!!! Naprawdę :) Wiecie, te wszystkie problemy związane z odżywianiem są okropne i niesamowicie obciążające psychikę, wyniszczają nas, degradują, dołują, wpędzają w coraz to większe kompleksy - dlatego musimy się ich pozbyć. Życie jest zbyt piękne i ciekawe, żeby tak je tracić i oszpecać. No i szkoda takich świetnych ludzi, jak my Naprawdę bardzo się cieszę, że tu weszłam i że Was znalazłam, bo razem zawsze raźniej! Uda nam się na pewno powodzenia :) i pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie!